| Table of Contents | Words: Alphabetical - Frequency - Inverse - Length - Statistics | Help | IntraText Library |
| Waclaw Berent Zywe Kamienie IntraText - Concordances (Hapax - words occurring once) |
Czesc
7009 2| jasnobarwny, rzekniesz - Psychy wysłannik, powiadają goliardy - 7010 4| chwili wysokie skrzypki pszczół rozżaliły się wokół i wielotysięcznych 7011 3| nagle jej myśli:~"Miodna pszczoła na mej róży - miód piękności 7012 2| jeszcze rozmazistej, a i z pszczołami do pyska - zachciało się 7013 4| wonczas liście i kwiaty same ptakami swawoli trzepotać się zdają 7014 1| zielonego achmardu, złotem w ptaki-gryfy szytej, w korduańskich chobotach 7015 3| się dzwon, lecz jakby tym ptakom wędrownym na zerwanie się 7016 1| Więc się przypatrują temu ptakowi, który z wagantami spadł 7017 4| Mądrości Bożej imię, na Amen ptaszego za dnia chóru, śpiewa głos 7018 1| wolność człecza gorsza Bogu od ptaszej? Siejemy, bo i zbieramy 7019 3| nie śmiejąc dotknąć ni tę ptaszynę, gdy sfrunie z gniazda. 7020 1| łzawże się, klerku, coram publice! - patrz, oglądają się za 7021 4| tarczę w rękach dzierż!... W puchach purpurowego łoża czeka na 7022 4| pod rozdzwon zderzonych pucharów - tym razem jakoś bardziej 7023 4| głębsze stały się pod swym puchem szafiry irysów, tym soczystsze 7024 4| się oto stopami w rojnym puchu gołębich skrzydeł. A te 7025 4| Horacjuszowego: in pueris aut in puellis urere. A stare baby, których 7026 4| wedle Horacjuszowego: in pueris aut in puellis urere. A 7027 4| dufne i gardzące mnichami.~Puka któryś z nich młotem w trumnę, 7028 3| Ot, ja, ja!"~"Masz u pułapu kościoła w absydowej bani 7029 2| Niech wam stokroć wynagrodzi Pulcheria, cesarzowa święta, i Melania - 7030 4| choć pewna, że wolałby pulchniejszą... Ta zaś piekielnicą się 7031 4| samotności twojej, a te pulchniejsze panie ze świata rzadko kiedy 7032 4| a duszy swej rozkładem: pulchra putrida!"~Żaden ojciec kaznodzieja 7033 3| Lecz gdy chorego za puls ujął, zrzedła mu mina natychmiast.~" 7034 3| Nudził się lekarz przy pulsie chorego, więc po chwili 7035 4| nieomal w izbie bicie tych pulsów. A gdy mu i garście oto 7036 4| marmurów bieli, Po których pulsujące plamy słońca trzepocą się 7037 3| swej kolczugi czarnej pod purpurowym płaszczem... "Lancelotowej 7038 1| przez ramię:~"Czemużeście go puścili?"~Kłania się książę w pas 7039 2| wreszcie, rychlej niźli w ulic pustce, odszukać się da jaki krewny 7040 1| tu rycerzy. I trąci echo pustego kościoła organy tu wtóre, 7041 4| iść, kędy dusza wzywa. Do pustelni, myślał Hieronim" - kończy 7042 4| głusz... "Więc nawet świętym pustelnikom dopełniała się dusza w przyjaźni? 7043 2| kramy już nie pociągały. Pustkami stanęły sukiennice. Wraz 7044 3| dworakom? W komnat swoich pustkę smętną, gdzie tłuką się 7045 1| ścianach, korytarzy echowe pustki i nagła głuchość kobierców 7046 4| ocierającym się o mur. "Głusz! - pustkowie! - omartwica!" - skowyczało 7047 4| plechy odciśnięte ślady w tym pustkowiu. "Diabeł - myśli - krąży 7048 1| onych, którzy twoje, Pani, pustoszą krainy i porywają twych 7049 1| to zachmurzenie śmiechu pustotą - jakby ptak z świegotem 7050 3| ręce, gdy krążył teraz koło pustych stołów, zaglądając daremnie 7051 4| wysączyli go do dna. Nad pustymi szklenicami pochylili się 7052 4| przebiegają skalne w górach pustynie, gdzie i żebrem bogobojnym 7053 4| podkowy w mchów szmaragdzie na pustynnej drodze pod klasztoru murem... 7054 4| wczoraj w gospodzie krew puszczał, choć był to dzień świętego 7055 4| przez lekarza - po krwi puszczaniu, powiadają towarzysze jego. 7056 4| wciąż czesze, naświetla i puszy. Lica nie widać w tym włosów 7057 4| swej rozkładem: pulchra putrida!"~Żaden ojciec kaznodzieja 7058 1| Odepchnęła wraz żonglerów ta pycha, na dnie goliardowego serca 7059 3| martwym już odblaskiem, niby pyłem ceglastym, wypełniały rynek 7060 4| dół ku kwiatom bursztynowe pyły. I klejnoty z nich czynią 7061 2| mordy pomsty, ślinę żmij w pyskach, a w ślepiach wszystkie 7062 3| twoje. A na kobiety nie pyskuj, bo rycerz cię słucha!"~ 7063 4| bracie, o Muzę troskasz w pysze swojej niźli o duszę. Jabłonki, 7064 2| jeszcze bielą zagojeń. A od pysznego płaszcza rycerza wionęły 7065 3| sobie każdy z nich, a wtedy pysznić się zwykła natura męska.~ 7066 2| naprzeciw nich pan bardzo pysznie przystrojony, o tuszy i 7067 3| Zapomniałeś przy winie, że mi za pyszny baldachim twego łoża przy 7068 3| tam kamratów: rycerzy od pysznych płaszczów i bohaterskiego 7069 3| nie Kalwarią już nęci, a pysznymi kolory - na sycenie oczu, 7070 2| trącała; skrzyżowały ze sobą pytające spojrzenia i - dziewczęta 7071 4| o wtórym, o nowym życiu pytającym głosem do się coś powiada 7072 1| czubie się znaczy. Bo i skąd, pytam, ta łacina: to o Dianach 7073 1| wysłannik biskupa, tymi pytaniami swego pana zadyszany; sali 7074 3| żonglerów:~"Laici non sapiunt ea quae vatis sunt!" - mruknie wzgardliwie 7075 1| ławy - unde saepe lacrimor quando vos ridetis!... Idźcie na 7076 4| bakałarza: quis? ubi? quomodo? quantum."? A przecie w kochaniu 7077 3| Nulle robe n'est si belle que souquenie a demoiselle.~ 7078 4| słudzy Boży, powiada, nisi quidam joculatores ejus, którzy 7079 4| rozpytywaniem bakałarza: quis? ubi? quomodo? quantum."? 7080 4| rozpytywaniem bakałarza: quis? ubi? quomodo? quantum."? A przecie w 7081 1| miłości niebieskiej.~M a r y j o, otwórz rycerzowi 7082 4| na głowy przysłonięcie rabie:~"Pani Wenus sama!"~Ten 7083 4| drzewiej bujnie było, ~a jak rabio ninie, ~drze-wiej! - czasu 7084 4| ostateczności ziemskich!... Rabuśnica i korsarka duszom naszym - 7085 4| słychać jakby wciąż, pod raci jego tupoty dalekie.~Przeczuć 7086 4| krzew u skraju, zaplątał raciami w jego pnącze i wasy. A 7087 4| co to z tego będzie... W racjach i kauzach bardzo wymownych 7088 4| śladami krwi na nim, nie racząc nawet zapytać przeciw jakiej 7089 3| zdołacie - w niedołęstwie tych rączek waszych, miękkich i śliskich 7090 1| jest każda zuchwałość i rączość ciała, i bystrego ducha 7091 4| rozkaprysza ciała. Już nie rączymi wyskoki za przędzą barw 7092 1| Siądź przy mnie, miły panie, radać widzę." Chciał było godnie 7093 3| zroiło, poecie, żeś pan radca miejski sam i że masz własną 7094 2| sobie grzbietami wychyleni, radcy grodu czy też króla, "usidlani 7095 3| Powiedzą, że od jakiej radczyni za lubość przy studni dostał 7096 2| obwołuje się głucho:~"Ja, Radocha, grzesznica, ludziom nazbyt 7097 4| chwila czyniła - za krzyk radosnego ciała na "Evoe!" młodości.~ 7098 4| rozlegają się szeptania ich radosnej alteracji. Przemówiły samotnictwa 7099 4| Faunus! - odgadują żaki radośnie. - Pan!" "Ci!..." - zgromić 7100 4| niej powrót nowym ciałem i radośniejszą duszą: za ziemi odmładzanie 7101 4| nam księży najwięcej: Boga radośników!""~"Och, z matką bym ja 7102 1| postanowił zarazem, aby dzień ów radosny upamiętnić ludu pochodem 7103 2| różanych. Niby to sobą tak się radują, a wszystkie śmiechów gamy, 7104 3| woła. - Całuj! - wyzywa. - Radujże się, człeku, z życia, że 7105 2| mocy tak skutecznej, że nie radzęć nosić, gdy masz chęci mdłe: 7106 2| do kościoła, lecz na ławy radzieckie na roków sprawowanie, bo 7107 1| po stallach chóru. I nuże raić pod kapturami, by skorzystać 7108 4| światy w sobie stwarzał, Raj się sam uwyraźnił w źrenicach 7109 2| zaroił o Zamorzu:~"Tam ptaki rajskie śpiewają Alleluja srebrnym 7110 4| wolno im było kwitnąć, za ramą z gruzu cegieł, w kształt 7111 4| odczuwali swe wypchnięcie za ramy społeczności. I co to znaczy 7112 2| przyniesie, zmów, proszę, nad ranem pacierz do świętego Józefa, 7113 4| wywaloną bramę. Czyżby i on ranion był na ulicach?... W polu, 7114 4| świtaniu!" Owóż w szeregu ranków błogosławionych ten poranek 7115 4| jak te bławaty o wczesnym ranku. Rankiem i wczesnością jest 7116 1| Przykląkł i, jak trzeba, odmawia ranne pacierze. Póki w rozkolebaniu 7117 2| CZĘŚĆ DRUGA~Na palcach rannej ręki odliczał goliardowi 7118 2| wprost w jego oczy mierzy.~"A rańtuch twój żółty z ramion - gdzie?!... 7119 2| strojach pobożnie, pod czarnymi rańtuchy stąpają matrony. Rozchwiane 7120 1| w pamięci ludzi starych, rapsodów kobza i głos u studni wieszczący 7121 2| komorę i roztargnieniem oczu ratować mu się każe od nadmiernego 7122 2| uprowadzają go ze sobą ci ratownicy. Familia to snadź była, 7123 2| i bledszy od tej chusty ratowniczej stąpał rycerz pod wymówkami 7124 4| skórą kruche żyły pijaka. "Ratujcie!" - zabełkotał w nim, duszy 7125 2| wygnania z raju począwszy, i ratunków wiary - oto w ostatniego 7126 3| koniec i od sumienia swego. A ratusze mogłyby wtedy chwalić i 7127 2| zakotłowało się tymczasem. Co raźniejszy wyskakiwał z gromady na 7128 4| chwytać i ciemię rękoma jak od razów przysłaniać!... Gdzie pokuta 7129 3| acedia "na zimno", niczym rdza żelazo, by najkrzepsze w 7130 4| gdzieś na izbę szczurów. Rdzawe światło oliwnicy, krzyżujące 7131 4| przeciąga się w tej chmurze rdzawej, która szmatem skraju tak 7132 2| żagwistą czerwoność miedzi czy rdzy. Ujrzyj takiego z dala na 7133 4| klerk kobiecie:~,,Femina res rea, res mala, carnea, vel caro 7134 3| to nie lada w zamącaniu rebelii: bo gdy zuchom pośród was 7135 1| słyszysz i contra papam carmina rebellis?...~"Joculatores!"-grzmi 7136 1| profundis te terrenis fugito rebus et immundis.~I zawiał dłońmi 7137 4| grania i dmie.~Z nawilgłych, rechotliwie przelewnych tonów fletni 7138 3| wystawi się przed nią i recytuje jej w nos:~"Si tu esses 7139 4| krześle u stołu - a godnie: na ręczniku podesłanym. Za czym dobył 7140 2| chocia skromne, ma w sobie refektarza echo i mniszych odczytywań 7141 4| wtóre że przeciwi się to regule naszej. Vale."~"A marmuru 7142 3| radosne te pląsy, w posuwiste reje snują się przy pochodniach, 7143 1| brak wszelkiego zestroju na rejestrach wyższych.~Więc gorycz powoli 7144 1| pozdrowienie waganta...!"~Dobył zza rękawa pióro i inkaustu flaszę, 7145 3| wysokiej nyży pod oknem. Ten rękawem, ten czapą, czyszczą ławę, 7146 2| już dziś zwidem czerwonej rękawicy króla...~Wśród trędowatych 7147 2| paluszki ledwie wychylone z rękawu cieśni. Białkami wyiskrzyło 7148 3| śpiewaków niemieckich. Ba, i za Renem przytrafiło się słyszeć 7149 4| cesarstwa, obie mowy zza Renu i tę zza gór. Więc czyta 7150 4| choć z pustym mieszkiem, respekt wzbudzał śród towarzyszy - 7151 4| osiadłych nie nauczyły... respektowania respektowanych i pomiatania 7152 3| nie bardzo snadź w to respektowanie wierząc - dorzuca dalej 7153 3| dziewkę w łapę. Przerażona tym respektowaniem, spłonie za piwonię. (Wystarczyłoby 7154 3| w wielkim są wśród nich respektowaniu. Ale dalsze oto ciągi rozsypane 7155 4| nauczyły... respektowania respektowanych i pomiatania tym wszystkim, 7156 4| dzisiaj, skoro najbardziej respektowanym osobom w mieście odważył 7157 3| wolnością pochlebili od proga, reszcie pętle desperacji zarzucają 7158 3| owy pogwizduje sobie na rezon, stroszy wąsa. Może i z 7159 3| w nazbyt jednak smutną rezygnację i bezradność wejrzenia.~ 7160 4| radości i śmiechu - beati ridentes!"~I objąwszy go wpół przed 7161 1| saepe lacrimor quando vos ridetis!... Idźcie na rynki bawić 7162 1| confert iocum, gaudia,~risus et amores.~Oto i maszkary 7163 1| spod łachmanów słońcu swe robactwo na piersiach. Snują się 7164 1| kroków, a zgniotą go jak robaka pod stopą. Rzucą się waganty 7165 2| najpieściwszy, tkany przez robaki Salamandry w czeluściach 7166 3| wagantów wielojęzycznych:~Nulle robe n'est si belle que souquenie 7167 1| zacałuje dziewce usta. "Co mi robisz?!" - panna krzyczy. "Dziób" - 7168 3| dobywa. I chwali sobie tę robotę:~"Młodzieńcza bardzo jest 7169 3| tyle ducha i mocy, ile ich robotnik z duszy swej udzieli - hej, 7170 1| dobywała podczas z warg onych robotników: "O królu, królu nasz, wezwij 7171 3| jego - ani pracy rąk twoich robotnych, myślę - ani pazurów ku 7172 4| choć w skrusze znów przez roczek jaki fałdów w szkole przysiedzi, 7173 2| stworzone, czymżeście się stały rodzajowi ludzkiemu?!..."~Westchną 7174 4| wszak po raz pierwszy z rodzicielskiego domu i Twój Franciszek święty; 7175 1| wzdętymi chrapami ziemię rodzimą - ziemię zmysłów młodych. 7176 4| się człecze chłonie ziemi rodzimej ciepło i rozsiewa za kwiaty - 7177 2| urągowiskiem - jak to w rodzinie.~,,Panny mu się zachciało! 7178 4| rycerzy przykładem, wyruszał z rodzinnego grodu w Twoich światów tajemnice - 7179 2| goliardem. Zdziwiona, z rodzynką nie połkniętą w wargach, 7180 2| delectabiles są, wiadomo, rodzynki. Nasypał tedy kupiec garść 7181 1| akordami zaśpiewu:~Pani Diana w róg uderzy, ~Echo jej odpowie:~" 7182 3| panna nieprawicza, gdzie rogacz cichy, który kukułczęta 7183 4| rysowała się tylko cieniem rogata głowa z piszczałką u wargi. 7184 3| przerażeniu mnicha, kozodój rogaty przehycnął tędy w poświstach 7185 3| żaków jakby porozrzucane tu rogiem szalejącego byka. Acz nieżywy, 7186 2| kramu wonności korzenne: rogoże i wory otwarte ziały żarkim 7187 1| przypomina Echo. Za wartką nutą rogu słyszeć się dały z strun 7188 3| wyświetlają się głowie. A roi się po niej rzecz taka, 7189 3| wiadoma, każda tylko o sukni roić będzie.)~Na tę pochwałę 7190 3| mojej!... Owo że tak pięknie roisz przeze mnie, że się tym 7191 1| jakie to szczęścia przeciche roją się po głowie waganta? Jakich 7192 4| plecy i ramiona tych blasków roje. Tak dyszy, tak się trzepoce 7193 1| zmysłów młodych. Otaczali ich rojem żebraki i trędowaci jak 7194 2| temu dzwonki ich torb.~To rojenie się tłumów nie z popłochu, 7195 2| dziewczęcej. I przybyło rojeniu się tu ludzkiemu gdyby skrzydeł 7196 1| stał się Golgotą sumień, rojną u stoków od czarnej szarańczy 7197 2| zrębach i okopach dziwnie rojnych - wszędy tłoczą się kamienie 7198 4| Nurza się oto stopami w rojnym puchu gołębich skrzydeł. 7199 2| chęci - jak to w ludzkim roju.~Oto wprost na niego idzie 7200 2| lecz na ławy radzieckie na roków sprawowanie, bo przystają 7201 1| oraz o wszystkich czynach Rolandowego miecza. O pana Eckharda 7202 2| rzezane w krysztale - białe rolandy łowieckie, w których drzemią 7203 3| żonglerom. Ale czym pieśni, czym romanse, czym Muzy obiecanki płonę! 7204 3| przepędził z piekarni, co ci romansem głowę sczmucił, za szatę 7205 1| moim! Prawić potrafię o Ronsewalu i Aliscamps oraz o wszystkich 7206 2| przyszedłeś chrześcijan jak ropuchami?!..."~Zadarł mnich głowę 7207 4| wraz z rosą nasiąkłe i tak rosiście roześmiane, jak te bławaty 7208 4| i blankach ociekają już rośnią czerwienią. Gdy uroki tęsknot 7209 2| wydarte, w gałach, paciorach i rosochach całych."~"Gdyby pożyczka 7210 4| 63 od Adama do Osjasza. Równość okresów wedle pokoleń, pozwoliła 7211 3| światy dalekie! Przez mury i rowy miejskie jak kot przeleźć 7212 3| skrętny, bo cię tu sama chyba roz...! No, chodźże, chodź, 7213 3| zabawia teraz w zmieszaniu różą u swych piersi, myśleć musi, 7214 1| sobolich, z bursztynowymi różańcami w upierścienionych łapach. 7215 4| mnich, zamamrotał się nad różańcem.~"Wspomnij, bracie Łukaszu, 7216 2| zdało się, że to dwa krzewy różane w powojowym splocie wychylają 7217 2| tych czepeczków i wianków różanych. Niby to sobą tak się radują, 7218 3| Gruchną pięściami w stół, rozbębnią się w poddane takty żaczkowego 7219 3| wolnością i tym zalotom rozbestwia."~"Prawda to jest!" - przytakują 7220 1| Igrce w gród walą!" - rozbiega się nowina po mieście całym.~ 7221 1| gościńców w miasto wniósłszy rozbiegał się oczyma po urodach młodszych 7222 2| po trzy - szarego stada rozbiegane kurki. Ledwo gdzie za grosik 7223 3| wśród poszczekiwania psów rozbieganych, gdakania kur, budzonych 7224 4| krzyk, zrazu gardłowy, rozbija się wnet w pohukiwania dzikie, 7225 4| z każdego serca. Tak się rozbijają gromady wszelkie - osobliwie 7226 3| lesie: w tak ostre echa rozbijał się jej bas w pisku kobiecej 7227 1| te progi łeb swój chyba rozbiję w pogardzie dla się! A dowiodła 7228 3| garściach; nim to pewnie rozbił i wywalił bramę grodzką. 7229 4| śmierci goliarda tak się owo rozbiła, rozproszyła familia cała.~ 7230 1| to dążeń człeczych łodzie rozbite - i mnichów pokutne nad 7231 4| czekali nań cierpliwie, rozbiwszy obóz cyganów w najbliższym 7232 4| jak w ogniu w błyskawic rozblaskach, pod sygnaturki alarmowe 7233 3| czerwoną. A gwałtowny jej rozbłysk na murze, tuż przed oczyma 7234 4| konia wsadziło: w nagłym rozbłysku myśli nowych pogoniło pióro 7235 2| próżności, a w oczach aż łzawię rozbłysła chciwość. Każda zdała się 7236 3| goliard. Żonglerów twarze rozbłysły tymczasem; smakują ich oczy, 7237 4| omyte, o tak diamentowym rozbłyszczeniu gwiazd. Wokół pachniało 7238 3| płaszczów i bohaterskiego rozboju... Gdziekolwiek te wielkie 7239 1| W smutku rzesz sumieniem rozbolałych weseliły się matoły, a gburstwo 7240 4| nic tak przy dzbanie nie rozbraja i nie cieszy, jak taka rzetelność 7241 4| myśli - kto go wie...?" A rozbrojona z kłamstwa swego, już nie 7242 4| dziewcząt śmiech szklany w rozbryzgach dreszczów od ziąbu kąpieli: 7243 2| Najwięcej jednak gwaru i ścisku rozbrzęcza się w długim ulu sukiennic.~ 7244 1| gwar większej już gromady rozbrzęczał się koło niego, wejrzał 7245 3| chwałę "suckenie gar feyn" rozbrzęczały wraz harfy śpiewaków niemieckich. 7246 4| tylko: rozkołysze go więc, rozbuja nad swą głową, I niczym 7247 4| granicą."~Z zaświstem jędz rozchichotanych a strugami ulewy smagała 7248 4| ku ziemi wyciąga, skubie rozchodników kępę pod sobą.~Tu, za bramą 7249 3| znów zamroczeniem nagłym. Rozchwiał się po izbie, aż się rękoma 7250 4| tamte prządki słoneczne.~Rozchwiała się na kibici jej szyja 7251 2| rańtuchy stąpają matrony. Rozchwiane kaczym krokiem powagi, prawią 7252 1| miasta i niepokojów gromadnym rozchwianiu. Gdy nagle wpadli w ulicę 7253 3| wypiętrzone wieżyska.~Za rozchwiejną ciszę pól na Ave, tu okrzepłość, 7254 1| gęśli i piersi śpiewaka rozchwiejne tony dzwonu:~Lirę - wieków - 7255 4| oczu śćmienia, aż po tę rozchwiejność ciała i oczadzenie w bezwiedny 7256 4| ni to pląsa, ni polata rozchwiejnymi pióry. "Ptak czy strzyga?!..." - 7257 3| utrudzać się nie potrzebowali, rozchwytani po wszystkich piekarniach 7258 1| kobiety, które ich teraz rozchwytywały po wieczernikach. Kto gębę 7259 4| pani przywieść. Kazano!"~Rozchyla się ciemne skrzydło płaszcza; 7260 4| mu i garście oto własne rozchylać się jęły Przed oczyma jakowymś 7261 2| oddech stal się krótki i rozchylał im usta na te dziwy... jak 7262 1| opadłą powieką a boleściwym rozchyleniem warg czai się śpiewak przodowny 7263 4| ramion wzniesionych jak pąk w rozchyleniu pierwszych płatów kielicha. 7264 3| blasku płomienia. Zezem rozchyli goliard jedną źrenicę zeszklałą.~" 7265 4| księgi tylko wargi przeora rozchyliły się niemo, bo gniew powoli 7266 2| spódnicą szeroką i w wachlarz rozciągnąwszy ją po bokach, wionie z szelestem 7267 3| w dymie światło oliwy na rozciągniętą postać goliarda, złociło 7268 2| niech się w tłumie oczy rozciekawią trochę, wraz i zgiełk pragnień 7269 4| przeora żaki w gwałtownym rozciekawieniu: co też się mnichowi zwiduje 7270 4| czarną larwą na twarzy, rozciętą w krzyża znak. Z ramion 7271 2| czarny, a spod czarnej larwy, rozciętej przed licem w ramiona krzyża, 7272 3| podręczu. - Imał się pracy: rozcina pierścienne sploty zbroi, 7273 1| waszych plotek i ciekawości rozćwierkania! Wszak przyszłyście tu, 7274 1| drzesz?!" - Gestem żaby rozczapirza dłonie i gębę przed babą 7275 4| Szczupła jednak ogromnie!..." - rozczarował się w pierwszej chwili. 7276 4| tedy żaczki drugie dziś rozczarowanie w afekcie - tym razem do 7277 4| Aż się goliard żachnął rozczarowany: "Złożyłaż i w to nawet 7278 4| dla się najmilszą, a tak rozczytaną, że jej skóra starła się 7279 2| Dziki ryś woli i swobody rozdął nagle nozdrza w krwawym 7280 4| powiadają pokutnicy, że jest jak rozdarcie żagla, jak starganie łańcucha 7281 3| odblask pożaru błyskawicowym rozdarciem nocy pada na kościoła szczyty. 7282 2| błyskawica i grom razem rozdarły nad nim czeluście przerażeń. 7283 4| splecione rękawy, teraz wzdłuż rozdarte, czerwienią się u gołych 7284 3| gniew srogi, i płacze - i rozdąsanie. Pobiegłażbym z tobą! popędziła 7285 4| klasztoru. W długi zacień tego rozdołu ziało zewsząd wonią ziemnej 7286 4| piersi stare takim dziś rozdrażnieniem. W gniewnej krzętności porządkowania 7287 4| coś powie. "Niemyś?!"~I rozdrażniony nagle tą larwą na jego gębie, 7288 4| młynach opuszczonych, po złych rozdrożach, na schadzkach ponocnych - 7289 1| zemsty w pomrukach gniewu. I rozdwoiły się mniemania panów. Zalotniki 7290 3| zmaganie się z duszą, z rozdwojoną w człeku żądzą, jest naszej 7291 4| że aż stuli się cała i rozdygoce ciałem.~Chwycił ją mocno 7292 1| targnie bębenek, a tak na nim rozdygota dzwonki, że choć sama murem 7293 3| nawy, niczym osiny liść rozdygotał się brat cichy, który królów 7294 2| rozpajęcza się w oczach, rozdymia górą w szarosrebrzystą omgłę 7295 3| ze skrzyni, tu się z niej rozdziać musiał. A jeszcze mu w tym 7296 4| było dzisiaj, za ostatni rozdział księgi naszej o błędnym 7297 4| już, przy Bożej pomocy, rozdziału księgi. Niech nam wybaczą 7298 2| opustoszałe ulice. Trędowaci rozdzielili go było z rycerzem w sukiennicach, 7299 3| człeczą - i jeden tylko krzyk rozdzierający: już w niebo miłosierne, 7300 3| tym ci milej inny ją teraz rozdziewa - akuratnie jak w małżeństwie. 7301 4| pogrzeb włóczęgi: niech rozdziobią przed oczyma mnichów!~Taka 7302 3| inna.~Ani tak czarodziejska różdżka nie odmieni kogo, ani tak 7303 2| ludu świąteczną nadzieją rozdzwaniają się w tej chwili dzwony:~" 7304 3| zadmie, to w kocioł uderzy, rozdzwoni bębenki. Pod niskim sklepieniem 7305 3| się wreszcie i wesołki, a rozdzwonią wraz w tłumie swymi kukłami. 7306 4| gęstą gdzieś zasłoną. Oto rozdzwonił się już na burzę sygnaturki 7307 4| pod sygnaturki alarmowe rozdzwony - przeor, ogłuchły na głosy 7308 3| od ognia dom Boży... Tak rozedrgała się górą u murów gęstwa 7309 2| posiniały wraz staremu rozedrgane wargi. Ale krzepi się cofnięty. 7310 4| strony - pod gwałtownym nagle rozedrganiem osinowych liści (w które 7311 4| ogromnym nagle niepokoju rozedrganych liści, w ich skardze i szemraniu, 7312 1| dalekie cwały i tętenty rozegrał się pobudki łowieckiej hejnał, 7313 4| otoczy.~W czym ledwie się rozejrzawszy, daremnie mnich powieki 7314 4| wrota życia."~Żak niejeden rozełzawił się w tej chwili, bo słyszało 7315 3| piórami, strzyknie na izbę i rozepchnąwszy sąsiadki, usadza się lubo 7316 1| chynie tanecznica na dywan rozesłany. I spręży ramię, targnie 7317 2| wykusza.~"Oho, kacerz!..." - roześmiał się goliard i nad konceptem 7318 3| ledwie próg przestąpił, roześmiały mu się oczy do pstrego ludu 7319 4| nasiąkłe i tak rosiście roześmiane, jak te bławaty o wczesnym 7320 4| ciał atłasu, tak błyskliwie roześmianego w słońcu i w takie szafiry 7321 1| jakiś z goliardem na ulicy, rozeszli się wreszcie w milczeniu - 7322 3| zeszklałą.~"Diabełś?!..."~Rozewrze się powoli i drugie oko. 7323 3| jest. Choćby maszkar nie rozeznał, wiedzieć winien, co pisze 7324 4| których tu nie brak wokół, nie rozeznasz wcale, bo płachtami przykryte - 7325 2| kramu i rozpierzchną się, rozfruną na wsze strony, niczym gdy 7326 4| rękę na jedną z tych głów rozgadanych, jak gdyby rzec chciał: " 7327 3| wiersze jakoweś. Nic z tego rozgardiaszu wysłuchać nie można, ledwie 7328 2| rąk kobiecych płomieniste rózgi miłowania i zazdrości. W 7329 2| Huczą ulice wciąż. Zewsząd rozgiełk się niesie, jakby całe to 7330 4| Otrząsnął się w sobie.~I jął się rozglądać naokół, jak by z tej urocznej 7331 3| pacierze, prostował grzbiet i rozglądał się po placu: czekał na 7332 2| wyższą nutą wraz podejmie i rozgłasza, rozdzwania:~Kędyż wam?... 7333 4| jeszcze zalegała świat. A taka rozgłośność jest w powietrza pełni, 7334 2| noszone, takich pań myślami rozgorzały niegdyś? Lub na koniec zdobiąc 7335 4| kątach nie wszczynać! Bo nie rozgrzeszę. A jeść nie dam."~I wstąpił 7336 3| truchlał, bywało, o nie rozgrzeszoną duszę, ona wpędzała pogardą 7337 3| uporu nawrotne śpiewki, ich rozgwarne ćwierki pustoty, ich tkliwienia 7338 4| słychać po oddalach jakoweś rozgwary, nie wiada skąd - jakby 7339 3| złotym blanku oliwnicy, rozgwarzyli się ludzie: serdeczne, rzewliwe 7340 4| główki pod dzwonnymi loki rozgwiazda co chwila czyniła - za krzyk 7341 2| rytmów Wysokim zakrzykiem nie rozhejnali się pobudki zew: "Woła król!... 7342 1| to żaki. I oto po rynku rozhuka się wołanie, dziwnie uroczyste:~" 7343 4| muzyka ledwie tego śmiechu rozhuki przewali po wszystkich dalach, 7344 4| zaklaska w grzechotki rąk.~Rozhulałeś we mnie ducha: ~hej! zatańczy 7345 4| ogrodzie, śród słonecznego roziskrzenia kwietnych i motylich barw, 7346 4| kwiatem, co prószy barw roziskrzeniem w słońcu. Tańczy i pląsa 7347 4| podniebnych. Nad nimi gwiazd roziskrzone bezliki w ciemnym granacie 7348 2| niedola nasza."~Niepokój roziskrzył się w wymownych oczach dziewczyny: " 7349 1| kazał król rynek cały i rozjąć panów przez straże, a turbować 7350 1| wszystkie lampy wieczernika rozjarzę, dzban wina wystawię i czarki 7351 4| i dymi zarazem. Dyskiem rozjarzeń świetlistych rozgorzał słońca 7352 4| może te gwiazdy, tak dziś rozjarzone na niebie, dopomniały się 7353 4| przyłożycie do onej czary, która rozjaśni wam w duszach świat cały - 7354 4| marzeniem to się osnuwało rozjaśniając w oczach błyskiem odgadywań 7355 4| pod kwiatów wejrzeniem nie rozjaśniał ducha. Cieszył się wszak 7356 4| kwiatach, że są chyba tęczą i rozjaśnieniem świata; że najbardziej bezkorzystne 7357 3| pewność siebie - ta kobieca - rozjaśniła jej twarz: jako że kobieta 7358 4| Kapelusz - mruczy - z czterema rożkami... Widział to kto coś takiego!"~ 7359 4| je rychło w tej pracy i rozkaprysza ciała. Już nie rączymi wyskoki 7360 4| który nas od cię odkupił! - rozkazuję ci, szatanie!..."~Całkiem 7361 2| zważyć nade wszystko każdemu rozkazujemy, że kto z dzielnych wierności 7362 3| nie wiecie?! - zdumiał się rozkładając ramionami. - Gdy całe miasto 7363 3| Ukląkł tedy przed kobietami i rozkładał błagalnie ręce, a na gardło 7364 4| pięknością ciała a duszy swej rozkładem: pulchra putrida!"~Żaden 7365 4| zmarszczył pod lubym tchnieniem rozkładu. A dziwi się czarnymi perełkami 7366 1| w radowe.~A żaki kołem, rozklaskane, zawodzą chór swój o tym, 7367 1| odmawia ranne pacierze. Póki w rozkolebaniu pobożnym nie zatrzymała 7368 1| na przedzie zwity, w rej rozkolebany: tak miękko i plaśnie suną 7369 2| było mnich przypadkiem - i rozkołysał duszę. Towarów po kramach 7370 4| powieką na słowa mistrza, rozkołysane jak katedralny dzwon.~I 7371 4| na jednej gałązce tylko: rozkołysze go więc, rozbuja nad swą 7372 2| głową o mur bicie; temu rozkosz w całowaniach pod ciche 7373 4| mnich skończył zraszanie i z rozkoszą ogrodnika jął grzebać w 7374 1| jakie zażywności, w jakie rozkosze ugrzązłem ja, bracie?! I 7375 4| Łukasz nie umiał wcale.~Więc rozkracza tylko nogi pod kutą zakonną 7376 1| spadł dziś na ulice grodu.~Rozkraczył się nad nim z rękoma na 7377 3| przysiadł się do stołu, rozkrzyżował poza sobą ramiona, szeroko 7378 3| wybłyska przekleństwem spod rozkudłanej głowy.~By uspokoić sumienie 7379 2| umajeniem Bożego domu.~Zaś to rozkwiecenie i głazów nawet samych pod 7380 2| splocie wychylają ku niemu swe rozkwiecone główki. Tak róże pod rosy 7381 4| głowina złoto-falista w rozkwieconego sadu promieniach - zuchowate 7382 4| potem co wiosna, co lato rozkwitały w słońcu tym wołaniem na 7383 4| dopieka, skwarzy, żga pąki nie rozkwitłe.~I dojrzewa wino.~Zaś jego 7384 2| się szczęśliwość jak morze rozlała, gdy się pokuta dopełni."~ 7385 2| się naprzód dziewczyna z rozłechtanym uśmieszkami licem, pod wiankiem 7386 2| Lecz gdy słowa herolda rozlegać się potem jęły, jakby błyskawica 7387 4| uderzenie w bramy głuchym echem rozległo się po mieście całym. I 7388 4| nogom starym świat nazbyt rozległy; daleka mu tedy droga pod 7389 2| nad zgiełkiem sukiennic rozlegnie się gromko a sennie:~"Niech 7390 2| jakowyś warem krwi rycerskiej rozlewać się wraz począł mnichowi 7391 3| młodości lato - gdy po grodach rozlewają się tymczasem trzęsawiska 7392 4| obu kościoła pierś. Nad rozłogiem schodów w okolu dźwierzowej 7393 1| zakręcie, wśród zamczyska rozłogów, nie wejrzy nań dworu samego 7394 2| goliard na schodów jasnym rozłogu, pod wielkim okiem kościoła: 7395 2| w połowie, wieńcząc ich rozłomy w dwie korony olbrzymie, 7396 4| gdy się serce nazbyt w nim rozłopoce. A biło tym gwałtowniej, 7397 1| jak trzeba. A z sercem rozłopotanym pod zbroją, przed oczyma 7398 4| coraz bardziej nad księgą rozłożoną obecnie na klęczniku, pod 7399 1| państwem na kobiercu ławy rozłożyć i klęcząc ustawiać kamienie. 7400 3| karczmarką, dziewką jak piec rozłożystą, twardą i śliską. "Toż byś 7401 4| pod sobą widział klasztoru rozłożyste dachy i cedru czarną nad 7402 4| zakorzeniałego spokoju w rozłożystościach cedru.~I przekorą natury 7403 3| usadowi wygodnie, szeroko rozłożywszy kolana. Ręce splótł na poczciwo, 7404 4| bluszczowego tyrsu jego rozmach na przodowanie:~Za najad 7405 1| gromadom w doskokach i rąk rozmachaniu: jak się to obwołuje ludziom 7406 3| ziemi!" - kończył z szerokim rozmachem ramienia i młota.~Lecz w 7407 1| a ramienia pod płaszczem rozmachu chylą się głęboko rycerz 7408 1| odpowiedź niemego; a dotykać rozmaicie zbroi mojej: niby czym człek 7409 1| opowiadacze romansów wiedzą i o rozmaitych prawdziwych zdarzeniach: 7410 3| gotowa, gdy zielonymi oczyma rozmarzeń zapatrzy się w ognie tańca 7411 4| Płacze noc całą i kaprysi w rozmarzeniu piękności swojej, że za 7412 1| w nieba, zważ, panienko rozmarzona, ku lataniu czego trzeba? - 7413 4| rześkości na poły jeszcze rozmarzony wiew - porankowy zew: świtanie!~ 7414 2| Czyżby ten płatnerz taki rozmaszysty człek był, że dla okazania, 7415 2| Miodu w woszczynie jeszcze rozmazistej, a i z pszczołami do pyska - 7416 4| Ty, jak piachowi morza, rozmnażać się pozwalasz, a my ledwie 7417 4| Oni to uzacnią świat, rozmnożą wiarę, rozszerzą serca człecze, 7418 1| benevenies!..."~Wesołków wieniec rozmotał się tymczasem. Dopadają 7419 3| chwili znów ich zaczepia rozmową:~"No jakże, rybałty, wykłóciliście 7420 4| horoskopem Merkura, który ludzi rozmownymi czyni. I niech go tam licho!... 7421 3| od onych pań w kamieniu. Rozmroczyły się i cienie po bokach miesięcznej 7422 4| kopanej oto mogiły zdał się rozmyślać nad tym, że w onym dole, 7423 3| tam, za morzem?"~"Różnie różni powiadają. Są, którzy mówią, 7424 3| grzęźnieniem płomieniem, żagwieniem różnica jest jaka Wiedzże, własnej.? 7425 4| między dziewczętami a żakami różnicy czynić nie będziecie, wedle 7426 3| komora dymnika, pod nią na rożnie wołu byś upiekł. Tymczasem 7427 3| choćby tam, za morzem?"~"Różnie różni powiadają. Są, którzy 7428 1| zarobił, bajać kobietom różności o Muzach i o goliardzie. 7429 3| wieści o nowych strojach roznosi po świecie, jeśli nie oni, 7430 2| on siwobrody, złych wróżb roznosiciel, a klęsk tajemniczy zwiastun: 7431 4| ciągniemy przez gościńce. Roznosimy po świecie człowieczeństwa 7432 3| to tylko oczy po świecie roznoszą, by patrzały na rzeczy dziwne 7433 1| te nieporządki i trwogi roznoszone przez kobiety po mieście 7434 1| dole człecze chocia pod różnymi gwiazdy i horoskopy."~Nie 7435 3| ledwie wargi umaczał, już rozochocił serce, smętkom przekorne.~" 7436 1| otwarta czeluść krypty; górą rozogniły się na szybach płachty purpury, 7437 2| płonie mycka czerwona, a z rozognionej rany pyska szczerzą się 7438 2| potrącań spiżu jakby od rozorganiań się onych chórów anielskich 7439 4| habit, oddaj sznur!..."~Rozpaczliwym zaciskiem ramion przygarnia 7440 2| kształtującą dłonią człeczą rozpajęcza się w oczach, rozdymia górą 7441 1| Śmiertelną żądzę chwały rozpala w sercach włócznia pani 7442 3| wznieciła w sercach grodzian: rozpalając do biała nienawiść ku sobie 7443 4| sprawiły, że człek krwisty rozpalił się w okamgnieniu. Wiew 7444 4| że smutną snadź ręką, w rozpamiętywaniu Męki Pańskiej ze spiżu dobyte, 7445 3| Ale dobrze ich nikt nie rozpatrzył, bo za przeżegnaniem się 7446 3| diabeł potrafi cały ich rozpęd w człowieku przetargnąć 7447 4| Wypuszczony nagle z jej ramion, rozpędem śmigi potoczył się pod piec 7448 4| pocałunkiem onym już się snadź rozpękiwały pod skórą kruche żyły pijaka. " 7449 3| wszystkich.~Zgoła piekło rozpęta, kto igrców i żaków na siebie 7450 3| bębny po grodzie całym. I rozpętałoż się diablę rybałtowe na 7451 4| chaa..."~Południowej pory rozpętana już muzyka opiła się chyba 7452 3| fałszu, ich porywów wybuchy rozpętane, ich pychy korowody pawie - 7453 1| Srogo spozierają rajcę na to rozpętanie ludu, osobliwie zaś na te 7454 3| twarz. Kobiety, których w rozpętaniu swawoli nigdy nic nie powstrzyma 7455 1| skrusze oczy jego, jak i dusza rozpierzchliwe, ujrzą nagle z dala pod 7456 1| wszystkich spektaklów naraz i rozpierzchliwości widzów starał się skorzystać 7457 4| kolumn swej świątnicy. I rozpierzchły się, i rozwiały na wsze 7458 2| się mieszczki u kramu i rozpierzchną się, rozfruną na wsze strony, 7459 4| kołysanki nowym snadź kaprysem.~Rozpieszcza się ramiony i użala szyją, 7460 2| pięknych! A która ma skórkę tak rozpieszczoną, że i jedwab sam dla niej 7461 1| rycerza pozór grzeczny. A sama rozpina powoli opaskę czółka na 7462 4| rzucającą blaski bławe, a rozpinające się po nawilgłym powietrzu 7463 4| wciąż nie milknącym spazmem rozpłodu, który Chronosa przestawia, 7464 3| ogarnął, zapal się w nim cały: rozpłomień w sobie i ducha twego żądze! - 7465 4| nad wszystko zachwycenie rozpłomienia go wskroś. Oczy otwarte 7466 4| mistrzowe), jak tam, w górze... rozpłomieniona w krąg wieczystych żarzy 7467 4| olbrzymie. Bo tym ogniściej rozpłonęły w tej chwili róż szkarłaty, 7468 3| wyraźniejszy m blaskiem łuny nie rozpłonie pod oknem i nyża cała. Coś 7469 1| cała z futra wychylona. A rozplotem złotych włosów zatula głowę 7470 4| czołem o ziemię, włosów nagłe rozploty wyrzucając przed się, na 7471 4| lub dla myśli samotnych rozpogodzenia dostępuje czasami do dzbana 7472 2| lochu, zbliżone do się na rozpostarcie ramion, wiodą go wprost 7473 3| szczytów tej góry, z wieżyc obu rozpostarł się płaszcz nocy i skrajem 7474 1| góry, skąd przybyli, jęli rozpowiadać o czymś gromadom w doskokach 7475 2| bo przystają raz po raz w rozprawach - brzuchami do się. Radzą - 7476 2| choć wszystkie o niej gęsto rozprawiać zwykłe. Tedy jedne opowiedziały 7477 1| kto młody, kto poważny - rozprawiał: święcili zwycięstwo mieszczanie 7478 4| czerniał się tak ogrom cedru w rozprężnej owisłości konarów - drzewo 7479 3| venereo ~totus ardeo!...~Rozprężnie pokładają się tanecznice 7480 4| ciało jej stworzone do rozprężnych wolności tańca pieszczoty 7481 4| przeor z ławy. I okrzyknie w rozpromienieniu oczu:~"Cieszcie się, żaki! 7482 4| Przytuliła się doń, cała rozpromieniona wdzięcznością za to słowo. " 7483 3| się tym nacieszy." Koło rozpromienionych twarzy otoczyło lekarza. " 7484 4| piekle i czyśćcu duchem był i rozproszył to potem po gościńcach świata - 7485 4| goliarda tak się owo rozbiła, rozproszyła familia cała.~Ta już tylko 7486 3| piekielna. I w tego śmiechu rozpryskach na gęśli ruszy w pląs sabatu. 7487 3| wszystkich śmiechów niewieścich rozpryski na strunach, wszystkich 7488 2| pożądliwą zbawiennie chłodzi, a rozpryskuje się sam, gdy kochanek zdradę 7489 4| oną suknię z nędzy, tę jej rozpustę, nieopatrznie lada jaką - 7490 4| żyje!...~I śmierć w szale rozpustnicy rzuca się przed jego oczyma 7491 3| prawie. Dzień był nad miarę rozpustny, noc zasię jeszcze gorsza - 7492 2| Ozwały się dzwony kościoła i rozpylają jak gdyby popioły w przedwieczornej 7493 3| czym prędzej, z daleka już rozpytując niecierpliwymi gestami. 7494 1| spokoju nie zaznał od ich rozpytywań, jako że opowiadacze romansów 7495 4| się babskie spalić od razu rozrachunki między nimi dziś najprzykrzejsze.)~ 7496 1| rodził w każdego święta rozradowaniu, opodal zalegali taborem 7497 4| głuchą wieścią tak piersi rozranił, żem odbiegł kamratów do 7498 4| wagantów. A te ich zaszeptania rozrechocą się raz po raz w pochodowy 7499 2| poniosły matki w ramionach. A rozrnachawszy rączki, maszerują na piechotę 7500 1| na jawę - w tych cichych rozruchach i poszeptach pod murami, 7501 3| odgrażaniem się jakowymś rozruchem, który gotuje się w grodzie.~ 7502 3| na szyje. Tak się zawsze rozruchy wszczyna."~Wejrzeniem dzików 7503 3| kosmate łapy incubów swoich, rozrywają szaty pod szyjami, snadź 7504 4| nich zawsze ten, kto ich rozrzewni i przypochlebi im zarazem.) 7505 4| Moiściewy! moiściewy!" - rozrzewnia się tym bardziej dziewczyna. 7506 4| niegiętkich i tak twardo rozrzucanych w poskokach, że się z tych 7507 3| kaptura w dzwonkach; szeroko rozrzuciły się na brukach ramiona martwe, 7508 3| gronostajowego płaszcza rozrzutem osłania siebie i rumaka 7509 3| Gdzieżeś obuwia zbyła, małpo rozrzutna?!... Ledwiem ci je kupił 7510 4| Julianowi, ubogiemu - co i mniej rozrzutne będzie, i bardziej pomocne 7511 3| szatę ze skrzyni najdroższą, rozrzutnico durna!... I zgził mi przecie