Part

 1     2|      waszej małości i nędzy zabiło serce, tyle razy zgrzeszyła myśl,
 2     3|         głuche noce czyjeś potężne serce, jak młot, jak dzwon bije.
 3     7|  znajdujemy samo tylko ukrzyżowane serce poety, wyrywające się w
 4     7|         czyli, gdy się odchyla swe serce od życia czasu, gdy czyni
 5     9|          szczycie: przepełnia jego serce swym śpiewem: oto jedno
 6     9|    historią o pasterzu i pasterce. Serce jest tu tak zamaskowane,
 7     9|           ton skrzypiec, ściska on serce jedynym, nieskończenie ludzkim
 8    10|      odwagę skierować je we własne serce, w sam żywy centr naszej
 9    11|           pulsowała krew, dzwoniło serce. Czy istotnie przemawiał
10    11|         widnokręgu przenajświętsze serce, czy istotnie przepływało
11    11|    przybierania duchowych fal. Kto serce swe uczyni organem nieskończoności,
12    11|            poza własnymi granicami serce. Nie trzeba brać na serio
13    11|            jej olbrzymie, tętniące serce. Jest on tylko sprawcą,
14    11|            nim. Jest tylko dymiące serce, jego wzruszenia, cierpienia
15    11|           rozpacz bezpowrotu, całe serce ginie Bożym bólem - i oto
16    11|             ludzkie, dymiące krwią serce. Poza krańcami ludzkiego
17    11|           samo siebie tylko mające serce ludzkości żyje tu. Tam w
18    11| wyolbrzymione w samotności ludzkie serce, rwące się w kawały gdzieś
19    11|       słupami ognia, strugami łez. Serce, które rodzi swój świat
20    11|             potrzaskane, cyklopowe serce. Ono i jego groźny, wielki
21    13|         samo stało się tu czuciem, serce nie może znieść ostrego
22    13|      tragizmie, lecz wziąwszy ją w serce, szuka dla mej dróg i przyszłości
23    14|         wystarcza widzenie piękna, serce pragnie żyć w nim: gdy jest
24    14|             nazbyt mocno chwyta za serce "tutejszość", duch umarły,
25    14|            my jesteśmy wobec tego? Serce poety się rwie, dymi się
26    14|          pogrzebane jest żywe jego serce. Czym więc jest to? - ale