Part

 1     3     |     uczynią Jaksy Marcinkowskiego poetą, Stanisława Kozłowskiego
 2     3     |         jednej epoki, Wyspiański: poeta tak - ale nade wszystko
 3     7     |       zatapiał się duszą, wrastał poeta.~Wspomnieliśmy już gdzie
 4     7     |        ostoja, - aby mógł na niej poeta oprzeć swoją wiarę. Ten
 5     8     |      siebie rezygnacji. W pięknie poeta zapomina o tym życiu, które
 6     9     |  przedwczesnej śmierci, ciemnoty. Poeta w Zoli widział to z niezrównaną,
 7     9     |    człowiek tego typu styka się z poetą takim, jak Baudelaire -
 8    12     |          XI wieku, i wreszcie sam poeta nie wie, czy nie jest jaką
 9    12     |      zazwyczaj bardzo nieciekawy: poeta jest niczym, chciałby być
10    12     |            jakimi usiłuje wydrzeć poeta duszę swą demonowi zaginionych
11    13     |          i namiętnie kocha życie. poeta, który nadaremnie w sobie
12    13     |       najważniejszym. Nie znalazł poeta w całym zakresie czucia
13    13     |    zrozumieć różnicy między takim poetą jak Żeromski a takim - choćby
14    13     |       Charakter eposu wymaga, aby poeta nie miał duchowych wartości
15    13     |           o ciężar jaki wziął ten poeta na duszę. On sam stał się
16    13     |         tego uścisku, jakim objął poeta maciejowickie pobojowisko.
17    13     |         móc ujść tej świadomości. Poeta, którego głębia uczucia
18    13     |     wyrośnie inne, sztuczne i sam poeta zginie gdzieś wobec siebie.
19    13     |         psychicznych; i oto nagle poeta traci swą własną podstawę,
20    13     |      ginie w nieokreśloności: sam poeta nie chce zobaczyć, co stwarza,
21    14     | przeświecający przez jego utwory. Poeta może się niekiedy łudził,
22    14     |         będziemy dokładnie, gdzie poeta usiłował sam siebie uśpić,
23    14     | Wyspiański. Wy i ja tu jesteśmy - poeta i słuchacze: przeszłość
24    14     |          zadania, z jakim walczył poeta - to głos tej właśnie rozhistorycznionej
25    14     |  sprzeczne prądy: z jednej strony poeta walczy o wytworzenie w sobie
26    14     |           tworzeniu ich kierowała poetą chęć wypowiedzenia przede
27    14     |       świetle oczu, które zgasły. Poeta myśli, widzi organami zbiorowej
28    14     |        czynu musiały się ujawnić. Poeta zaczął żyć świadomie w Charonowej
29    14     |       jaki wypowiedział następnie poeta w Weselu. Tak dalece tylko
30    14     |     jasność.~By mógł się narodzić poeta, umrzeć musiał człowiek,
31    14     |        tworzenia dzieje się coś z poetą. Rozoranej ziemi moc uderza
32    14     |         we własne szamotanie się. Poeta woła, krzyczy, - ale jemu
33    14     |          którego już dotknęliśmy. Poeta dokonać ma czegoś w sobie:
34    14     |          scenie w tłumie stał sam poeta; pracę myśli, pracę woli
35    14     |         woli swoją niedojrzałość. Poeta chciał, aby wiara w nim
36    14     |         kaprysu. I nie wiemy, czy poeta myśli, czy też to czar,
37    14     |    reprezentuje to, co mówi o nim poeta. Ale poeta przez to nie
38    14     |          co mówi o nim poeta. Ale poeta przez to nie wychodzi poza
39    14     |  załamującą się w zatoce śmierci. Poeta stworzył bezwiednie sam
40    14     |          jego możliwość. Za życia poeta staje się sam w sobie jakby
41    14     |    wyprowadzić. Dlatego czuje się poeta w swym własnym świecie bezcielesnym;
42    14(***)|        Arcta: St. Wyspiański jako poeta. Tę stronę zagadnienia ale