Part

 1   Ded|          nie odnalazły słabości);~Chwile rozstania z duchowym światem,
 2   Ded|      zsychania się wewnętrznego -~Chwile najstraszniejsze, gdy dusza
 3     1|      perypetie. Nie należy ani na chwilę zapominać o tym.~Idzie wciąż
 4     3|    pozwoliłoby mi na jedną choćby chwilę powątpiewać, że naród, który
 5     3| przetworzone w jedną bez wydarzeń chwilę. I gdy się spłaciło daninę
 6     4|           Nie należy o tym ani na chwilę zapominać: - albo samopoznanie
 7     4|    przenika nas na wskroś, ani na chwilę nie wymykamy się jego wszechobecności.
 8     4|          przestaje ono być ani na chwilę; każdej chwili wejść w nie
 9     5|          nie zachowuje się ani na chwilę dłużej niż potrzeba złamanego
10     6|    zetknęliśmy się jeszcze ani na chwilę z tą głębiną, nie wiemy,
11     8|           się Dostojewski. Bywają chwile, gdy zdaje się, że jedynym
12     8|         jeszcze do przerwanego na chwilę watka. Zdaje się zresztą,
13     9|         na swych falach, na jedną chwilę stawia na jakimś lirycznym
14     9|         która zostaje przez każdą chwilę przez nas przeżytą - w ten
15    10|          tu jest on i nieustannie chwilę za chwilą czynimy w nim
16    10|      Niepodobna żyć, przeskakując chwilę: czas cały, jak jest, tętni
17    10|          nie, godzinę za godziną, chwilę po chwili będzie nim to
18    10|        rozrywki, jak bajki - a są chwile, że wobec uśmiechniętej
19    11| odkupienia: w niej oddychają jego chwile dziecinnej radości, gorzkiego
20    11|          zapamiętania, straszliwe chwile, kiedy Bóg milczy, i momenty
21    11|       religijnym życiem, znają te chwile całkowitej, beznadziejnej
22    11|       musi być przygotowany na te chwile, gdy leży ono jak zapomniany
23    12|     wszystko to wytwarza na jedną chwilę jakieś metafizyczne ognisko
24    13|    rozłąki, utraty, zanim samą tę chwilę powita. Od dawna już zwracam
25    13|          tylko się zdaje, gdyż za chwilę stanie się cząstką nie powracającej
26    14|       piękno dojrzewało w nich, i chwile ich stawały się wiecznymi,
27    14|       krwi bijącej w niebiosa. Są chwile, gdy cofa się przed widmem