Part
1 1 | wystarczający samemu sobie: polega on na przyswajaniu sobiewartości
2 1 | jako historyka: nie umie on zdać sobie sprawy, co skłoniło
3 1 | już, urabia, kształtuje, a on te wyciskane przez nią stygmaty -
4 1 | duszy nic prócz tego, co on sam świadomie zamierzył
5 1 | dany typ mógł istnieć, musi on być zdolnym wytwarzać swobodnie
6 1 | świat kultury powstał, musi on stać się przedmiotem dążeń,
7 1 | o swe istnienie, wyłoni on z siebie to, co gdy będzie
8 1 | tym, do jakiej formy życia on należy i jaką jest podstawa
9 1 | przesądom, lecz czy zdoła on utrzymać i rozwinąć sam
10 1 | że powstaje. Nie uciska on nas z zewnątrz, w sobie
11 1 | woli, i to dziś, gdy jest on dla nas, nie posiadających
12 2 | jego krytyki, poprzestaje on zazwyczaj na byle jakiej
13 2 | procesie istotę bytu, zamyka on tylko i reasumuje cały wielki
14 2 | okres myśli ludzkiej; jest on istotnie jedynym konsekwentnym
15 2 | rozumie, że ten świat, który on przecież dostrzega, widzi,
16 2 | prawdy, że reprezentuje on wolę, pierwiastek czynny,
17 2 | całym tym zakresie, tylko on niczego się w tej kulturze
18 2 | upośledzenia kulturalnego - nie on je idyllizował. Wróg zabijał,
19 2 | krew z zachodu, ale nie on stworzył przeklęty nastrój
20 2 | mordowanej pracy, bytowania. Nie on wytworzył ten patriotyzm,
21 2 | istniejący, nie został zachwiany. On jeden jest niewątpliwy.
22 3 | gdy się dowodzi mu, że i on i jemu podobni są jednym
23 3 | jego utwory, ponieważ i on mieszkał w Jerozolimie w
24 3 | tryumfowaliśmy nad "postępem". Do nas on nie przenikał, chyba całkiem
25 3 | myślącego katolicyzmu; zna on wszystkie arkana, wszystkie
26 3 | wręcz mu wrogich. Odrzuca on pracę i trud, odpowiedzialność
27 3 | artystycznej i literackiej. Jest on wyrafinowaną formą eksploatacji
28 3 | od tego momentu przestaje on żyć własną prawdą i poprzestaje
29 3 | socjalizm, lub też nie jest on i nie będzie niczym, rozpłynie
30 3 | buntownikiem, urodził się on i żyje w stanie otwartego
31 3 | otwartego buntu: nie może on nam dać przykładu posłuszeństwa,
32 3 | jego dumie, by nie stał się on kamieniem grobowym na mogile
33 3 | ich serc, zmorą ich dusz. On trzymał ich na powierzchni
34 3 | w gruncie rzeczy należał on do twardego tutejszego świata.~
35 3 | chrześcijańskiej myśli - przyswajał on sobie. Posiadanie pozahistorycznej,
36 3 | dziejowo-twórczy proces, czym uczyni on nas, biorących w nim przez
37 3 | życiu. Mówi się, że jest on tym, co nas łączy z Zachodem;
38 3 | kultury i pracy, jak gdyby był on tym tylko właśnie: darowanym
39 3 | dziejowej, społecznej: pozwala on nam wegetować w świecie,
40 3(****) | Labrioli. Przewyższa go on siłą intuicji, głębią ujęcia,
41 3(****) | tworzy powołania", jak sam on się wyraża. Nie wykłada
42 3(****) | się wyraża. Nie wykłada on. Stoi w żywym punkcie myśli
43 3(****) | kieruje, jednocześnie wyposaża on nas w nową wiedze i w wytwarzający
44 3(****) | wzrostem intelektualnym; on to najdoskonalej dziś włada
45 3(****) | nie szematyzuje: tworzy on naokoło każdego tworu życiowego
46 3(****) | szereg kwestionariuszów; wie on, że życie nie jest procesem
47 3(****) | prócz Marksa, przeszedł on szkołę Pareta, prócz klasyków
48 3 | w architekturze: istniał on we wszystkich dziedzinach
49 3 | ale tragedią jest, że on, on sam jeden tylko, on
50 3 | ale tragedią jest, że on, on sam jeden tylko, on wielokształtny
51 3 | on, on sam jeden tylko, on wielokształtny i poprzez
52 3 | świata kultury jakby istniał on sam przez się, a nasze ja
53 3 | Rycerz nie wytwarza świata: on go - co najwyżej broni -
54 3 | syn boży: - nie stwarza on życia, on je osłania - a
55 3 | nie stwarza on życia, on je osłania - a ono w myśl
56 3 | to może dlatego, że miał on tylko fałszowane portrety
57 3 | tych żelaznych przęsłach on potrafi usłać gniazdko:
58 3 | rodzinne - no i czy nie jest on genialny, czy nie zbawi
59 3 | genialny, czy nie zbawi on kraju?~Pragnę, aby było
60 3 | przezwyciężyć to stanowisko, wnosił on w tę pracę wszystkie wyrobione
61 3 | olbrzymiego faktu: jeżeli zdoła on sam siebie ująć w całości, -
62 3 | trzeba, aby stał się on całością, poznał sam siebie,
63 3(******)| zgorszenie, jakie wywołał on nie tylko u wulgarnych dekadentów
64 4(*) | dogmatyzującej roli, jaką odgrywa on w umysłowym życiu, - zajmuje
65 4 | w obliczu czasu, póki * on będzie istniał dla człowieka,
66 4 | rzeczywistość, i chociaż kupi on sobie i studiować zacznie
67 4 | cząstką tej przyrody i on więc jest zredukowany wraz
68 4 | instynktu u zwierząt. Wykazał on, że podczas gdy zmiany postępowe
69 4 | Avenariusa pomimo, iż pojmuje on ją w czysto funkcjonalny,
70 4 | społeczeństwa. Istnieje on wszędzie, gdzie odnajdujemy
71 4 | opanowaną własność, był on już ponad nim: - w zasadzie
72 4 | stosunki tych perspektyw; on nie związany przez te zamierzchłe
73 4 | zabarwieniu, w jakiem ukazuje się on tej psychice. Tu, w świecie
74 4 | przesłankach opiera się on i jak całkowicie nic wspólnego
75 4(***) | rozumowanie Jamesa. Uważamy, mówi on, teorie fizyków za prawdziwe,
76 4 | poprzez którą wychodzi on pozą siebie, ustala się
77 4 | naszym dziełem: choć obejmuje on istoty żywe i nas samych,
78 4 | żywe i nas samych, jest on dziełem życia, jego narzędziem:
79 4(****) | głębszy od Marksa, znał on lepiej konkretne życie i
80 5 | powszechnym zjawiskiem, ale jest on związany ściśle ze słabym
81 5 | rozstrzygnięty: - spoczywa on w nas samych, w naszej piersi,
82 6 | niewątpliwie, ale ujawnia się on w bardzo odległej - w każdym
83 6 | jutrzejszej przyszłości. Wystąpi on w tym życiu, które rozwinie
84 6 | schłonie nasze kości - leży on poza zakresem naszych sprawdzianów.
85 6 | obca. W istocie więc żyje on na powierzchni praktycznego,
86 6 | bliżej, dlaczego bierze on udział w tym życiu? Odkryjemy
87 6 | łatwością przyczynę: - musi on skądś czerpać środki do
88 6 | wytworzonych: - gdy odrzuca on, jako nierzeczywiste, swoje
89 6 | wytworzonych, nie zdaje sobie on sprawy, jaką sferę życia
90 6 | negatywnej ocenie. Uogólnia on zresztą bardzo łatwo tę
91 6 | do spożycia, odrzuca więc on ją, jako nie istotną, nie
92 6 | na zdobycz własną, patrzy on na nie, Jako na swe wydarte
93 6 | żyć tak, jak to czyn i on - Hamlet - trzeba nie kalać
94 6 | człowieka; nikt, jak tylko on sam w bardzo rzeczywistym
95 6 | osobnika. Zmienia się nie on, - lecz jak gdyby niezależna
96 6 | duszą z żadną pracą. Żyje on w społeczeństwie, jak w
97 6 | świecie. Świat gotowy - gdzież on Jest dla nas? - ten świat
98 7 | nawet kursów Mickiewicza; on, który wprowadził Vica do
99 7 | formie, w jakiej został on ujęty i zrozumiany przez
100 7 | widzi nie w tym, czym był on w swoim wnętrzu, w swym
101 7 | naszych poetów posiadał on najgłębszy zmysł dziejowości.
102 7 | nieszczęście, nie uznawał on pozahistorycznego stosunku
103 7 | działać jako jednostka. Miał on w piersi swej potężny dziejowy
104 7 | przetwarzający sam siebie. Ma on olbrzymią wizję swobody
105 7 | opowiadaniu Stygmat ukazuje on nam narody starożytne jako
106 7 | zwyciężonego wroga oprzeć on musi siebie, własne samowiedne
107 7 | się mu. Gdy zaczyna się on - wszystko przedludzkie
108 7 | Jednocześnie zaś czuje on, czuje całą tą krwawą pustką,
109 7 | samoistnie, przeciwnie kładzie on nacisk na to, że wyzwolenie,
110 7 | życia jednej epoki, posiada on podstawy swe w samej istocie
111 7 | Boga musiałaby się zmienić, on sam musiałby sobie zaprzeczyć,
112 7 | konkretne - naród. Żyje on jednak z geometrycznym aksjomatem,
113 7 | wyrażeniu: "prawdę stawiał on na swoim grobie". Na swoim
114 7 | grobie". Na swoim grobie. Był on już więc dla niej niepotrzebny:
115 7 | wieczna i niezmienna, chociaż on sam nie władał nawet ziarenkiem
116 7 | bytem. Bóg nim włada: jest on jakby nieskończenie pełnym,
117 7 | sam jednak wyrzeźbić ma on naczynie, w które ona spłynie.
118 7 | jako wyzwolenie, gdy czuje on pracując, że zwyciężona
119 7 | wiara Norwida. Zatapiał się on w niej jak w swoim osobistym,
120 7 | nie życie go zabija, lecz on żyć nie raczy. Ten jego
121 7 | wiara, siła woli. Gdy dążył on całą siłą duszy ku życiu,
122 7 | staje się sprawa, z którą on się utożsamia. Walczący
123 7 | samowiedzy. Pomimo to stanowił on realną podstawę całego ruchu:
124 7 | i kultury. Przecina więc on prostym aktem woli zagadnienia,
125 7 | polski a ponieważ pozwalał on im nie dostrzegać trudności,
126 7 | barskich, księdzu Marku itp. Ma on niewątpliwie słuszność,
127 7 | jeszcze zbadać, na czym on polega, jakie są jego podstawy
128 7 | Siłą, jaką rozporządzał on realnie na emigracji, była
129 7 | wszystkiego. Nie dostrzegał on, że to, w czym widział on
130 7 | on, że to, w czym widział on swobodę od ograniczoności
131 7 | emigranckiej duszy odnajdywał on jakby na dnie tradycji plemiennej.
132 7 | gdy czyni się to, czego on nigdy nie czynił. Szuka
133 7 | zdobyczy moralnej: usiłuje on wytworzyć takie współżycie,
134 7 | odpowiedzialności historycznej: był on próbą wyższej miary niż
135 7 | jakiego rodzaju akty wyzwala on. Tu sprawa się komplikuje.
136 7 | Na skutek tego działał on rozkładowo na to, co jest
137 7 | Młodej Polski: ukazywał on zawsze jako jakieś głębsze
138 7 | Krasiński. Zabezpieczył on swoje wnętrze za pomocą
139 7 | takiego obrazu świata, aby on, Krasiński, miał wobec niego
140 7 | wewnętrznego zwycięstwa: nie utraci on nigdy jedności wewnętrznej.
141 7 | potępiania. Sądzi, że ma on słuszność bezwzględną, że
142 7 | religijnym objawieniem. Ale on wierzy w to zwycięstwo,
143 7 | zasadniczo walki i pracy. On pracuje i walczy w tym materiale,
144 7 | prężnym ośrodkiem. Nie wierzył on wprawdzie w ducha zrzekającego
145 7 | człowiekiem. Przezwyciężył on poetycką siłą wizji antropomorfizm
146 7 | przez nas duszą. Sądził on, że duch nasz może siebie
147 8 | artykuł, w którym zbywa on Proudhona kalamburami, świadczy,
148 8 | glebie, gruntem, z którego on wyrasta i czerpie swoje
149 8 | Gynt bez talentu: hołduje on złudzeniu systematycznemu
150 8 | źródła energii myślowej. Jest on obcy instynktem, naturą
151 8 | filozofii. Instynktem czuł on, że kultura, w której żywe
152 8 | pierwiastek upojenia. Gdzie on nie istnieje, oznacza to,
153 8 | symptomatem groźnym: idzie on zawsze w parze z zanikiem
154 8 | szarlatanów. Dziś, powiada on, wymagania życia przemysłowego
155 8 | lecz o warunki, jakie on stwarza. Warunki, którym
156 8 | coraz intensywniej zmienia on sam warunki swego istnienia -
157 8 | ster dziejów. Różni się on głęboko od demokratycznych
158 8 | interesy polityki. Czyni on bowiem zależnym swe dojście
159 8 | zdolność swą do tego życia musi on wydobyć z siebie, - nie
160 8 | wykształconym człowiekiem, że zna on niezmiernie wiele dzieł,
161 8 | Gladstonie, Tołstoju zwalcza on ten wspólny rys zesztywnienia
162 8 | poetyckiej etyki: uważa on za szpetotę moralną sprzeniewierzenia
163 8 | Czy znaczy to, że zrywa on wszystkie związki między
164 8 | przykład Hamsuna, pozwala on nam bowiem uchwycić pewne
165 8 | nowym znaczeniu. Ukazuje się on jako dziedzina, w której
166 8 | wpływów. Tę rolę odgrywa on niewątpliwie w Anglii. Inaczej
167 9 | które nim włada. Nie może on zmienić życia, nie może
168 9 | zmienić życia, nie może on zmienić faktu, że przepływa
169 9 | proces, któremu podlega on tylko, lecz który mu jest
170 9 | życia i sztuki. Gdy wchodzi on w świat sztuki, bezwartościowymi
171 9 | rzeczywistości: nie był on dla niego dziejowym wyrazem
172 9 | zakresu życia. Gdy zdołał on powiązać w jedną logiczną
173 9 | niezniszczalne psychicznie. Nie był on zdolny wymknąć się własnej
174 9 | podziemnym korytarzem. Tkwił on w swej własnej psychice -
175 9 | artysta mówi o czymś, mówi, co on doświadczył, u myśliciela
176 9 | nikogo swym katolicyzmem. Był on katolikiem bardzo wysokiego
177 9 | idzie o to, co przeżywa on sam w sobie - poza wszelką
178 9 | polega na tym, że nie pozwala on nam rozgraniczać sfer subiektywnego
179 9 | podobnego nie istnieje. Ujmuje on to, co stanowi znaną mu
180 9 | upadku i grzechu. Nie usiłuje on stworzyć dla samego siebie,
181 9 | wobec siebie. Znajduje się on wobec własnego poczucia
182 9 | wydaje się, że prowadzi on gdzieś głębiej poza siebie,
183 9 | naszych wzruszeń, to jest on wobec nas martwy i głuchy.
184 9 | niezmiernie skuteczną. Pozwala on nam za pomocą obrazu wytwarzać
185 9 | niezaprzeczalną, że jest on jednym z najniebezpieczniejszych
186 9 | stwarzanego przez wolę, przychodzi on do niej jak sen, śni się
187 9 | historii. Tu też odnajduje on swe powinowactwa, zamienia
188 9 | postacią romantyzmu: uznaje on bowiem za normę społecznego
189 9 | Wydaje mi się, że jest on najgłębszym z tych wszystkich
190 9 | Silniej niż ktokolwiek przeżył on rozdarcie świadomości, poczucie
191 9 | niby ton skrzypiec, ściska on serce jedynym, nieskończenie
192 9 | by się namyśleć: należy on do stendhalizujących - niechże
193 9 | deptanej subtelności. Powtarza on wobec samego siebie, własnego
194 9 | rozstrzygnięte, gdy znajdzie on dla siebie wystarczającą
195 10 | oryginalnym ciele; tu jest on i nieustannie chwilę za
196 10 | jest suma tego, co przeżył on: to jedno i to już nieuchronnie.
197 10 | jest ono w nas tak, jak on, wszechobecne, widzieć należy
198 10 | można się wykłamać. Jest on wielką szkołą, uczącą nas
199 10 | przez to, że nie będzie on jej widział; nie, godzinę
200 10 | będzie nim to właśnie, co sam on w sobie zlekceważył i jako
201 10 | jako rzecz lekka zaważy on na nieprzebaczających szalach.~
202 10 | śmiech, ale tu, gdzie otacza on mię jak żywioł i atmosfera -
203 10 | usiłował być Leon X, usiłował on zniweczyć swego przeciwnika
204 10 | tworzącego się życia. Jest on nie wykluczającą tworzenia,
205 10 | koordynowania wysiłków. Wyprowadza on nas poza szranki podmiotowości -
206 10 | moc zespalającą, zespala on sam wysiłek jako taki, nie
207 10 | tej chwili, gdy przestał on czekać na jakiś "gotowy"
208 10 | przeciwstawieniami, ukazuje on nowoczesny, żelazny - drapieżny
209 10 | że talentem nie dorównywa on żadnemu z wymienionych tutaj
210 10 | znaczenie wyobraźni - wyrasta on z głębokich korzeni angielskiej
211 10 | polega, że nie wyklucza on, nie niweluje żadnej postaci
212 10 | stopnia rozwoju. Wydziera on myśli własnej całą jej tajemnicę,
213 10 | twórczości, nie przestaje on czuć, że spełnia dzieło
214 10 | ze zbiorowym życiem. Wie on i czuje, że życie to rośnie
215 10 | naszych oczach przechodzi on wszystkie skale. Ta jego
216 10 | szczytowy), w której ukazuje się on nam jako nowoczesny równoważnik
217 10 | widzeniem świata, zawiera on w sobie całą treść życia,
218 10 | żywiołem tylko, równie jak on ślepym, gdyż wszelkie widzenie,
219 10 | powiedzieć o nim, że doszedł on do swojej maestrii przez
220 10 | klasyków XVII wieku. Ma on tę samą, co i oni, żądzę
221 10 | społecznego gmachu. Musi on znać, wiedzieć określone
222 10 | prawno-dziejowego życia, ukazuje nam on, jak z tego życia wyrasta
223 10 | rycerskiego katolicyzmu przeszedł on do pogańskiego heroizmu,
224 10 | zbankrutował w nim; cofnął on się wstecz duszą, aż do
225 10 | klasyczny świat ginął. Żył on myślą istotnie na rumowisku
226 10 | olbrzymich załamań, że został on osierocony przez wielowiekową,
227 10 | ginie mu ona w oczach, czuje on się opuszczonym, beznadziejnym
228 10 | kulturalnej. Szematycznie da się on przedstawić w następujących
229 10 | magizmem woli i serca: on tworzy samą naszą podstawę
230 10 | obcowania z nią: otacza on nas i dźwiga; wola nasza
231 11 | wzruszeniowe, w jakiej mierze może on się obywać bez dopływu "
232 11 | słyszał, nie wie, na czym on polega, skąd idzie.~Powracam
233 11 | żar trawił i oczyszczał: on tworzył dumę i tragizm w
234 11 | młodej duszy Michała Anioła, on przepalał duszę Botticellego,
235 11 | ze wszystkim, co tworzy on z nami i w nas, obcować
236 11 | olbrzymie, tętniące serce. Jest on tylko sprawcą, źródłem naszych
237 11 | zmaga i kłębi. To znowu on jeden - jedyny w wiecznej
238 11 | samotnią - Bogiem. Otacza on jak niebo, grzebie w sobie
239 11 | wydźwignęła Boga, wieczna jak on, szamoce się i grozi, bluzga
240 11 | buntuje się, blaga, to znowu on łyska gniewem, gromi piorunem,
241 11 | od woli poety. Przestał on wiązać swą duszę z jakąś
242 11 | Znaczy tylko, że nie wierzy on, aby dusza mogła zapanować
243 11 | czyni, jest konieczne: nie on tam włada. Ale jego czyn,
244 11 | życie to, w którym bierze on udział, budzi w jego niezwiązanej
245 11 | jest obcy Norwidowi, ale ma on u niego specyficzne zabarwienie,
246 11 | specyficzne zabarwienie, jest on jakby milczeniem i dumą
247 11 | uzupełnieniem Kasprowicza. Nie jest on już w żadnym razie synem
248 11 | życiem myśli, ale i tu zaczął on żyć, a więc być źródłem
249 11 | ciała, poprzez nie usiłował on osiągnąć coś dla siebie,
250 11 | powietrznym państwie roi on tryumfy i zwycięstwa, to
251 11 | nadpowietrzny subiektywizm traktuje on w sposób obiektywny: usiłuje
252 11 | wszedłszy raz na nią, usiłuje on swój świat ugruntować, tworzy
253 11 | tych zjednoczeń: tworzy on dusze walk, powietrzne architektury,
254 12 | powstaje wrażenie, że przeżywa on coś w świecie, o którym
255 12 | stany intelektualne, znika on w oczach jednostki poza
256 12 | mistycyzm naukowy, jest on formą bardziej złożoną tylko
257 12 | utajonej formie istnieje on jako przeżycie towarzyszące
258 12 | dziedzinę podświadomego. Wybucha on tam, gdzie uczony zaczyna
259 12 | swą naukę, gdzie występuje on w jej imieniu z życiowymi
260 12 | Ernesta Macha np., gdy mówi on o analizie (bardzo błędnej)
261 12 | pewnym "świecie". Nie zdaje on sobie sprawy ze swej indywidualnej,
262 12 | się światu odrębności: nie on ma dokonać czegoś, zawładnąć
263 12 | czymś, co mu jest obce i co on ma poddać sobie mocą siły,
264 12 | swoje prawo zatracił: nie on działa, lecz coś, co jest
265 12 | ryzyka: przeciwnie to, w czym on się rozlał, stopił, spłonął,
266 12 | świat, życie, ale czuje on, że one są czymś bardzo
267 12 | bardzo rzeczywistym, wie on, czym one nie są, ma w sobie
268 12 | przeżywać siebie, wolał on dramatyzować życie swe takim,
269 12 | nie trwa zbyt długo: trwał on tyle, ile moment natchnienia,
270 12 | Tą zmorą, którą usiłuje on w ten sposób odżegnać, jest
271 12 | zaginionych światów, spisuje on istotnie serdeczną krwią
272 12 | swoje odpisy, cyrografy. On, który mógłby - gdyby uwierzył,
273 12 | przez wzruszenie. Przestaje on być tą obcą, twardą mocą,
274 12 | kształcącej woli. Czym on z wytworów kultury, z jej
275 12 | tego człowieka. Stykał się on z pozaludzką nocą całą powierzchnią
276 13 | niepowracających drgnieniach chwyta on pulsujący nieustannie zachwyt
277 13 | konkretnego życia, że pozostaje on w odległym tylko związku
278 13 | zupełnie zerwany, ale może on być w wysokim stopniu skomplikowany
279 13 | zawisł cały świat dusz: ma on za nie odpowiedzialność.
280 13 | wyrzekając się - żyć nie wolno. On żyje nie na powierzchni
281 13 | wszelkie światy dźwigająca. On nie odtwarza tego, co można
282 13 | co można dziś zobaczyć. On jest w tej dziedzinie, gdzie
283 13 | olbrzymie błędy, ale jest on zrośnięty, nie z wykonaniem
284 13 | własnych jego trzewiów. Mógł on ich nie napisać - a z jakiejś
285 13 | dziel. Przy pisaniu ich był on sam z tym ognistym spojrzeniem
286 13 | świat. Czuje się, że szuka on życia, które byłoby odpowiedzią
287 13 | tym świecie: znalazł go on w sobie samą siłą artystycznej
288 13 | osobistej myśli. Gdy chce on sobie odpowiedzieć na pytanie,
289 13 | wraz z duszą własną: jest on w nim jako własna żywa treść,
290 13 | wszystkie walki duszy: rozumie on duchowe życie ukryte pod
291 13 | zindywidualizowane i nie ulega on pokusie stylizowania ich
292 13 | własną jego treścią, nie może on dla artystycznego efektu
293 13 | ojczyźnie. Nie zapomina on w niej o wszechświatowym
294 13 | wziął ten poeta na duszę. On sam stał się Frankiem Rakoczym,
295 13 | przebaczającym sprawdzaczem: wyczyta on swemu poecie wszystko z
296 13 | Żeromskiego do świata. Przeciwnie, on sam pragnąłby może, aby
297 13 | żywiołowy proces życia: czuje on, czym jest samo życie, czuje
298 13 | Intelekt nie tworzy siły, on ją konstatuje. Tworzy się
299 13 | myślenia, nie czuje się on nigdzie wyniesionym ponad
300 13 | wobec wszystkiego; jest on już we własnym wnętrzu swym
301 13 | prawo wszystko, tylko nie on; samo tworzenie staje się
302 13 | tej decyzji. Nie wierzy on w bezgrzeszne poświęcenie
303 13 | wolę następstw; nie, opada on z powrotem jako nieprawdopodobne
304 13 | tylko w jednym: widział on w stosunku do ludzi czynu
305 13 | przez hipnozę; trzyma się on na hipnotyzującej, świadomej
306 13 | jego kompozycji. Wmawia on sam w siebie, że jego widzenia,
307 13 | mają prawo istnieć: musi je on uzasadniać przed samym sobą.
308 13 | sobie cały świat. Zginąć on musi bezpowrotnie z całym
309 13 | z ciężarem u nóg: wlecze on nas w coraz głębsze wiry,
310 13 | wydobyć swą siłę, że musi on przyjąć duszę rosyjską,
311 13 | sam wyzywający gromy? Sam on jest właśnie tylko w tym
312 13 | szamoczącej się w niewoli pracy: on to stanowi naszą jedyną
313 13 | czy widzisz? - ukazuje on sam sobie psychiczne cudy -
314 13 | obowiązany jest widzieć. Powinien on zrozumieć cały żywiołowy,
315 13 | Gdy mianowicie wyczuje on brutalną moc, wnet sama
316 13 | poznanie, lecz przeciwnie on wchłania w siebie poznającego.
317 13 | tylko życiowemu typowi. Chce on utrzymać ducha tego typu,
318 13 | znaczenie dziejowe. Tworzy on sam dla siebie mesjaniczne
319 13 | romantycznej: przezwyciężył on ją, dowiódł swym widzeniem,
320 13 | wartościowania, jaką wnosi on własnym swym widzeniem świata.
321 13 | widzeniem świata. Gdy powraca on do tych stanowisk, gdzie
322 13 | własnego swego dzieła.~Musi on wiedzieć, kim jest.~Czy
323 13 | Ani tam, ani tu.~Zrósł się on z formacją duchową, która
324 13 | mocą dziejową, że pozostaje on we wnętrzu naszej psychiki.
325 13 | obcy światu, na tle którego on wyrósł - rozumnej woli,
326 14 | Wyspiańskiego, że toczył on z bezdziejowością rozpaczliwą
327 14 | wewnętrznym poczuciu, że jest on we mnie? - czym jest ten
328 14 | w narodzie, żyję w nim i on we mnie; jesteśmy. Tego
329 14 | wydawszy policzki mówić, że on właśnie tak naiwnie w sobie
330 14 | rozhistorycznionej duszy, którą on w sobie stłumić, zdeptać
331 14 | odwagę zaglądać w swą duszę, on lękał się, czy zdoła żyć
332 14 | wysokości sztuki - usiłuje on sam siebie podnieść, dźwignąć
333 14 | duchowego, jaką pro-wadził on w swym ujawniającym się
334 14 | nim a zbiorowością, czuje on, jak zamierają jedna za
335 14 | stan duszy, gdy nabiera on w naszych oczach wartościowego,
336 14 | jeszcze? - to go nie obchodzi; on przebywa w dziedzinie formy
337 14 | takiej poufałości, że mówi on do nas nawet nie z krzaka
338 14 | głęboki i tragiczny: powstaje on jakby wskutek odwrócenia
339 14 | wraz z Laodamią wstąpił on w kraj śmierci, by w nim
340 14 | myśleć tak, jak gdyby miał on swoje losy w ręku, jak gdyby
341 14 | boju rwie, dźwiga ziemię: on to pędzi ku chatom jak ten
342 14 | czytelnik - albo raczej on się nie pyta - on jest tresowany -
343 14 | raczej on się nie pyta - on jest tresowany - to sztuka,
344 14 | jak bezwzględnie druzgocze on dusze. Jest to ukazane z
345 14 | jemu samemu się zdaje, że on słucha tylko. Kimże jesteś
346 14 | widzeniu zahipnotyzowana. Wyjął on duszę swą z piersi i roztopił
347 14 | odpowiedziała na to, co sam on miał myślą stworzyć. Zamiast
348 14 | rozwiązać zagadnienia, widział on swą bezsilną walkę, swe
349 14 | dokonać ma czegoś w sobie: on za siebie ma coś postanowić,
350 14 | ma zrozumieć, czym jest on i jego życie, wplecione
351 14 | jakiej podstawie? jak myśli on sobie życie Polski na tle
352 14 | Wyspiańskiego były jasne: przyjmował on swój świat psychiczny, jako
353 14 | przesłania mu widzenie. On sam ma poznawać, tworzyć
354 14 | władające światem myśli, ale on stoi bezsilny wobec zadania.
355 14 | aby wiara w nim wyrosła, a on ją tylko zobaczył. Pan Adam
356 14 | wynaturzający i wynaturzony: sam on nie wie, nie chce wiedzieć,
357 14 | czy jest to myśl, jaką on ma, czy też tylko myśl,
358 14 | czy też tylko myśl, jaką on widzi. Jest to więc myśl
359 14 | to czar, co wciąż trwa i on sam tego nie wie. Konrad
360 14 | Wyspiański nie zostawił. Wszedł on do sztuki, zwątpiwszy o
361 14 | oszuka: ponieważ tworzy on swój świat, więc sądzi,
362 14 | sztuki dać zdoła coś, co on sam w sobie powinien był
363 14 | wystarczy, byśmy uwierzyli, że on reprezentuje to, co mówi
364 14 | samo znaczenie. Nie wie on nic o tym, co jest poza
365 14 | jest poecie: nie zwiększa on jego kompetencji. Chęć zastąpienia
366 14 | tych mrocznych wyżyn, uległ on złudzeniu, że można przełamać
367 14 | to przekleństwo. I teraz on, twórca, czeka wyzwolenia
368 14 | Czas będzie - przyjść ma on - wróż piorunowy,~co w nas
369 14 | się czyny. Jeżeli zwycięży on - wydobędzie on je wraz
370 14 | zwycięży on - wydobędzie on je wraz z sobą na słońce:
371 14 | Wyspiański myślał, widział on właściwie, jak jego tragiczny
372 14 | sobowtór myśli. Nie zdawał on sobie sprawy w momencie
373 14 | myślenia, że gdy wkłada on tę lub inną ideę w usta
374 14 | najgłębszych chwilach rozumiał on, że gest ma tu oznaczać
375 14 | przez słowo: nie myślał on słowami, myślał napięciami
376 14(**) | zamiaru bronić: stanowi on anachronizm; powinniśmy
377 14 | medium swojej woli miał on tradycję dziejową, marzenie:
378 14 | dziejową, marzenie: miał on wydobyć prawdę, nie dającą
379 14 | wielki świat, który rozumie on. Rozumie i przyjmuje on
380 14 | on. Rozumie i przyjmuje on to, co jest naszą pracą;
381 14 | zastępstwem tej, którą mógł on czuć jedynie jako czyn.
382 14 | jedynie jako czyn. Czuł on, że nie ma organu tworzenia
383 14 | niej, a raczej rodzi się on w niej dopiero; byłoby łatwą
384 14 | jest jego podstawą. Wpływa on na życie ludzkie, jest momentem
385 14 | narodowej duszy: nie wchłania on w siebie nieustannego tworzenia
386 14 | nas jako wiara, istnieje on w nas jako kształt potrzeby.
387 14 | znaczenie katolicyzmu.~Mówi on, że wydaje się mu on formą
388 14 | Mówi on, że wydaje się mu on formą myśli, odbijającą
389 14 | gatunku do warunków, w jakich on żyje i rozwija się.~Nietrudno
390 14 | obojętny. Jeżeli zaś jest on właśnie dziełem Boga, jest
|