Part
1 1 | pracy jest wzorem dziejowym, ku któremu ciąży mocą swej
2 1 | uchylamy się, zwracając się ku niej. Świat historyczny,
3 1 | Gdy bowiem zwracamy się ku ponadindywidualnym formom
4 1 | logika wewnętrzna ciągnie ją ku tym głębinom, w których
5 1 | przeistoczone działanie wraca ku nam, jako dzieło, nasza
6 1 | to usiłowanie zmierzające ku utożsamieniu pojęcia jaźni
7 1 | przedmiotem dążeń, celem, ku któremu zmierza i wytęża
8 2 | zamachem bunt dusz i rwanie się ku życiu nowych sił społecznych.
9 3 | spycha nas o jeden krok znów ku wspólnej mogile, kiedy tarcice
10 3 | człowiek, jako gatunek, idzie ku swej porażce. Fałszem katolicyzmu
11 3 | dopełniają rycerz i kapłan. Ku Aleksandrowi Borgia, ku
12 3 | Ku Aleksandrowi Borgia, ku następcom maga Symona szły
13 3 | poddanych złotym ziarnem ku Gdańskowi płynął galarami
14 4 | życia trwa ta sama wola, - ku nowemu, która żyje i w naszym
15 4 | rysach, w promieniującym ku nam micie zwycięstwa nad
16 4 | opieramy się na prowadzącym nas ku rzeczywistym czynom micie,
17 6 | inne przeciwnie pociągają ku sobie, wywołują uczucie
18 6 | skierować myśl naszą i duszę ku temu drugiemu, który sam -
19 6 | który sam -tylko prowadzi ku jedynie rzetelnym źródłom
20 6 | które wiodą nas wstecz ku stanowiskom dogmatyzującego
21 7 | widzieć niebezpieczne zbocze, ku któremu pochyla się wszelki
22 7 | wytężeni, naprzód podani ku ziemi, ku złączeniu się
23 7 | naprzód podani ku ziemi, ku złączeniu się z realnym,
24 7 | innym miejscu zwraca się ku "społeczności chrześcijańskiej"
25 7 | czynne. Całe to wytężenie ku życiu - skamienieć ma, stać
26 7 | gotowym już ideałem świata, - ku któremu świat ciąży. Bóg
27 7 | zwyciężona przyroda wydycha ku niemu jego swobodę, gdy
28 7 | niosący ją w piersi swej ku wiecznemu ognisku duchów -
29 7 | spokój wiary, spojrzenie ku Polsce, jakby poprzez śmierć
30 7 | tej samej rzeczywistości, ku której romantycy dążyli,
31 7 | imię romantyzmu zdąża się ku temu samemu osamotnieniu
32 7 | dążył on całą siłą duszy ku życiu, jakie pragnął tworzyć -
33 7 | wszystkim badania, zwróconego ku poznaniu przyrody. Psychika
34 7 | wyrywające się w ekstazie ku krajowi. Kraj sam przez
35 7 | odwróceniu się od życia ku myślom i uczuciom, związanym
36 7 | ale o to, aby rwący się ku samoistności polski lud
37 7 | Romantyzm był dążeniem wygnańców ku narodowi, dla Młodej Polski "
38 7 | samowoli i dźwignięcie z niej ku sobie świata. Ja logiczne
39 7 | potęgującego samo siebie miłością ku sobie, myślą o sobie - Polska,
40 7 | samowoli zostaje zachowana. Ku głębinom życia trzeba iść
41 7 | kto swój irracjonalny pęd ku sobie umie przeprowadzić
42 8 | sztuczne wysiłki zmierzające ku odtworzeniu w sobie prostoty
43 8 | poznawczymi. Jedność powraca ku temu, kto jest jej przyrodzonym
44 8 | postulatów, z jakimi zwracają się ku nauce umysły, otrzymujące
45 8 | politycznych, na zwrot na prawo ku Rosji, zwrot na lewo ku
46 8 | ku Rosji, zwrot na lewo ku Austrii, nie umiemy zająć
47 8 | jest tu ideałem, typem, ku któremu zmierzają w sposób
48 8 | erotycznego ideału, skierowanie go ku różnym rozbitkom, dla których
49 8 | z biologicznego napięcia ku czynowi, - rozsypuje się
50 8 | walce. Miała ona zwrócone ku życiu oblicze i sam obraz
51 9 | życiowego pnia, wypływają ku słonecznej powierzchni,
52 9 | siebie, lub też wypływa ku nam z jakiejś nieznanej
53 9 | niż pobłażliwej miłości ku niej, i szyderstwo, które
54 9 | romantyzmu, i tęskne spojrzenie ku światu lampionów i masek,
55 9 | pracy duchowej wiodącej ku sztuce. Mniejsza o to, jaką
56 10(*)| później mamy spojrzenie ku obecności jako możliwemu
57 10 | potrzebuje uroczystego ku sobie spojrzenia, samouwielbienia,
58 10 | tego lub owego słowa wyjrzy ku nam cień likierów. Jest
59 10 | rozstrzygało tu to zaufanie ku potężnej jak żywioł angielskiej
60 10 | jednostronny Zachód dąży ku absurdowi". Jednostronny
61 10 | świadoma i wytrwale zwrócona ku jego źródłom wola może wyzwolić
62 11 | którego fale unoszą nas ku szczytom, nurzają w głębinie,
63 11 | wypływają one, i wracają ku niemu, niosą go w sobie,
64 11 | słońce; na próżno wyciąga ku niemu ramiona, i jemu zimno
65 11 | przeszywa na wskroś, przygważdża ku ziemi, rozdeptuje duszę
66 11 | klęczkach, w skrusze, pełznie ku niemu szczęśliwa, pragnąca
67 11 | okrucieństwo. Jeden drugiego ku ziemi gnie, spycha, depce
68 11 | one wyrastać i pochylać ku nam, jak olbrzymie cienie,
69 11 | jak strzała, wydziera się ku niej jak modlitwa. To dusza,
70 11 | nami. Wstecz czy wprzód, ku sobie czy ku ludziom: ona
71 11 | czy wprzód, ku sobie czy ku ludziom: ona jest wszędzie:
72 11 | jej kres, czy prowadzi ona ku jakiemuś wyzwoleniu, zwycięstwu?
73 11 | dźwigają kamienie, płynie ku nim spod stropu pieśń, zwiastuje,
74 11 | dostrzegając rożnie, niesie ku szczytom myśli i potęgi,
75 12 | łożyska dla spływających ku nam lub podnoszących się
76 13 | nie wysnutych z wiodącego ku śmierci i zgubie watka.
77 13 | wszystkimi swymi drogami ku nim zmierza życie. To osobiste,
78 13 | twórczości dźwiga nieuchronnie ku samotnemu szczytowi, na
79 13 | czuje utajone w nim ciążenie ku zgubie. Nie wystarczy mu
80 13 | jest ona? Ostatnim nawrotem ku sobie ginącego świata, pogłębieniem
81 14 | rozpaczliwe dźwiganie się ku zjednoczeniu duchowemu z
82 14 | straszliwą siłą ciążenia ku narodowej nicości. "Dumne"
83 14 | pasowaniem się, rwaniem tęsknoty ku temu, by było u nas, i w
84 14 | jego teatr: wyciąganiem rąk ku odnalezieniu życia w sobie,
85 14 | Laodamia wyciąga ramiona ku światu przeszłości, - tam
86 14 | jest moja dusza i płynie ku niej poprzez milczące morze
87 14 | piękno, to spojrzenie rzucane ku życiu bez trwogi, nie lękające
88 14 | dźwiga ziemię: on to pędzi ku chatom jak ten straszliwy
89 14 | pierwiastek zwycięstwa, dążenia ku niemu, ciążenia w przyszłość
90 14 | przez narodową lekkomyślność ku straszliwej krzywdzie narodu
|