Part

 1     2|               tylko ta gorycz, która dusze twórców truła, tylko te
 2     2|               która niedostrzegalnie dusze dławi; nic prócz osamotnienia,
 3     2|           człowieka kładły się tu na duszę śmiertelnym pokostem. I
 4     3|              filozofiami, truć sobie duszę wątpliwościami: przecież
 5     3|          przekrzyczą, a wyjaławiając dusze swe, sam czas wygłodzą i
 6     3|               poprzez który człowiek duszę swoją stwarza- pozostaje
 7     4|              organizm, ustalić w nim duszę żywą, roztoczyć potężny
 8     4|              się wśród rozpadających dusze upiorów. Tak stoi kwestia.~ ~ ~
 9     6|        możemy skierować myśl naszą i duszę ku temu drugiemu, który
10     6|     przyszłość, wydrzeć usiłują samą duszę: my nie mamy czasu. Prawda,
11     7|       dochodzi do samotności poprzez duszę własną, tu chciano by dojść
12     7|              międzygwiezdnej pustyni dusze Kleopatry i Cezara. Jednostka
13     7|              za jedyną rzeczywistość duszę własną i musiała dla nich
14     7|       zabijaną przez bezducha chwili duszę.~Ten sam stosunek odnajdujemy
15     7|           imię romantyzmu odrywa się duszę od tej samej rzeczywistości,
16     7|             istotnej, uderzającej na dusze, jako to właśnie, co jest
17     7|               najwewnętrzniejszą ich duszę. I że żyć tak, jak oni,
18     7| przeciwstawiali losowi tylko pierś i duszę, - a nie wyuczoną rolę.
19     7|             to jakby osoby, zbiorowe dusze; w pewnych chwilach cały
20     7|             jako pokusa, odwracająca duszę od owej jedynej idei. Polska
21     7|            oni w sobie i wychowywali duszę, która miała działać przez
22     7|              to naszą słabością. Gdy duszę swą uważamy za zjawisko
23     7|        Romantycy chcieli przekuć swą duszę w świat, jakim go pojmowali.
24     7|     przypadkowego marzenia spala się duszę na błękitne dymy, wreszcie
25     7|             była wiara w siebie jako dusze czynne, jako ogniska tworzenia:
26     7|       gotowym przyjąć, wcielić naszą duszę - nie, to jest uczłowieczony
27     7|           poza nim, albo ocali w nim duszę własną, lub zniknie. Ale
28     8|               swobodne, zatomizowane dusze na dzieło zbiorowego życia
29     8|          duchowy, aby wychodziły zeń dusze jedynego hartu, musimy wytworzyć
30     8|              negujące empirię "nagie dusze", "czyste jaźnie", to są
31     8|             pogodnego nierozumienia, duszę wypełnia nuda; doprawdy
32     8|             nas i porywającemu naszą duszę prądowi. Wyraża się w tym
33     9|             kołyszącą się i chwiejną duszę tłumu. O jakimże arystokratą,
34    10|      Leopardi. - Carlyle i Carducci. Dusze narodów. My i Europa~ ~HUMOR
35    10|         zbrojną i zwycięską narodową duszę. To miała być prawda, czy
36    10|             chce baśni, zamienia swą duszę w teatr złudzeń i oddaje
37    10|           Leopardi głębiej zajrzał w duszę pojedynczego człowieka,
38    10|              coraz wielostronniejszą duszę pozaludzkiemu światu, chwytająca
39    10|       drogami Mickiewicza, to ujrzeć duszę tego procesu, wyrwać ją
40    10|             słupy ogniste ich własne dusze. To byłby dar Polaka: my,
41    10|              życia, budować, dźwigać dusze, sprzymierzać je w tajnym
42    10|             i wyczuć, jak rosną nowe dusze narodów, zrozumieć Europę
43    11|         Michała Anioła, on przepalał duszę Botticellego, tak że wreszcie
44    11|           moczar życia trzyma, więzi duszę. Żal, piekąca hańba, rozpacz
45    11|     przygważdża ku ziemi, rozdeptuje duszę na proch, drga w każdym
46    11|               Przestał on wiązać swą duszę z jakąś poszczególną formą
47    11|           nieuchronną, wielką winę i duszę, która nie ma ucieczki ani
48    11|           całość wrasta w pojedyncze dusze, zawisa nad nimi granitową
49    11|          wielkie zbratanie w dziele. Dusze dźwigają wielki gmach, w
50    11|           chcieć uczynić zbytecznym. Dusze jednostkowe tkwią korzeniami
51    11|           tych zjednoczeń: tworzy on dusze walk, powietrzne architektury,
52    12|              i szańce, zalewała całą duszę jednostki, wchłaniała w
53    12|     zaspokoiły wiecznie szarpiący mu duszę ból: kim jesteś, co czynisz
54    12|         jakimi usiłuje wydrzeć poeta duszę swą demonowi zaginionych
55    12|          rozpryskują się zamierzchłe dusze, myśli, wierzenia, uczucia,
56    13|       krytykiem z powołania, wyczyta duszę tych dziel. Przy pisaniu
57    13|             a nie ad hoc stylizowaną duszę. Reymontowski stosunek do
58    13|              jego typowo bezdziejową duszę, która oddala mu tak niepospolite
59    13|           poezji, ludowych przysłów; dusze jego postaci są zawsze głęboko
60    13|              jaki wziął ten poeta na duszę. On sam stał się Frankiem
61    13|         automatycznie zacieśniającym dusze widnokręgu. Czujemy zazwyczaj
62    13|          przyjmował winę, Żeromski - duszę swą łamie pragnieniem jakiegoś
63    13|              nawet; przeistaczającym duszę upojeniem, marzeniem odbijającym
64    13|          ideałem: ach, przyjąć swoją duszę, jakąkolwiek bądź jest ona,
65    13|      Przemówić. Utrwalić w sztuce tę duszę nie chcącej nic widzieć
66    13|             siłę, że musi on przyjąć duszę rosyjską, wrosnąć w nią,
67    13|        celowej woli, rozbraja własną duszę. Raz pora, abyśmy zdali
68    13|     świadomie i swobodnie podnoszący duszę swoją aż do tego poziomu,
69    13|   odstręczających, nieraz gwałcących duszę postawach. Wszystkie rozdarcia
70    13|          istnienie. To, co wejdzie w duszę tę z drogiej nam kultury -
71    13|             w przezwyciężonych przez duszę stanowiskach i wyrównywać
72    14|         wewnętrzne. Niewola weszła w duszę i przeżywając samych siebie,
73    14|          okutą dłonią brano za włosy duszę i gdy wyczuwamy w pismach
74    14|      komponował walki, lecz istotnie duszę swą przetwarzał, i sama
75    14|      opierającą się w imię świętości duszę? wlec ją w wirowisko i rzeź?
76    14|             zdobył go, lecz przeszył duszę bólem jego braku, strasznym
77    14|             nią, gdy naciskała mu na duszę całą swą prostotą. Dusza
78    14|             zwieść pozorem, roztopić duszę w biernych uczuciach, zaćmić
79    14|           miał odwagę zaglądać w swą duszę, on lękał się, czy zdoła
80    14|       wywleka okaleczała i zdziczałą duszę; ukazuje ją w świetle obojętnej,
81    14|        człowiek, umiejący patrzeć na duszę własną, jako na własną odpowiedzialność.
82    14|              własnej zaczerpnąć musi duszę, zdolną ratować z ucisku.
83    14|            bezwzględnie druzgocze on dusze. Jest to ukazane z tą samą
84    14|         Wydźwiga tu świat pozaludzki dusze ponad gromadę, wyrywa je
85    14|            zahipnotyzowana. Wyjął on duszę swą z piersi i roztopił
86    14|              Nieokreśloność wrasta w duszę, a raczej umacnia tylko
87    14|              Wyspiański widzi własną duszę, tworzącą teatr, poezję,
88    14|               poddać wymaganiom woli duszę własną, uczynić to, co w
89    14|          życia stworzyły tę zbiorową duszę, którą my spalamy w marzeniach. -
90    14|         tworzyć i utrzymywać w sobie duszę, zdolną dźwigać, wznosić
91    14|             Potęga zdaje się krwawić duszę, kalać ją, być grzechem.~