Part

 1     2      |              się włoskie odrodzenie, czuje się wprost w sobie tę moc
 2     2      |     społecznym, nie zważając, że nie czuje się z nim aż do dna solidarną, -
 3     2      |              społecznych, zawsze się czuje, wchodząc w tę sferę, że
 4     2      |            czynienia: na ogół jednak czuje się w atmosferze intelektualnej
 5     3      |            wśród rzeczy niegotowych, czuje się za coś odpowiedzialnym,
 6     3(****)|  nowoczesnych. Długie lata jeszcze - czuje to piszący - nie będzie
 7     3(****)|     przestudiowanych książek Sorela, czuję się szczęśliwszym, coraz
 8     4      |             rzeczywistością, z którą czuje się ono związane. Słowo -
 9     4      |          kulturalnej Europy wszędzie czuje się pod drżącymi, chwiejnymi
10     6      |              innego życia. Pomimo to czuje jego powagę. Życie to obowiązek.
11     6      |       pewnymi przynajmniej względami czuje się niewolnikiem, bierze
12     7      |         przez cud). Jednocześnie zaś czuje on, czuje całą tą krwawą
13     7      |           Jednocześnie zaś czuje on, czuje całą tą krwawą pustką, jaką
14     7      |              ona tam, gdzie człowiek czuje się w rzeczywistości swej,
15     7      |           niego jako wyzwolenie, gdy czuje on pracując, że zwyciężona
16     7      |        duchowym piekle. Młoda Polska czuje się skłonną tłumaczyć okolicznościami
17     7      |           granice naszej istoty, gdy czuje gniotące ją brzemię, gdy
18     7      |        stwierdzić, że dany typ życia czuje swą odrębność wobec innych:
19     7      |           Polak, zaczynając myśleć - czuje się wierzycielem losu. Tymczasem
20     7      |          tylko ten, kto się sam sobą czuje, a nie zaś tylko samego
21     7      |          pozostaje sobie wierne, gdy czuje się sprawcą świata, w jakim
22     7      |          dążą do prawdy. Coś chorego czuje się tu, coś co chce zwyciężać,
23     7      |                tego szuka każdy, kto czuje się jeszcze twórcą; siły
24     8      |            przestwór, pośród którego czuje się ona całkowicie odosobnioną
25     8      |      pozostaje poza jej granicami. I czuje się bezwiednie, że praktyce
26     8      |              wiru psychicznego, jaki czuje się poza tym wszystkim,
27     8      |            nowoczesnego niewątpliwie czuje i myśli dziś w ten sposób
28     8      |         najmłodsi indywidualiści. Tu czuje się już brak powietrza,
29     8      |             graniczący z uduszeniem, czuje się poprosili, że ci "poza
30     8      |      przemijających światach chwil - czuje się tę tragiczną, sprężystą,
31     8      |           ująć w słowie, a co jednak czuję. Hamsun to człowiek tej
32     9      |             wytwarza. Świadomość nie czuje się na siłach nic zmienić.
33     9      |             wszechwładzy, przeciwnie czuje, że to obce jej, pogardzane
34     9      |          odwieczny chaos. Ja ludzkie czuje się panem swego położenia,
35     9      |               świadomość romantyczna czuje, że bierze udział w narzuconym
36     9      |            mająca obłuda. To, co się czuje, czego się doświadcza -
37     9      |              siebie. W stylu Barresa czuje się nieustannie trzask i
38    10      |            bardziej niż kiedykolwiek czuje się, iż duszą filozofii
39    10      |         Biada człowiekowi, który nie czuje się nigdy już śmiesznym.
40    10      |    samowiedzę kultury. Patos Zachodu czuje się tu mocą przeciwstawienia;
41    10      |         Literatura angielska myśli i czuje istotnie stalowym organizmem
42    10      |           postacie artyzmu. Człowiek czuje tu swą samoistność wobec
43    10      |           oblegana przez żywioł, czy czuje to jako obecność grzechu
44    10      |    rozszerzając jego zakres - Anglik czuje swój związek ze zbiorowym
45    10      |           zbiorowym życiem. Wie on i czuje, że życie to rośnie jedynie
46    10      |         Carlyle. I w stylu Carlyle'a czuje się to nie rozumujące, nie
47    10      |              każdym zagięciem zdania czuje się sprężystą siłę, nie
48    10      |           gdy ginie mu ona w oczach, czuje on się opuszczonym, beznadziejnym
49    10      |        fikcji. Świadomość, która nie czuje się jasno określoną formą
50    11      |             Ale poza nim jest to, co czuje to wszystko - ludzkie, dymiące
51    11      |       niczego się nie wymaga, tu się czuje, cierpi, kocha. Człowiek
52    11      |       samotnością się upaja. Kto nie czuje się w niczym wobec dnia
53    11      |      dzisiejszego bezsilnym, kto nie czuje się w niczym niewolnikiem
54    11      |          utwierdza się w wierze, nie czuje się ona samotną poza wzniesionym
55    12      |               której władzę nad sobą czuje mistyk silniej może, niż
56    12      |              niego świat, życie, ale czuje on, że one są czymś bardzo
57    13      |              tę samą psychikę, która czuje w sobie grzech, ciemnotę,
58    13      |          Ziemię obiecaną i Fermenty, czuje się, że mógł je inaczej
59    13      |        pozostać tym samym Reymontem, czuje się, że jest w nim wprawdzie
60    13      |            nim narodu. U Żeromskiego czuje się obecność w nim samym
61    13      |       bohaterski, wartościowy świat. Czuje się, że szuka on życia,
62    13      |            by t o było. Kto tego nie czuje, ten nie umie już obcować
63    13      |          pisarska. Psychika Reymonta czuje mus "schłopienia". Orkan
64    13      |              schłopienia". Orkan nie czuje żadnego musu, jest swobodny.
65    13      |           istotą tworzenia. Żeromski czuje właśnie, że wszelkie życie,
66    13      |          kocha je, jak Winrych - ale czuje, że nie ma czym tej swej
67    13      | Sieroszewskiego. I u Sieroszewskiego czuje się obecność polskiego rodzinnego
68    13      |              żywiołowy proces życia: czuje on, czym jest samo życie,
69    13      |            on, czym jest samo życie, czuje utajone w nim ciążenie ku
70    13      |          definitywnego myślenia, nie czuje się on nigdzie wyniesionym
71    13      |   Żeromskiego. Tak jak Żeromski, nie czuje, nie może czuć człowiek,
72    13      |        człowiek, który walczy, który czuje, że rodzi z siebie stanowczą
73    13      |    rozstrzygającą wolę. Żeromski nie czuje się w związku z żadnym światem,
74    13      |          postanowień swobody. Twórca czuje jakby swoją winę w tym,
75    13      |             dumę w upojeniu psychika czuje się nagle niewolnicą, nie
76    13      |         Siebie tylko mająca psychika czuje się winną za wszystko, za
77    13      |     zasadniczego poczucia bezprawia. Czuje się w tej twórczości demonizm,
78    13      |           Żeromski, gdy jest twórcą, czuje tę powagę sztuki, czuje
79    13      |              czuje tę powagę sztuki, czuje straszliwy ciężar wewnętrznego
80    13      |              formacją duchową, która czuje, iż życie grzebie jej świat,
81    13      |            woli; życie, które ginie, czuje, że ginie z nim samo poznanie
82    13      |          świat naszych dusz - oto co czuje Żeromski.~A więc zginiemy
83    13      |       zostanie ocalone. Sam Żeromski czuje, iż czar tej kultury nie
84    14      |        wcielić, lęka się wcielenia i czuje, że pomimo wszystko nie
85    14      |           tak naiwnie w sobie Polskę czuje - ale wiemy także, czym
86    14      |        własnych oczach unicestwione, czuje ona, że to własna jej, najgłębsza
87    14      |         pomiędzy nim a zbiorowością, czuje on, jak zamierają jedna
88    14      |         Wyspiański tego kontaktu nie czuje, nie wie, kim jest, co myśli,
89    14(**)  |          czcią i miłością. Miłość tę czuję, mam w niej źródło siły:
90    14      |          zakres wyprowadzić. Dlatego czuje się poeta w swym własnym
91    14      |              wobec samego widma woli czuje się najwyraźniej może w
92    14      |    męczeńskiej wierności. Wyspiański czuje, że musi tu być dokonana
93    14      |              się nie zna. Wyspiański czuje potrzebę nowoczesnej, obejmującej
94    14      |      Powrocie Odysa. Dusza pozostała czuje się bezcielesną. Jestem
95    14      |             ją, rozstając się z nią, czuję w sobie spokój, jakiegom
96    14      |          tragiczna walka.~Wyspiański czuje i myśli zbyt głęboko, aby