Part

 1     2|         ideału, rozumu, jasności, Bóg wreszcie wie w imię czego,
 2     3|     własnej, ambicji, zazdrości - Bóg wie czego, którzy śnią,
 3     4|       swym nieludzkim ciężarem: - Bóg czy materia, świat nadprzyrodzony
 4     4|          przedstawiany jest, jako Bóg, czy jako materia, jako
 5     5|      odwagi nie potrzeba! Na miły Bóg! - Nigdy chyba i nigdzie
 6     6|      powiemy: - materia, energia, Bóg, eter, nieskończoność, jest
 7     6|        życie. Nie żaden określony bóg, nie, materia, nie dusza,
 8     7|        pierwiastek wiary Norwida: Bóg mój odnajdzie mię poza narodem,
 9     7|       moje - pisze Norwid - jeden Bóg może zniszczyć, - a położyłem
10     7|         ważnym rysem. Historyczny Bóg dla Norwida musi być określoną,
11     7|           oprzeć swoją wiarę. Ten Bóg jest winien odwetu i spłaty
12     7|      przetworzeń - martwym bytem. Bóg nim włada: jest on jakby
13     7|           ku któremu świat ciąży. Bóg jest światem, przemienionym
14     7|            Dlatego wydaje się, że Bóg jest tylko w świecie, że
15     7|        wskroś sobie wystarczający Bóg. - "Pan i mistrz - a rzekłbyś
16     7|             mówi Norwid. Istnieje Bóg Norwida jako raz na zawsze
17     9|          własnej swej logiki. Jak Bóg Malebranche'a artysta działa
18    11|         wieczny dialog. - Dusza i Bóg, to są właściwie istniejące
19    11|          straszliwe chwile, kiedy Bóg milczy, i momenty bezgranicznego
20    11|       istotnie przemawiał niegdyś Bóg do duszy, czy stała ona
21    11|           są w próżni jak struny. Bóg i dusza - dwa umocowania
22    11|      bieguna; rwą się struny - to Bóg znikł jak słońce w falach
23    11|           grząskie moczary, blady Bóg patrzy z widnokręgu jak
24    11|     wichrów z jego piersi: umiera Bóg, jak ta ginąca dusza, więc
25    11|          swą i grzech. Ten wielki Bóg płacze jak zagłodzone chłopskie
26    11| potępienia, tam, gdzie już milczy Bóg, gdzie płacz jego nie sięga,
27    11|      gorączką, gna w obłęd.~Umarł Bóg, jest tylko samotna, opętana
28    11|        rodzi się z własnej piersi Bóg beztroskliwie dziecinny,
29    11|       kwitnących jabłoni jest ten Bóg i na klęczkach, w skrusze,
30    11|         starca modlitwa; - gdzież Bóg, gdzie dusza? - Samotny
31    11|        poły rozszczepiona: ja - i Bóg, dwa bieguny jednego i tego
32    11|            Kto woła i kto słucha? Bóg i dusza. Błyskawica przenosi
33    11|   Kasprowicza, towarzysz jej, jej Bóg. A w dole jest świat krzywd,
34    12|      prawdą, materią; a właściwie Bóg sam z sobą, materia sama
35    12|        Indiami, Żmudzią, Egiptem, Bóg wie czym wreszcie, ona wciąż
36    14|        Krwią się stal i piorunem. Bóg mówi słowo. Jakie? pyta
37    14|          się jej ślepą męczarnią. Bóg mówi słowo poprzez sztukę -
38    14|       tymi, które są jedyne. Jest Bóg, żyje prawda, myśl nasza
39    14|       siła, znaczyć to będzie, że Bóg, prawda są w waszych myślach.~
40    14|          z przeciwieństw potęgę - Bóg narodów.~ - - -~Nauczyłem