1-500 | 501-1000 | 1001-1500 | 1501-1572
Part
1001 10 | Wie on i czuje, że życie to rośnie jedynie przez pomnażanie
1002 10 | jest zasadniczo niegotowy. To, co w nim jest twórcze,
1003 10 | prawdą ludzkiego życia. Życie to zaś nie może być pojmowane
1004 10 | uwarunkowany przez nie. To środowisko bowiem jest zawsze
1005 10 | gotowych założeń, gdyż wszystko to staje się w naszych oczach.
1006 10 | dom, pieniądz - wszystko to ukazuje się różnym ludziom
1007 10 | i tu u Mereditha zostaje to wszystko roztopione w tym
1008 10 | wypowiedzenia się, Wypowiedzenie to wpada w życie innego człowieka,
1009 10 | innego człowieka, narzuca mu to, co jest właściwie takim
1010 10 | tu zagadnień i myśli. I o to tylko naturalnie nam chodzi.
1011 10 | Musi czuć, że tworzy tylko to, co chce i że sposób, w
1012 10 | twórczości. Czy nie ona to właściwie tworzy przedziwny
1013 10 | tu zawsze rozpatrywane (i to najciekawsze, że dzieje
1014 10 | najciekawsze, że dzieje się to najczęściej bezwiednie)
1015 10 | stanowiska naukowe wszystko to jest momentem życia zbiorowości
1016 10 | rozumował jako twórca prawa. To stanowiło patos jego duszy
1017 10 | na forum. Dziś gdy forum to jest de nomine w ręku narodu -
1018 10 | filozofia, religia etc. są to wszystko formy wtórne, pochodne;
1019 10 | duchowego człowieka jest to, że stanowi ono zawsze moment
1020 10 | występuje najsamowiedniej, to żyje ona jako ukryta dusza,
1021 10 | rzeczą niewątpliwą nie tylko to, że każdy stan świadomości
1022 10 | biologiczne-jurydyczne znaczenie, lecz i to, że tylko przez zanalizowanie
1023 10 | notatkach w sposób stwierdzający to, co mówię tu o charakterze
1024 10 | artystycznej wartości. Jest to jakby cmentarzysko kultury
1025 10 | w tym sercu zwęglić się to wszystko mogło w ten zdejmujący
1026 10 | Włoszech jest Vico. Leopardi, to już jakby konsekwencja tylko
1027 10 | przepisałbym kurację włoską, to przekonałoby ich, że dzisiejszy "
1028 10 | znaczących grupach zjawisk. To, cośmy określili jako humor
1029 10 | czyń - tak określało się to stanowisko, chcesz że być
1030 10 | pragniesz istotnie, aby było to, co z twego czynu wyniknie?
1031 10 | sprawcami. Zdaje mi się, że to, co mówię tu, wyjaśnia,
1032 10 | poczuciem prawnym. - Życie to jest ujmowane poprzez opanowany
1033 10 | Carlyle'a i Vica, wystąpi to, o co mi chodzi, bardzo
1034 10 | Stój, czyń i walcz: po to tu jesteś, abyś czynił -
1035 10 | stylu Carlyle'a czuje się to nie rozumujące, nie tworzące
1036 10 | zewnątrz przez myśl: jest to różnica drugorzędna jednak.
1037 10 | nam cień likierów. Jest to proza kurialna, nie rozkazuje
1038 10 | zużyć: rozstrzygało tu to zaufanie ku potężnej jak
1039 10 | kulturalną tradycję zniszczeniu; to tłumaczy nam najdobitniejsze
1040 10 | ich rys wspólny: jedno i to samo poczucie, jeden i ten
1041 10 | sobą, z siebie wydobywać to działanie, do jakiego jest
1042 10 | Wyeliminowuje ona z psychiki to wszystko, co jest specjalne,
1043 10 | innych stany duszy. Tylko to, co daje się wyrazić, wypowiedzieć
1044 10 | musi być zachowane. Prawo to broni samo siebie oporem,
1045 10 | demokracji przesłaniają to istotne kulturalne życie
1046 10 | Wyeliminowuje z siebie to, co jest jego biopsychologiczną
1047 10 | bezpłodna, gdyż wyeliminowuje to właśnie, co stanowi rzeczywisty
1048 10 | fizycznych, że jego siła to jest ta moc, która pozwala
1049 10 | wszystkim milionom dusz: to nieskończenie konkretne
1050 10 | życiowe znaczenie. Prawda, to nie jest coś, co może być
1051 10 | wszelkich warunkach; prawda - to jest treść świadomości,
1052 10 | niczego nie służy, ale za to w świecie ducha wytwarza
1053 10 | zorganizowania życia. Gdy się to rozumie, pojmuje się, że
1054 10 | ciążenia historii, znaczy to wykonywać myśl wieszcza.
1055 10 | wschodnim człowiekiem i jakaż to jest ta tajemnicza synteza?
1056 10 | absolutnym, bezwzględnym: jest to stanowisko indywidualności
1057 10 | bezsilnej. Człowiek Zachodu - to człowiek świadomie stwarzający
1058 10 | kształtu; człowiek Zachodu, i to w znacznej mierze przez
1059 10 | Synteza Wschodu i Zachodu to posługiwanie się własną
1060 10 | staje się sprawdzianem: to, co je mąci, psuje jego
1061 10 | Jednostronny Zachód! Potęga pracy i to właśnie indywidualnej, duchowej
1062 10 | jego materialny wytwórca. To jest właśnie dumne zjawisko
1063 10 | Iść drogami Mickiewicza, to ujrzeć duszę tego procesu,
1064 10 | ogniste ich własne dusze. To byłby dar Polaka: my, którzy
1065 10 | jej głębokości i pięknie. To byłby na dzisiaj Mickiewiczowski
1066 10 | do głębi kochać, rozumieć to, czego ona sama w sobie
1067 10 | niejasno stwarzanym jutrze. To jutro to grunt dla naszych
1068 10 | stwarzanym jutrze. To jutro to grunt dla naszych dusz,
1069 10 | więc bez kierunku - znaczy to być wolnym; i śniąc o najwyższym
1070 10 | przypadkowo, na czym polega więc to przekonanie, że nie zdoła
1071 10 | ludzkości zgubę, bo wiary w to, że człowiek jest tylko
1072 10 | samotności i rozpaczy, - jak to marzył sobie Renan - śnił
1073 10 | trzecie stanowisko - to współczesne nam przesilenie.~
1074 10 | zawsze jako coś innego, niż to, czym jest istotnie: związek
1075 10 | świadomość romantyczną. To, że życie rzeczywiste ludzkości
1076 10 | wewnętrzne konieczności, to, że ten utrzymujący się
1077 10 | świadomości" - wystarczy to do zrozumienia jej sztuczności.
1078 10 | do działania, zapoznaje to tylko, że to, co wydaje
1079 10 | zapoznaje to tylko, że to, co wydaje jej się "niezależną
1080 10 | okrucieństwem narzuca życiu to, co ona zdołała z jego krwawego
1081 10 | ponieważ zaś wiemy, że wszystko to są iluzje, wszystko: religia,
1082 10 | się dla niej światem. Ten to proces przekształceń świadomości
1083 10 | pewnego życiowego typu, i to typu, który samego życia
1084 10 | rzeczywistość możemy jedynie to przez tę zbiorowość, z której
1085 10 | indywidualności. Zrozumieć to, wejść duszą całą w tę potężną
1086 10 | zrozumieć, że wrastając w to życie, wrastamy w samo twórcze
1087 10 | ogarniającą go świadomość, to jest jedyna droga do wydobycia
1088 10 | rzeczywistości dziejowej, to jest inna sprawa. Kto zaś
1089 10 | mamy Mickiewicza, który po to nam dzisiaj służy, aby ukazać
1090 10 | Mickiewiczowskiej myśli, znaczy to myśleć o dzisiejszych zagadnieniach
1091 10 | narodowego istnienia, znaczy to tworzyć konkretną narodową
1092 10 | dzisiaj łamie się człowiek: to, co dzisiaj uznane jest
1093 10 | rozkładających się typów przeszłości. To jest wielkie niebezpieczeństwo
1094 10 | siebie ten nowy proces: są to już gotowe metody duchowej
1095 10 | wyrasta z samotnych marzeń, to proces właśnie pasowania
1096 10 | procesie pracy porozumienie to ustala się, psychika nabiera
1097 10 | nieuchwytnie pozaludzkimi to jest geneza wszystkich zasadniczych
1098 11 | religijnego życia. Może to w ogóle stanowić interesujące
1099 11 | sposób nie mniej poważny, niż to się czyni z czysto indywidualnymi,
1100 11 | starożytnej Grecji np. Jest to tym pilniejsze, że czysto
1101 11 | nieco punktu widzenia. Jest to tym ważniejsze, że liryka
1102 11 | nienawiść lub niechęć. Jest to pewien rodzaj myta, które
1103 11 | nie dostrzegając, że są to trzy różne światy ducha,
1104 11 | wyćwiczona: wie ona, że to wszystko nie na serio, że
1105 11 | wszystko nie na serio, że to obowiązuje tylko do pewnej
1106 11 | swojemu wycofać. I tacy to wewnętrznie zabezpieczeni
1107 11 | dzisiaj sztuką, lecz jako to, czym one są - tj. jako
1108 11 | wieczny dialog. - Dusza i Bóg, to są właściwie istniejące
1109 11 | przyrody i świat dziejów, to już nawet nie teren zetknięcia
1110 11 | mniej jeszcze samodzielnego: to jakby kształty tylko, przejściowe
1111 11 | spostrzeże, że dzieła jego to tylko różne momenty, różne
1112 11 | Kasprowicza. Przeczytajcie to, co mówi Gebhart o zgorzkniałości
1113 11 | którego momentem ono było. To włoska nędza rozpalała ten
1114 11 | niwelującą wszystko wzgardę. I to jest tajemnica przejścia
1115 11 | Ofelia, miłość, wszystko to trwa - trwa, gdyż jest w
1116 11 | piaszczystym wybrzeżu. Są to dwie strony jednego i tego
1117 11 | ze wszystkiego pozostaje to jedno tylko głębokie tętno
1118 11 | które je ogarnia. Mniejsza o to, co wywołuje wzruszenie:
1119 11 | bieguna; rwą się struny - to Bóg znikł jak słońce w falach
1120 11 | sobą się zmaga i kłębi. To znowu on jeden - jedyny
1121 11 | grzechy, tak jak wino upaja to wonne przebaczenie. Już
1122 11 | niedoli? Niechajże skończy się to wszystko, niech zaginie
1123 11 | zorza i niechaj pozostanie to jedno: - fujarki płacz nad
1124 11 | przepalonym światem. Ginie to wszystko, gdzieś dogasa
1125 11 | spycha, depce po trupie. To życie. Ale poza nim jest
1126 11 | życie. Ale poza nim jest to, co czuje to wszystko -
1127 11 | poza nim jest to, co czuje to wszystko - ludzkie, dymiące
1128 11 | życie, panować nad nim, to są sny. Życie to ślepy los,
1129 11 | nad nim, to są sny. Życie to ślepy los, który gna człowieka.
1130 11 | samotności, wyzwolenie. Świat to tylko tło tych wzruszeń,
1131 11 | grożą, błogosławiące obłoki. To wszystko, ten cały świat -
1132 11 | wszystko, ten cały świat - to jest tylko tętniące słowo
1133 11 | piersi niezmierzonej Boga, to znowu godzi w nią z naszego
1134 11 | się ku niej jak modlitwa. To dusza, która wydźwignęła
1135 11 | krwią, buntuje się, blaga, to znowu on łyska gniewem,
1136 11 | potępienia, akty łaski - to wszystko jest mniej ważne,
1137 11 | jest mniej ważne, nieraz to martwy kruszec, ciśnięty
1138 11 | Kasprowiczowskiej twórczości - to wyolbrzymione w samotności
1139 11 | pogrzebem, ale wszystko to - to zawsze ono, samotne,
1140 11 | pogrzebem, ale wszystko to - to zawsze ono, samotne, olbrzymie,
1141 11 | formą życia: nie znaczy to, że życie mu jest obce.
1142 11 | zniesienia i wytrwania. To, co człowiek czyni, jest
1143 11 | włada. Ale jego czyn, życie to, w którym bierze on udział,
1144 11 | naszej bierności: wszystko to należy do tego życia, w
1145 11 | każdej godziny. Tkamy i my to życie grzechu, i zbrodni,
1146 11 | zwycięstwu? Dziś mamy tylko to, co jest: życie - nieuchronną,
1147 11 | zaświta dzień wiosenny. To wszystko jest bezsilne,
1148 11 | mógł bez liryzmu? Nie jest to moje zdanie. Nawet w walczącym,
1149 11 | Często przebywa ono tam, to nasze jutrzejsze wytężenie,
1150 11 | nie uważa tego za moc: - to zanik życia. Kto całego
1151 11 | już nie ma jutra. Liryzm to jest dusza nie dzisiejsza,
1152 11 | obecność, dokonywany czyn, - to sam potok życia, z którego
1153 11 | jutro, nasze ja jutrzejsze. To wszystko dzisiaj jest w
1154 11 | przeznaczenie, natura - to jest twórczość Kasprowicza.
1155 11 | własnej nie stanowi. Liryzm to dusza nie zatrudniona, dusza
1156 11 | jego twardej zawartości? To wszystko nie istnieje dla
1157 11 | pris optymizmu; ten liryzm, to wrzask miedzi nad rozpędzonym,
1158 11 | przedziałów i granic. Jest to katolicyzm jednak a la Wiktor
1159 11 | żyje w nim najsilniej nie to bynajmniej, co jest w wielkim
1160 11 | poecie największe. Jest to Hugo nieplastyczny przede
1161 11 | zostać utracone... Jest to wielkie zbratanie w dziele.
1162 11 | migocą w falach; i ponad to wszystko łka samotna i ciemna,
1163 11 | daną twórczość - nie znaczy to zaprzeczać ją, że określić
1164 11 | że określić nie znaczy to chcieć uczynić zbytecznym.
1165 11 | zazwyczaj zawodne: pomimo to jednak jest coś z prawdy
1166 11 | uczuciowością jej, naturą było to, co dla generacji Renanów,
1167 11 | miary rzeczywistości. Jest to pustka całkowitej negacji,
1168 11 | nam wyzwoleniem. Ale prawo to jest heroiczna walka z rzeczywistością,
1169 11 | pomimo wszystko trwa ono, to zaprzeczano życie. Nie prawo
1170 11 | ludzi się: samotność ta to gwiaździste wygnanie. Życie
1171 11 | wygnanie. Życie człowieka to nie sam na sam z myślą,
1172 11 | pomniejszeniem, nigdy chlubą. Jest to wierne odbicie stanu rzeczy,
1173 11 | on tryumfy i zwycięstwa, to znów, pochyliwszy się nad
1174 11 | niego cudowną przygodą: i to jest dziwną kompensatą jego
1175 11 | ciało zwycięstwa. Nie jest to rzecz czystego przypadku,
1176 11 | czystego przypadku, nie jest to nawet wynik istniejącej
1177 11 | plan dziejowy, lecz pomimo to sam dla siebie - chce i
1178 11 | że coś zostało przeżyte. To coś musi się stać jego przeżyciem:
1179 11(*) | niezrozumieniem - trzeba to mieć na uwadze, gdyż wzajemna
1180 12 | sobie. Mistyk nowoczesny, to człowiek, który zawsze usiłuje
1181 12 | wewnętrznej sprawczości, to człowiek, który nie chce
1182 12 | wyzwolenia i opresje, wszystko to staje się narzędziem obcowania
1183 12 | się przejawiać. Gdy, jak to się dziać musiało, na skutek
1184 12 | mistycznej. W zasadzie są to zjawiska współrzędne: opierają
1185 12 | momentu: nowy fakt dla niej to jakaś nowa forma funkcjonowania
1186 12 | Nowy fakt dla mistyka to nowe drgnienie jego opanowanej
1187 12 | istotę bytu. Nie byłoby to możliwe bez pośrednictwa
1188 12 | nieobecna u Spencera, jest to myśl, dla której istnieje
1189 12 | siebie. Zawsze osamotnienie to i podnoszenie się z konkretnego
1190 12 | czarne seciny, - wszystko to należy w równej mierze do
1191 12 | więc i ryzyka: przeciwnie to, w czym on się rozlał, stopił,
1192 12 | Dla epickiej świadomości to właśnie, co mamy do zrobienia,
1193 12 | zachowanie wartości***. Gdy to, co czynimy, czym jesteśmy
1194 12 | choćby tylko decyzji. Jest to rozpaczliwe dezerterstwo
1195 12 | Mistycyzm nieokreśloności to jest nieustanna koalicja
1196 12 | wszelkiemu aktowi woli, jest to dialektyka chaosu. Gdy jakakolwiek
1197 12 | przypuszczasz, niż zakładasz to w swoim czynie". I to wieczne "
1198 12 | zakładasz to w swoim czynie". I to wieczne "coś innego", wiecznie
1199 12 | w swym życiu znaczenie, to znaczy wejść w pakt z chaosem,
1200 12 | nie chce. Stąd powstaje to dziwne skojarzenie bólu
1201 12 | liryzmu i ornamentyki, to nieustanne migotanie perspektyw,
1202 12 | jakie budzi ona w coraz to innych labiryntach. Wśród
1203 12 | nie rym, rozpłynęłoby się to wszystko w jakimś żywiole,
1204 12 | różowej wstążeczce, jak to czynił ś. p. Gerard de Nerval
1205 12 | Sądzie Ostatecznym. Wygląda to jak wielki powietrzny pościg
1206 12 | osamotnieniu, że nie jest to klątwa ani zguba, lecz tylko
1207 12 | ogni i przepychów. Jest to zjawisko konieczne. Podstawy
1208 12 | usiłuje określić siebie, może to uczynić jedynie w kategoriach
1209 12 | się nami bawi.~Występuje to niezmiernie dobitnie u Mereżkowskiego;
1210 12 | historyczno-społecznym świecie, to nie ma przypuszczenia, które
1211 12 | jedyną właściwością jest to, że nie ma w nim stałych
1212 12 | skutek, ześrodkować na sobie to spotęgowane poczucie siły.
1213 12 | dziełami sztuki, wszystko to wytwarza na jedną chwilę
1214 12 | dbał o naukę, nauka zaś to jest to, co wie każdy i
1215 12 | naukę, nauka zaś to jest to, co wie każdy i o co artysta
1216 12 | między tymi odruchami: nauka to systemat naszych czynnych
1217 12 | mną potężne życie, będzie to dobre - oto dominujący ton
1218 12 | tarczę dla nieznanych mocy to, czego jeszcze nie ma w
1219 12(***) | wartościowych: stwierdza to ustaloną przez nas w tekście
1220 13 | przenikliwym czuciem, iż zaginęło to wszystko na wieki, że szczęście,
1221 13 | wszędzie też czai się ból, że to właśnie, cała ta swoboda,
1222 13 | demoniczna Hebblowska Judyta: to straszne skłębienie sromoty,
1223 13 | Dziejach grzechu i brzmi to jak wyzwanie. Jeżeli na
1224 13 | Płaza-Spławskiego oczywiście - to czym trzyma się życie, jaką
1225 13 | samego życia, czy nie jest to pierwiastkiem niezbędnym
1226 13 | słodka miłość życia? I oto to najnaiwniejsze, najpierwotniejsze
1227 13 | drogami ku nim zmierza życie. To osobiste, to własne, to
1228 13 | zmierza życie. To osobiste, to własne, to tylko nasze,
1229 13 | To osobiste, to własne, to tylko nasze, trzepocące
1230 13 | siebie musi je wydobyć. I nie to już mamy na myśli, że nie
1231 13 | społecznego zadań. Ważnym jest, że to konieczności poznawane są
1232 13 | nie wystarcza. Żeromski to jest życie nasze własne,
1233 13 | albo Sienkiewiczem - są to artyści bardzo dużej miary.
1234 13 | form typów życia: trzeba to wszystko uporządkować, ukazać
1235 13 | stylistycznie) albo formułuje sobie to zaufanie i na jego podstawie
1236 13 | a jeżeli nie mam jej - to skąd mi wiara, że jest ona
1237 13 | życia, - aby stać się przez to artystą homeryckiego szczepu.
1238 13 | od razu na ulicy znaleźć to, co może być tylko wynikiem
1239 13 | zadość takim wymaganiom - to jest nim nasza dzisiejsza
1240 13 | naokoło dusz jak powietrze. To właśnie odróżnia poetów
1241 13 | wprawdzie coś niezmiennego, ale to niezmienne coś czy ktoś
1242 13 | grzechu, Bezdomnych, Popioły, to są rzeczy bezpośrednio wydarte
1243 13 | odpowiedzieć tak, by mu to wystarczyło w życiu i śmierci.
1244 13 | pisał Dostojewski. Jest to świat, którego ewangelia
1245 13 | szamocącą się pracę: - po to żyłem i ginę, by t o było.
1246 13 | duszą poety poprzez książkę. To nie są opowieści dla ludzi,
1247 13 | tak lub inaczej umilkł. To są głębokie wtargnięcia
1248 13 | rozumiało się z nich nic. To samo z Żeromskim: czyta
1249 13 | statystycznych, ale nie naród. Naród to nie liczba: to duchowa potęga,
1250 13 | naród. Naród to nie liczba: to duchowa potęga, która może
1251 13 | wystarczy, aby nie zginęła, to bezwiedny i milczący związek
1252 13 | tylko niedojrzałość, ale to wątpliwa kwalifikacja na
1253 13 | homeryckości mogłaby być mowa, to właśnie ex re Orkanowskiej
1254 13 | Reymontowskim Chłopom - to nie idzie mi o krytykę estetyczną,
1255 13 | szczegółowo bogatszy: nie zmienia to jednak istoty rzeczy. Epickim
1256 13 | artystycznej anamnezy. Dusza jego - to właśnie ten skrawek ziemi
1257 13 | wybawienia sercem, czym jest to tworzenie, jego nie przebaczający,
1258 13 | większego nieporozumienia, niż to, które widzi w stylu Żeromskiego,
1259 13 | społeczno-politycznej. Przeciwnie to, co jest w utworach Żeromskiego
1260 13 | ten sposób ujmuje życie, - to nadaje jego stanom duszy
1261 13 | nadosobiste, nadludzkie natężenie, to sprawia, że każda chwila
1262 13 | z zewnątrz. Żeromskiego to cechuje właśnie, że jego
1263 13 | położenia sensorium. Sensorium to nie jest w stanie wyczuć
1264 13 | przytuleniu się do końskiej szyi. To nie może mnie spotkać, mnie
1265 13 | nierzeczywistości w sztuce; to leży na dnie protestów przeciwko "
1266 13 | wystarczy, my sobie damy radę. To znalazł Sienkiewicz i jest
1267 13 | widzenia, nie obchodzi nas to nic, że można inaczej odczuwać
1268 13 | Ale czym jest dla nich to widzenie? Żeromski szuka
1269 13 | niemal już głębia ducha. I to jest rzecz niezmiernie ważna. "
1270 13 | nieopanowanego stawania się. Mści się to na wszystkich zagadnieniach
1271 13 | ginących indywidualnych chwil. To stwarza osobliwość stylu
1272 13 | jednocześnie przywiązanie to jest rzeczą świętą. Gdzie
1273 13 | na samym powodzeniu. Jest to hipnoza, która pryska. Właściwie
1274 13 | Świat Żeromskiego jest to świat bez woli, poprzedzający
1275 13 | rozkładający ją w sobie; jest to świat bezsilnej psychiki;
1276 13 | dla Żeromskiego. Wyczytać to możemy z właściwości jego
1277 13 | osłupienie szaleństwa. Jest to może jedyny w swoim rodzaju
1278 13 | zrodzi się ze świata, które to nasze bezcenne ja tej chwili
1279 13 | swym czarem; życie nasze, to ta nieustanna zdrada wobec
1280 13 | mord duszy w ciemnościach. To jest zasadnicza wizja życia
1281 13 | nacechowana jest właśnie przez to dziwne połączenie naiwności
1282 13 | co do siebie, lecz pomimo to dźwigają tę swoją niepoznaną
1283 13 | beznadziejniejsze grzęzawiska. My to nazywamy rozwojem.~Widzę
1284 13 | sobą ten rwący potok. I to jest właśnie to, co dezorientuje
1285 13 | potok. I to jest właśnie to, co dezorientuje w Żeromskim:
1286 13 | wrażenie tylko i wrażenie to znowu tworzy swoje wrażeniowe
1287 13 | Dostojewskiego. Istotnie o to właśnie chodziło. Dostojewski
1288 13 | dziejowy kształt własnej duszy. To jestem ja i to jest moje -
1289 13 | własnej duszy. To jestem ja i to jest moje - ten cały świat
1290 13 | wydobędziem przyszłość. To właśnie to podźwignięcie
1291 13 | wydobędziem przyszłość. To właśnie to podźwignięcie żywiołu przez
1292 13(*) | wyrasta wola. U Żeromskiego to kwitnące dno duszy spala
1293 13 | lirycznym oddźwięku.~Stanowisko to tworzyło samo dla siebie
1294 13 | myśli i woli.~Ten list, to najgłębszy komentarz twórczości
1295 13 | twórczości Żeromskiego.~To jest znaczenie owego "cokolwiek
1296 13 | Duma o Hetmanie ukazuje nam to załamanie duszy, które oddaje
1297 13 | twórczości Żeromskiego i to do zrozumienia jej w tych
1298 13 | współczesnej duszy kulturalnej, to Duma o Hetmanie jest objawem
1299 13 | która i nadal chce grzeszyć. To Bodzanta, który chce i nadal
1300 13 | uśmiech Batorego. Własna to męska myśl Żeromskiego zostaje
1301 13 | samej sobie trwanie. Jest to jedyne możliwe stanowisko,
1302 13 | zwycięskiego życia, tłumaczy to, że jej niedojrzałość dziejowa
1303 13 | działania dziejowego: i tę to niewolniczą nieodpowiedzialność
1304 13 | swobody. Ludzie giną za to swoje niezdolne do dziejowego
1305 13 | się w niewoli pracy: on to stanowi naszą jedyną podstawę;
1306 13 | mieć indywidualność; znaczy to wyrobić sobie we własnych
1307 13 | do swej psychiki, znaczy to sprawdzić, czym jest ona
1308 13 | nad sobą, a nie zaś, jak to się roi polskim dekadentom,
1309 13 | pojmowana sposób. Artysta jest to człowiek świadomie i swobodnie
1310 13 | bezwzględnym celem. Kult sztuki tu, to życie uwolnione od sprawdzania,
1311 13 | uwolnione od sprawdzania, to zdanie się na łaskę siły
1312 13 | nadzieja. Żeromski odsłania to wewnętrzne, nieograniczone
1313 13 | tego tragizmu. Dusza moja to przecież cząsteczka tylko
1314 13 | sobie psychiczne cudy - to wszystko zaginie już na
1315 13 | już na zawsze, nie wróci to już nigdy w życiu i sam
1316 13 | dzisiejszego życia i kochać to życie woli. Z Batorym, z
1317 13 | dąży do zagłady, a jednak to straszne życie to jedyna
1318 13 | jednak to straszne życie to jedyna nasza nadzieja; z
1319 13 | chęć wytrwania przy nim. To jest tragiczne założenie:
1320 13 | znaleźć miejsce, ale na to trzeba było jednej rzeczy, -
1321 13 | Żeromskiego stać byłoby na to, gdyby nie to, że ulega
1322 13 | byłoby na to, gdyby nie to, że ulega natychmiast utajonym
1323 13 | Ważnym stanie się dla niego to, że ta siła rani jego uczuciowość;
1324 13 | mniemaniu ciężar życia.~To wzmaga jej zaufanie do siebie.
1325 13 | treścią ich jest zawsze to jedno - hipnoza bezsiły
1326 13 | gdzieś wobec siebie. Wygląda to tak, jakby ktoś tonący widział
1327 13 | Żeromskiego.~Nie stać nas nawet na to, byśmy ja o sobie mogli
1328 13 | strasznego.~Z czymś się to dzieje, a więc nie z nami
1329 13 | przeszłością. Ja moje dzisiejsze, to nie związek jutra, to coś,
1330 13 | dzisiejsze, to nie związek jutra, to coś, co tylko się zdaje,
1331 13 | reabsorbcja życia przez słowo: to, co mamy jeszcze przeżyć,
1332 13 | aż wreszcie dokona się to wniebowstąpienie Polski
1333 13 | I twórczość Żeromskiego, to ta rozpaczliwa walka echa
1334 13 | gdy życie łamie ją, czyni to ono w myśl najgłębszego
1335 13 | który grzebie dawną Polskę, to jest rodzenie się głębszego,
1336 13 | życiu, ani wrosnąć w nie. I to jest tragizm. Bo w tym nowoczesnym
1337 13 | dziś Polska, i tworzyć, to znaczy żyć jej życiem. Polska
1338 13 | świadomości polskiej. Wypacza to zaś wszystkie perspektywy.~
1339 13 | ginie z nim samo poznanie to, że zaczyna działać dla
1340 13 | zapewnić zdoła istnienie. To, co wejdzie w duszę tę z
1341 13 | samopoznania jako przyrost męki - to są istotnie polskie formy
1342 13 | polskie formy duchowego życia.~To jest rys odbierający światowi
1343 13 | pracującego świata, rozumieć, że to jest nasza rzeczywistość.
1344 13 | uprzywilejowanego istnienia: jest to optymizm historyczny. Dla
1345 13 | jego podstawie utopizmy - to wytwór bezczynnych, wyrzuconych
1346 13 | go opuszczać. Uczynił zaś to właśnie, zawiesił wszystko
1347 13 | dziejową wolę, przeszli to piekło buntującego się obłudnie
1348 13 | sobie. I kult cierpienia to właśnie zawiera w sobie
1349 14 | naszej nieskrępowanej natury, to szmer rozpadania się i rozluźniania:
1350 14 | Praca twórcza Wyspiańskiego to walka z tym procesem, walka
1351 14 | od twardego dzieła - jest to dla nas nowa rękojmia rzetelności.
1352 14 | niespójności - wszystko to nabiera nowego znaczenia,
1353 14 | okiełznania duszy? - czy nie jest to bunt jakiegoś wyższego,
1354 14 | poza życiem? - czy nie jest to wszystko, całe to zmaganie
1355 14 | nie jest to wszystko, całe to zmaganie się wewnętrzne -
1356 14 | Wyspiański. Teatr Wyspiańskiego, to wewnętrzna walka duszy i
1357 14 | duszy i gdy się wżyjemy w to zbiorowe dzieło - wyczuwać
1358 14 | głębszym wzrokiem odkrywał, że to obce, artystyczne widzenie -
1359 14 | artystyczne widzenie - to własna męka, która o jeden
1360 14 | zastanawiać się nawet nad tym, jak to mogłoby być - aby narodu
1361 14 | dalej; walka o siebie - o to własne duchowe poczucie -
1362 14 | ale wiemy także, czym to jest: to darcie czerwonego
1363 14 | wiemy także, czym to jest: to darcie czerwonego sukna
1364 14 | literatura poza Wyspiańskim, to niezrozumienie samego zadania,
1365 14 | z jakim walczył poeta - to głos tej właśnie rozhistorycznionej
1366 14 | stłumić, zdeptać usiłował, to biernie przyjmowana niedojrzałość,
1367 14 | nicość, muzyka rozkładu; to sobkostwo duszy pojmowane
1368 14 | jako samowiedza narodu, to nieraz na wpół świadome
1369 14 | między złudzeniem i prawdą, to Norwidowskie życie bez sprawdzianu.
1370 14 | historycznej pozy naśladującej moc, to znowu cofał się sam przed
1371 14 | żywiołowej wielokształtności - i to właśnie świat tragiczny
1372 14 | Teatr stawał się liturgią, to znowu mirażem, czasem postumentem
1373 14 | i najgłębszym pozostało to straszne pytanie: co ja
1374 14 | gruntującej swą swobodę - to była istota procesu. - I
1375 14 | jego testament uznaje się to właśnie - poetyczność wyłamująca
1376 14 | prawo głosu. Twórczość poety to była walka o prawo do słowa;
1377 14 | słowa; cała twórczość ta, to królewski jęk: nie mam go,
1378 14 | chórowi hańbiących pochwał - to tylko właśnie czyni: nie
1379 14 | hosanna! wola tłum. Wyspiański to nie tryumf. Słyszycie -
1380 14 | nie tryumf. Słyszycie - to nie obchód narodowy w "Sokole" -
1381 14 | obchód narodowy w "Sokole" - to noc żałoby i pokuty wśród
1382 14 | i pokuty wśród prochów, to płacz spowiedzi u królewskich
1383 14 | spowiedzi u królewskich kości, to szukanie po omacku wśród
1384 14 | omacku wśród żalu i płaczu - to wnętrzna odbudowa duszy. -
1385 14 | wypowiadanie mniejsza o to jakich stanów duszy. Każdy
1386 14 | spuścizna duchowa Wyspiańskiego, to przede wszystkim wyznaczenie
1387 14 | twórczością o wiele ściślej, niż to się zazwyczaj przypuszcza.
1388 14 | Akropolis, Powrót Odysa - są to wszystko utwory powstałe
1389 14 | istotnie w swej mocy jej los. To, co stanowi ją we własnych
1390 14 | jej działania, wszystko to związane jest z życiem gromady,
1391 14 | unicestwione, czuje ona, że to własna jej, najgłębsza istota
1392 14 | poprzez zbiorowość, gdy to pośrednie ogniwo ginie,
1393 14 | szyderską. Zdaje się, że to, cośmy powiedzieli, wystarczy,
1394 14 | jest archaiczny Meleager. To, co występuje w nim jako
1395 14 | jak nazywał ją Hebbel - to zawsze sposób, w jaki odczuwamy
1396 14 | życie duchowe zbiorowości, to stosunek, jaki istnieje
1397 14 | utrwala jako coś istniejącego to, co ją przejmuje i nadaje
1398 14 | zbiorowość ta żyje jeszcze? - to go nie obchodzi; on przebywa
1399 14 | było widziane? mniejsza o to, kim jest ten, kto je widzi.
1400 14 | dusza artysty? - mniejsza o to. Istnieje jej pole widzenia,
1401 14 | Sztuka dla Wyspiańskiego to zrazu kraj czystego widzenia:
1402 14 | wiedzieć trzeba, czym jest to widzenie: tak wolno patrzyć
1403 14 | tworzymy "piękno". Nie są to pozażyciowe cele i zamiary,
1404 14 | i silnego życia i przez to właśnie powstawało piękno.
1405 14 | powstawało piękno. Piękno, to zawsze treść pewnej epoki,
1406 14 | felietonów, stronic książek i to często bardzo nieciekawych
1407 14 | dać powód do dalszego i to spotęgowanego powstawania
1408 14 | się poza życiem - znaczy to, że się nie znajduje wartościowych
1409 14 | iż się stwierdziło, że to życie, jakie jest dla nas
1410 14 | wyczarowany. Twardowski to wyzywa cień Barbary. Shakespeare,
1411 14 | coś zupełnie innego niż to, co czynili oni, tworząc.
1412 14 | naszego życia; karmimy nią to, co nami nie jest; życie
1413 14 | umarłych oglądane, nie było to dla niego niezawinioną właściwością
1414 14 | życie heroiczne twórcy. To wszystko było już utajone
1415 14 | archaicznym stylu. Archaizm ten, to było życie widziane z nieskończonej
1416 14 | panowania nad życiem; piękno, to spojrzenie rzucane ku życiu
1417 14 | nim nie oglądając się na to, co życie dać może, osiągnąć
1418 14 | świetle tę sprawę. Sztuka to jest samowiedza zbiorowości,
1419 14 | tworzyć narodowi sztukę to znaczy myśleć tak, jak gdyby
1420 14 | bezpośrednio rodzącego się piękna. To tylko oznacza archaizm.
1421 14 | ciemnym, niesamowitym ogniem. To widowisko ze szczytów śmierci,
1422 14 | rwie, dźwiga ziemię: on to pędzi ku chatom jak ten
1423 14 | pyta - on jest tresowany - to sztuka, rzecz, o której
1424 14 | Świat pozaludzki Legendy, to dla tamtej walczącej gromady
1425 14 | narzuconej sieci. Czy znaczy to, że chcę wyzyskać Klątwę
1426 14 | antyklerykalnej propagandy? Zbyt tania to byłaby satysfakcja. Sprawa
1427 14 | druzgocze on dusze. Jest to ukazane z tą samą jasnością,
1428 14 | świata? - ale czym jest wtedy to Boże słowo? komu przyświadcza?
1429 14 | ja widzę.~Ale czym jest to dla ciebie? - Nie wiem,
1430 14 | społeczeństwo wobec bezkresu; ta to jest głownią Altei.~Wyspiański
1431 14 | jego serce. Czym więc jest to? - ale odpowiedź ginie,
1432 14 | myśli, niechęć widzenia, że to wy właśnie macie sobie odpowiedzieć,
1433 14 | tym, więc przestaje się o to tragicznie troszczyć. Tragizm
1434 14 | sztuka mu odpowiedziała na to, co sam on miał myślą stworzyć.
1435 14 | tej drodze. Tak, jeżeli o to chodzi, to jest to poezja.
1436 14 | Tak, jeżeli o to chodzi, to jest to poezja. Nie ulega
1437 14 | jeżeli o to chodzi, to jest to poezja. Nie ulega to najmniejszej
1438 14 | jest to poezja. Nie ulega to najmniejszej wątpliwości,
1439 14 | najmniejszej wątpliwości, można to z tej strony badać pod wszelkimi
1440 14 | względami. Próbę felietonu to wytrzyma. To, co robimy,
1441 14 | Próbę felietonu to wytrzyma. To, co robimy, pisząc, czytając
1442 14 | wiedzieć, jak się nazywa to, co robimy, znać swą profesję.
1443 14 | militarna, subordynacja. I robił to. Na polu Grochowa, jak na
1444 14 | przyjdzie - wasze dzieło? To jest czar, co ja robię -
1445 14 | władzy nad życiem. Było to stanowisko może nie całkowicie
1446 14 | rzeczywistości nie ma. I to jest polska tragedia. Ale
1447 14 | naprzód. Jeżeli czyni postępy, to w kontemplacji tego swego
1448 14 | otwierać, decydować. Trzeba to pojąć, aby nie pójść na
1449 14 | chce wiedzieć, czy jest to myśl, jaką on ma, czy też
1450 14 | myśl, jaką on widzi. Jest to więc myśl omijająca sprawdziany,
1451 14 | chwili zawisa ona nad sobą: to, co było wiarą, staje się
1452 14 | czy poeta myśli, czy też to czar, co wciąż trwa i on
1453 14 | ale po chwili już nie jest to dla Wyspiańskiego myśl,
1454 14 | teatrze. I nie wiemy: czy to myśliciel mówi, który tworzy
1455 14 | dla samych siebie prawdy, to jest to nasza wina: bo grunt
1456 14 | samych siebie prawdy, to jest to nasza wina: bo grunt prawdy
1457 14 | Wyspiański na próżno myśli. Są to więc już myśli, które mają
1458 14 | które mają wypisane na sobie to piętno, myśli, które mają
1459 14 | ograniczoność tego wszystkiego. Jest to myśl nie tworząca podstaw
1460 14 | czym więc się opiera? Na to nie znaleźlibyśmy odpowiedzi,
1461 14 | właściwy stan rzeczy, samo to widzenie Wyspiańskiego,
1462 14 | bezużyteczności myślenia, wysiłku. I to odbicie wchłaniało w siebie
1463 14 | społecznego życia, ale nie znaczy to, że przez to już autor stał
1464 14 | nie znaczy to, że przez to już autor stał się uczonym,
1465 14 | stanu, lub czymś wyższym nad to wszystko. Polska hegemonia
1466 14 | zagadnienie polityki i pomimo to nie zdołał na tym poprzestać.
1467 14 | uwierzyli, że on reprezentuje to, co mówi o nim poeta. Ale
1468 14 | nim poeta. Ale poeta przez to nie wychodzi poza swój właściwy
1469 14 | poprzednio i ta treść ma to samo znaczenie. Nie wie
1470 14 | tworzeniu jako takim. Jest to zawsze sąd w granicach tej
1471 14 | niej nie może, sama walka o to wyzwolenie staje się widowiskiem,
1472 14 | bezwiednie sam ten czar. to przekleństwo. I teraz on,
1473 14 | walkę; stawała się ona przez to równie, jak one, dowolną,
1474 14 | właśnie, z którą zerwał. To jest fatalne, błędne koło.
1475 14 | dokąd w słowach dążę...~Już to już - oto słowa...~ ~DEMBIŃSKI~(
1476 14 | nieokreślonym, nieznanym życiem: i to zawieszenie jest właściwą
1477 14 | jest przeszłość; wszystko to zawieszone nad krwawym morzem
1478 14 | zdołacie na mnie nim zawołać? To jest tragedia: wzięła ona
1479 14 | czystej sztuki. Ale ona to jest w przeobrażeniu i musimy
1480 14 | właściwie zawsze symbolem tylko to, czego chcemy w stosunku
1481 14 | groźny ciężar berła. Jest to niewątpliwie rys, charakteryzujący
1482 14 | demoniczniejsza, niż się to myśli - tragedia w umiejscowieniu
1483 14 | ideę w usta swej postaci, to wypowiada pewne poznanie,
1484 14 | swej postaci, sądził, że to ona się porusza, gdy sam
1485 14 | porusza, gdy sam coś stanowił. To połączenie stanowczości
1486 14(**) | Wyspiańskiego; w zasadzie jest mi to obojętne, gdyż nic nie zdoła
1487 14(**) | siłą przywiązania, widzę to męczeństwo w jego konkretnym
1488 14(**) | wszyscy w Polsce: nie jest to żaden argument. Czytelnik
1489 14(**) | Życie twórcze Wyspiańskiego, to było właśnie tragiczne rozdarcie
1490 14(**) | nie obchodzą nikogo: jest to umęczony w nas wszystkich
1491 14(**) | uważać. Tu jednak nie o to idzie. W osobie Feldmana
1492 14(**) | najbezwzględniej. Ale tu nie o to idzie, aby usunąć same podstawy
1493 14(**) | utopizmu i dyletantyzmu, lecz o to, by z subiektywizmu buntu
1494 14(**) | bycie. Rzeczywistość nasza, to konkretny naród Polski w
1495 14(**) | i jeżeli są samodzielni, to dlatego, że pod tą powłoką
1496 14 | świata. Mazzini dajmy na to, oddaje całe życie tworzeniu
1497 14 | psychika dziejowa przemóc może to tragiczne osamotnienie,
1498 14 | Wyspiańskiego i pojmuje się to jako naśladowanie specjalnej
1499 14 | jego twórczego umysłu. Jest to dążność bezwzględnie wyjaławiająca
1500 14 | Wyspiańskiego zrozumieć. To, co dziś uchodzi za rozumienie
1-500 | 501-1000 | 1001-1500 | 1501-1572 |