Part

 1     3   |         stoczymy się słodko na dno. W braterstwie i miłości,
 2     3   |    mroczny żywioł i ciągnie na dno. Wolą swą, myślą i pracą
 3     4   |       nich, jako pozaspołeczne dno, ponadludzki firmament istnienia.
 4     8   |  wszystkich, zbiorowe, muliste dno. Tu bowiem o to tylko chodzi:
 5    10   |        żaden akt woli. Idąc na dno, zalewany przez falę - w
 6    10   |   wlokącym zbiorowość naszą na dno. Mickiewiczowski postulat
 7    10   |        wrastamy w samo twórcze dno duszy naszej: złączyć całą
 8    10   | podstawę psychiczną, konkretne dno wszystkich abstrakcji, do
 9    11   | straszy tylko wyschłe łożysko, dno piaszczyste i jałowe, bezpłodne
10    13   |         a sam osunął się aż na dno ludzkiej nędzy w tym odruchu:
11    13   |        moc rozstrzygania, a na dno duszy jak ptak postrzelony
12    13   |   głębia uczucia porwała aż na dno, stwierdza samą swą strukturą
13    13(*)|        Żeromskiego to kwitnące dno duszy spala się wstydem,
14    13   |  ostateczna swoboda idących na dno.~Ta swoboda zwolnionej od
15    14   |       poranione, zepchnięte na dno przez dzieje świata ciało