Part

 1     3|         bezkształtnej ten poprzez wieki trwać mający twór, nowy
 2     3|        nierozbudzonych, sumień na wieki pogrzebanych. Ite missa
 3     3|           stworzonej przez długie wieki zapoznanej kultury, reminiscencje,
 4     3|        źródło poznania. Na długie wieki myśl została uznana za poza-życiową,
 5     3|          jego snujące się poprzez wieki kłamstwa życie - Cyklopom
 6     4|           wchodzi w grę widmo, na wieki dla wszystkich "paplających"
 7     5|      Polska będzie ugruntowana na wieki w pierwiastku, urągającym
 8     5|            trwać, rosnąć po przez wieki. Naród! Czym może być ten
 9     5|       Polski. Zaginęła ona już na wieki, dzięki tym wielkim i śmiałym
10     7|    właśnie ta łaska, która już na wieki jest w Bogu, ale którą człowiek
11     7|           tylko przenosić poprzez wieki patos duszy, dramatyczność
12     7|  codziennego życia - ich gest, na wieki utracony, to znaczy zamienić
13     8|         się podziwu godne - przez wieki wznoszone instytucje. Obawa
14     8|        twardej, niewzruszonej, na wieki obliczonej woli i wiary.
15     8|         dusza urobiona jest przez wieki i chce czy nie chce, wieki
16     8|        wieki i chce czy nie chce, wieki tworzy.~Wychowana przez
17     8|          rozwijającą się po przez wieki całością. Mechaniczne powiązanie,
18     9| przeszłość w ciągnące się poprzez wieki marzenie, rozróżnia tylko
19    10|          Myśl musiała żyć tu całe wieki ponad rzeczywistością: tworzyła
20    11|         nam obcy, jak zastygła na wieki skorupa. Nic nas z nim nie
21    11|           Sama już teraz będę, na wieki tylko z sobą. Na grobie
22    12|      możliwości nieziszczalna, na wieki nieprawdziwa legenda. Było
23    13|           zaginęło to wszystko na wieki, że szczęście, sława, duma,
24    13|    narodzin, przestaje istnieć na wieki i w słowie już tylko zamiera.
25    13|        rozbija o czarne ściany na wieki głuchego przerażenia: strasznej
26    14|       jedynie w polu wzrokowym na wieki zgasłego narodowego ducha.
27    14|          jak w obliczu śmierci na wieki zastyga, raz na zawsze już