Pode Lwowem, 11 [VIII 1675] po zachodzie słońca.

Wszystkie duszy, życia i myśli pociechy, najśliczniejsza, najwdzięczniejsza, najukochańsza Marysieńku, jedyny serca mego panie!

We dwie godziny po wyprawionym do Wci serca mego pakiecie odebrałem dwa listy od Wci mojej panny (a na trzy listów moich respons dają) oraz i prezent, który sobie ja więcej ważę niżeli wszystkie skarby na świecie. I słów tedy u siebie nie mogę znaleźć do podziękowania Wci sercu memu jedynemu, tylko całując bez przestanku miejsce to, z którego najśliczniejszy wyrósł ten fawor. Nic tak ślicznego koloru i tak delikatnego nie było pod słońcem. Wszystkie moje teraz kłopoty i myślenia, odzie to mieć i gdzie to chować, aby nie przestając, całując, patrzać na to. Pracy najśliczniejszych paluszków z duszy żałuję, które około tej pracowały roboty; a czegoż one nie dokażą, moja śliczna panno! Świadoma jest dobrze ich moc, kiedy z swego borgne, by też był le plus pauvre, uczynią, co chcą - takie to są les charmes w tych moich jedynych paluszkach, które za tak trudną i ciężką robotę milion razów całuję.

Jam dopiero zsiadł z konia, bom aż o pół mili wyprowadzał ludzi, którzy idą z p. Miączyńskim. Powróciwszy tedy, tejże zaraz odpisuję do Wci serca mego godziny przez ks. Żółkiewskiego, który jutro skoro świt jedzie do Jarosławia na odpust i jarmark. -

Abyś tu zaś Wć moja panno do mnie przyjechać miała - ach, moja jedyna Marysieńku, czyż by mię też mogło na tym świecie większe potkać szczęście? Łożyłbym na to la meilleure partie de moi meme! Ale, mój paneńku jedyny, jeszcze się nad nami P. Bóg nie zmiłował; bo teraz jest większe niebezpieczeństwo, kiedy nieprzyjaciel o dwanaście mil tylko, niżeli kiedy był o szesnaście. Mnie zaś, moje serdeńko śliczne, ani tym włoseczkiem najśliczniejszym ciągnąć nie potrzeba, boby mię sama niewymownej pociechy niby na skrzydłach niosła imaginacja; ale że jeszcze cierpieć trzeba, obrócić się podobno przyjdzie en un veritable Tantale, który mając przed sobą wszystkie swoje gusty, wszystkie pociechy, będąc nich tak blisko, gdy po one chce posiągnąć, one się od niego oddalają. Gdy jednak ciałem złączeni być nie możemy w tym momencie, kiedy tego z duszy pragnę, bądźmyż przynajmniej do tego szczęśliwego czasu duszą, myślą, imaginacją, wolą, sercem, które ja wszystkie utapiam w najskrytszej serca mego jedynego retyradzie, tam się ze wszystkim oddając, bo nie pragnę, jeno tam żyć i tam królować. Niechże się to wszystko przynajmniej we śnie pokaże, moja śliczna dobrodziejko, czego ja pragnę a czego ja życzę.

Dzieci całuję i pozdrawiam. Widzę, że Menonka pochlebnica umie się wkraść w serduszko Wci serca mego; ale na dawniejsze przecię trzeba pomnieć de la Berbilune zasługi. Le Fanfan bardzo dobrze o szkole zażartował; il ne faut pas douter qu'il sera fort joli. Już tedy dorabiają siedzenia na konika, którego mu się w tym tydniu odeśle. A Mlle d'Arquien niski mój pokłon ni podziękowanie, że mię listem swym nie przepomniała.