Part

 1     2|          ich charakter i tragizm. Ginie osobista wina lub zasługa,
 2     3|     wytrzyma próby, niech od razu ginie. Gdy się ma iść przez cieśninę,
 3     3|   dopominał. Co rzeczywiste - nie ginie. Siła ta trwa pod popiołem,
 4     3|           wydaje się, że wszystko ginie. Gdy to przechodzi, gdy
 5     3|           na straconym posterunku ginie walcząc z złą wolą, nędzą,
 6     4|        rozkłada się ona dzisiaj i ginie w naszych oczach. Proszę
 7     4|   istnieje jakiś moment, w którym ginie w niej w ten sposób wszelka
 8     4|       sama, jako coś określonego; ginie wszelki plan życia, wszelka
 9     5|           nasze woła o taką myśl, ginie i schnie jej głodem, powita
10     6|       rzeczywistość. Gotowy świat ginie i pociąga wraz z sobą przystosowane
11     8| niewspółwymiernymi pomiędzy sobą. Ginie w ten sposób pojęcie jedności
12     8|          Zwęża się zakres wyboru, ginie poczucie odpowiedzialności,
13     8|       tymi dwoma ostatecznościami ginie, znika, wymyka się nam dziejowa
14     8|  wzajemnie przeobrażeń lirycznych ginie sam tragizm dziejowy. Myśl
15     8|    fajerwerki liryzmu, ale zwolna ginie samo zasadnicze przeżycie,
16     8|            Nie dlatego żyje się i ginie dla czegoś, że jest to wartością,
17     8|     dalece niewiadome, że w końcu ginie w ogóle sam ktoś, a nawet
18     9|          męskość myślenia i woli. Ginie tu właściwie samo pojęcie
19     9|       pojęcie prawdy, a co więcej ginie ono w sposób tak niedostrzegalny,
20     9|          którego wynik ostateczny ginie wam nieustannie w oczach.
21    10|        konkretny. A przecież, gdy ginie taka śmieszna przypadkowa
22    10|          że żaden ludzki czyn nie ginie, które stanowi jeden z rysów
23    10|    zbiorowym ciele. Jednostka nie ginie w niwelującym objęciu masy
24    10| ostateczna władza nad życiem, gdy ginie mu ona w oczach, czuje on
25    11|          szarudze, jego świetność ginie w liściach drzew, jęk wichrów
26    11|    rozpacz bezpowrotu, całe serce ginie Bożym bólem - i oto chyli
27    11| opuszczonym, przepalonym światem. Ginie to wszystko, gdzieś dogasa
28    11|        niej i nad nią. Nic tu nie ginie: samotność jest właśnie
29    12|           kokietował z nią Renan, ginie pod jej wpływem Mereżkowski,
30    12|       jakie powstają z dna duszy, ginie nawet ta cząstka samowiedzy,
31    12|           który śni o Polsce, mag ginie w jakiejś bardziej jeszcze
32    12|           całość tworzy wola; gdy ginie, rozpryskują się zamierzchłe
33    12|      rozpryskuje się wraz z nimi, ginie wśród tych opętanych ogni
34    13|      teoretyzującego przekonania, ginie, rozpływa się pod naciskiem
35    13|           przeistaczający proces. Ginie tu sama podstawa decydującego
36    13|     chwilą, tą oto właśnie, która ginie jak kwiat pod kopytem konia*.
37    13|       realny, własna logika czynu ginie w tym wrażeniu, w tym oddźwięku
38    13|         psychiki; czyn wpada tu i ginie; i dlatego świat Żeromskiego
39    13|          że ten jedyny nasz świat ginie i nie chce nawet jasno ujrzeć
40    13|       Dusza, która mówi i słucha, ginie, rozkłada się własny jej
41    13|     groźną otchłanią. Wszystko tu ginie, staje się bezprzyszłościową
42    13|   podstawę dla woli; życie, które ginie, czuje, że ginie z nim samo
43    13|            które ginie, czuje, że ginie z nim samo poznanie to,
44    13|        kuć jego broń.~Życie nasze ginie, a więc ginie wszystko nasze,
45    13|         Życie nasze ginie, a więc ginie wszystko nasze, cały świat
46    13|     poemacie Żeromskiego wszystko ginie w nieokreśloności: sam poeta
47    14|       stajemy się sobą, bo całość ginie. Praca twórcza Wyspiańskiego
48    14|     własna jej, najgłębsza istota ginie rzeczywiście w tych płomieniach,
49    14|      istnienia; gdy zbiorowość ta ginie dla jednostki, ginie ona
50    14|           ta ginie dla jednostki, ginie ona sama we własnych swych
51    14|           gdy to pośrednie ogniwo ginie, ja nie jest w stanie znieść
52    14|          życiowej plącze i w niej ginie. Wszyscy ci ludzie przeżywają
53    14|            Ale pytanie jest, choć ginie wśród ognia i dymu. Za blisko
54    14|          świata: gmatwa się ona i ginie w tej obcej, narzuconej
55    14|          jest to? - ale odpowiedź ginie, ginie w tym zapatrzeniu
56    14|              ale odpowiedź ginie, ginie w tym zapatrzeniu we własne
57    14|         zmieniają się widnokręgi; ginie znaczenie słów. Subordynacja,
58    14|         masz wolę; krew leje się, ginie życie pokoleń, a ty czym
59    14|           symbolizm? naród, naród ginie, co wy robicie z przyszłością
60    14|           na tym poczuciu, bo ono ginie - walczcie. Wyspiański reprezentuje
61    14|      ciężkości duszy poza nią, że ginie wobec niej archaiczna samowola