Part
1 2 | jakikolwiek plan życia, którego mu brak, i idealizuje to swoje
2 2 | Jeżeli Lasserre zarzuca mu to, że jest buntem, to istnieją
3 2 | istnieją ludzie, którzy mają mu za złe, iż ten bunt pozostaje
4 3 | narodowego, gdy się dowodzi mu, że i on i jemu podobni
5 3 | przeżycia tych lat, które mu zostały. Chyba by ziemia
6 3 | skrzydła nieznane, nakazuje mu żyć i mówić barwą, słowem,
7 3 | rozwojem tym niezgodnych, wręcz mu wrogich. Odrzuca on pracę
8 3 | człowiek za świadka, a stać mu się ona ma opoką, zdolną
9 3(****)| rozległością wiedzy, ustępuje mu w jasności wykładu; chociaż
10 3 | jego własny swój, nie znany mu świat wznosi. Od wspólności
11 3 | przyrodą urządzeń, - był mu niepotrzebny. Nie wchodził
12 3 | przeciwnie ona sama służyła mu, brała udział w wielkim,
13 4 | przekonanie, że odpowiada mu coś niezależnie, na zewnątrz -
14 4 | to nie przyda się i to mu na nic, bo spory między "
15 4 | poprzedniej historyi, i wydają mu się one tą głębszą, potężniejszą
16 4 | skromnym miejscu, jakie mu te byty pozostawiają, załatwiać
17 4 | skutecznymi i trwałem! wydawały mu się prawno-obyczajowe formy
18 4 | człowiekiem, narzucają się mu, lecz nie są przez niego
19 4 | sobie moc, która pozwalałaby mu brać udział w tworzeniu
20 5 | posiada coś, co pozwala mu ze spokojem, jeżeli nie
21 5(*) | wymaganiami, narzucanymi mu przez nieopanowany i w każdym
22 6 | do pewnego stopnia jest mu pożądane. Przyjrzymy się
23 6 | która w zasadzie pozostaje mu obcą. I oto zachodzą dalej
24 6 | prowadziło do zapewnienia mu pewnej części tych dóbr,
25 6 | zmorę - to, co zapewnia mu spożycie, ceni tylko sen,
26 6 | Wytwórczość, praca wydają mu się tylko drogą, wiodącą
27 6 | rzeczywistą. Robotnik wydaje mu się "opętańcem Maji", "fanatykiem
28 6 | wszystko, czerń żyć ma, co mu jest niezbędne do trwania
29 6 | rzeczywistości ukazuje się mu, jako powstanie nowej rzeczywistości,
30 7 | niego stworzony ukazuje mu się jako treść, mająca w
31 7 | organizm - naród, - a brakowało mu ziarn piasku pod stopami:
32 7 | watka, przeciwstawieniem się mu. Gdy zaczyna się on - wszystko
33 7 | chodziło. Wiara Norwida musiała mu dać punkt oparcia przeciwko "
34 7 | gdy rzemiosło staje się mu wynikiem sztuki, aktem swobody,
35 7 | dlatego martwą wydaje mu się wiara, nie wcielająca
36 7 | niego spokój, który pozwalał mu czuć, że istotnie nie życie
37 7 | Witkiewicz: równy tragizmem mu, choć nie spokojem ten jeden
38 7 | Natężenie uczucia przesiania mu całość tragedii: żyje w
39 7 | drodze, jako pozostawioną mu przez przeszłość pomoc lub
40 7 | się z tym jego pędem, było mu przeszkodą lub środkiem.
41 7 | Problem ten przedstawiał mu się całkowicie idealistycznie:
42 7 | poniesiona przezeń - daje mu prawo sądzenia i potępiania.
43 7 | wzruszeń, pozwalających mu prowadzić walkę ekonomiczną
44 7 | tym materiale, jaki dala mu historia, cały jego rozwój
45 7 | irracjonalizm sztuki przesłaniał mu irracjonalizm absolutny
46 7 | Własna twórczość ukazywała mu się jak najprawdziwsza,
47 7 | postulat przyjmowany przez obce mu moce. Prawo zaś to nie jest
48 8 | grozą, nie pozwalającą mu zagłuchnąć. Zagadnienie
49 8 | okiem zdobywczym: wydrzeć mu musimy własny los, przyszłość
50 8 | znaczenie, niż to, jakie mu się nadaje zazwyczaj. Jest
51 8 | wydobyć z siebie, - nie da mu jej automatyczny rozwój
52 8 | życiem i z niego wyrastają mu wszystkie punkty widzenia,
53 8 | psychiczne twórczości, aż złączą mu się one i zleją w niebywałe
54 8 | naszej uczuciowości, ulega mu ona tylko, przeżywa je w
55 9 | podlega on tylko, lecz który mu jest zasadniczo obcy. Życie
56 9 | psychologiczne ukazywały mu się w formie bytów obiektywnych.
57 9 | idealizacji myślowej ukazywał się mu jako rzeczywisty proces
58 9 | społecznym, ukazywało się mu ono jako zrozumienie "prawa"
59 9 | przeświadczenia, że znane mu lub poznawalne dla niego
60 9 | uczuciowym, który pozwalał mu znosić "zastaną" i odtwarzaną
61 9 | w materiale przekazanej mu, jedynej pracy. Gdybyśmy
62 9 | on to, co stanowi znaną mu z przeżyć treść psychiki
63 9 | z dotychczasowych stylów mu nie wystarczy, retoryka
64 10(*) | konieczności, inne maleją mu do roli igraszek.~ ~
65 10 | ma innej drogi służenia mu, niż właśnie takie indywidualne
66 10 | na nią chaosem, narzucić mu usiłuje swoje istnienie.
67 10 | dążeniu, nie one nadają mu wartość lecz ją z niego
68 10 | innego człowieka, narzuca mu to, co jest właściwie takim
69 10 | określili jako humor i pokrewne mu stany duszy, było niezmiernie
70 10 | indywidualną, która pozwoliłaby mu całe swe dziejowe życie
71 10 | władza nad życiem, gdy ginie mu ona w oczach, czuje on się
72 11 | martwym szczytem, nie daje mu ukojenia, pali gorączką,
73 11 | przez fale czeka, rychłoli mu położy na ramieniu dłoń -
74 11 | nie znaczy to, że życie mu jest obce. Znaczy tylko,
75 11 | dźwigająca je lub podlegająca mu dziedzina duszy wyzwala
76 11 | nieprzewidzialności. Myśl i marzenie były mu organami, pewnym rodzajem
77 11 | i walczy. Nie wystarcza mu, że coś zostało przeżyte.
78 12 | niego atmosfera, pozwalająca mu wierzyć w swą prawzorowość,
79 12 | czegoś, zawładnąć czymś, co mu jest obce i co on ma poddać
80 12 | rzeczywista, określona prawda, żal mu się robiło wszystkich innych
81 12 | sposobów istnienia, płakał mu na dnie duszy jakiś tęczowy
82 12 | walkę o istnienie nasze, już mu pukał do samotni ktoś opuszczony,
83 12 | zaspokoiły wiecznie szarpiący mu duszę ból: kim jesteś, co
84 12 | wrażliwością, pozwalającą mu wyczuć, wysnuć z siebie
85 12 | dlatego napisał Pałubę, że mu sfinks - jeśli miał go w
86 12 | wiary, która pozwoliłaby mu raz na zawsze zrzec się
87 13 | życia pasyjne oddanie się mu, tkwi nie tylko tajemnica
88 13 | coś odpowiedzieć tak, by mu to wystarczyło w życiu i
89 13 | bezdziejową duszę, która oddala mu tak niepospolite usługi
90 13 | i życie człowieka, cisną mu się tu zrodzone obrazy.
91 13 | świat. Przeciwnie, rozszerza mu się i pogłębia wraz z duszą
92 13 | ku zgubie. Nie wystarczy mu żaden pogląd na życie, żadna
93 13 | w tym, że życie zamienia mu się w przemijanie bezcennych,
94 13 | Bolesława. Potrzebny by mu był czyn, nie gwałcący niczego
95 13 | jednostronności woli, przesłania mu sam proces woli. Czyn jest
96 13 | władający samym pisarzem; bywa mu ona świętym szalem, lecz
97 13 | sama brutalność przesłoni mu pierwiastek siły. Ważnym
98 13 | upadku: siła ciążenia staje mu się wzlotem. Żeromski nie
99 13 | życia polskiego duszy, która mu zapewnić zdoła istnienie.
100 14 | gdy miał ją, nagle ginęła mu ona, ukazywała się w mamiącym
101 14 | przed nią, gdy naciskała mu na duszę całą swą prostotą.
102 14 | i gdy sztuka odsłaniała mu widowisko życia tak obojętne,
103 14 | Rozoranej ziemi moc uderza mu do głowy, nazbyt mocno chwyta
104 14 | ale sam ten brak ukazał mu się jako fakt zewnętrzny,
105 14 | niedecyzja, a że widzi - więc mu się zdaje, że ją przezwyciężył,
106 14 | się przed nami: zamienia mu się życie w widzenie, jak
107 14 | potem chciał, aby sztuka mu odpowiedziała na to, co
108 14 | poza naród, cóż pozwala mu żyć bez narodu? Jakąż jest
109 14 | myśli, pracę woli przesłania mu widzenie. On sam ma poznawać,
110 14 | Wyspiańskim wielbiciele, czyniący mu swym uwielbieniem krzywdę.
111 14 | myślowych decyzji. Zawsze ginęła mu myśl - a pozostawało jej
112 14 | odcień. Naród polski był mu zagadką, nad którą ważą
113 14 | tę siłę - ma tylko znaną mu dziejową tradycję, jako
114 14 | rzecz, która nie wystarcza mu, tchnął ze swego umęczonego
115 14 | niezależna od niego. To daje mu przedziwną skromność, odbierającą
116 14 | Mówi on, że wydaje się mu on formą myśli, odbijającą
|