Piesn

 1  1    |         Że wierszem bezrymowym swe myśli wykłada.~Dźwięk miarowy
 2  1    |       jeźli język gwałcisz?~Ma swe pisarz wolności, lecz niech
 3  2    |      na kwiecistym polu ozdoby swe zbiera,~W których, choć
 4  2    |    żeby, jak powinna, sprawiła swe skutki,~Mało, że rymotwórstwa
 5  2    |        Czyż takim Tybull tonem swe śpiewał zapały?~Czyż w tkliwych
 6  2    |       zostawił,~Czyż tym tonem swe imię na nieszczęście wsławił?~
 7  2    |    pędzlem zbyt wolnym~Malując swe rozkoszy, miękkości uczycie 8.~
 8  2    |   dokazywał krwawy,~Lub jak na swe morderce był August łaskawy 13.~
 9  2(16)|         Byłby niechybnie przez swe męstwo i swe dzieła~Obronił
10  2(16)|  niechybnie przez swe męstwo i swe dzieła~Obronił to, co obca
11  3    |    Woltera, Kornela 11.~A imię swe do mistrzów tych przydając
12  3    |      król po królewsku wynurza swe myśli.~Tak doskonały pędzel
13  3    | zagrzewa,~Czym tchnie - czucia swe w serce słuchacza przelewa.~
14  3    |       wiekopomnym,~Tak zaczyna swe dzieło, tonem prostym, skromnym:~"
15  3    |    głupie utraty,~Kto rzucając swe łoże, cudze zrywał kwiaty,~
16  3    |     drugi nienawidzi.~Każdy ma swe zamiary, każdy ma swe żądze;~
17  3    |       ma swe zamiary, każdy ma swe żądze;~Dumny lubi ukłony,
18  3    |     pod ścisłe zamyka dostatki swe karby,~Długo myśli i wszystko
19  4    |        Jednak często piękności swe plamami zmaże,~Lecz gdy
20  4    |         I na cóż więc prawidła swe sztuka nam kreśli?~Na to,
21  4    |       długim oddaleniu gdy syn swe rodzice~Widzi, ściska ich
22  4    |    macochą?~Zawsze ona rozlewa swe dary obficie.~Grzebią je
23  4    |    Ufajmy więcej sobie, znajmy swe przymioty.~Czyż tak rzekła
24  4    |        ciebie wykładały wyroki swe Nieba,~Gdy boskim poruszony
25  4    |   zagrzebie.~Kto od wszystkich swe pisma czytane mieć życzy.~
26  4    |  dobija,~Niechajże serce zdobi swe cnotą prawdziwą.~Wtenczas