Piesn

 1  1|         wie, gdzie jej przystoi,~On się w robocie swojej usterku
 2  1|           na krasie nie schodzi.~On wie, co dzieło zdobi, on
 3  1|         On wie, co dzieło zdobi, on wie, co mu szkodzi,~Co w
 4  1|       nie wart, kiedy ucho razi;~On i myśl twą zepsuje, i całą
 5  1|         chociaż je sam stworzył.~On na słowiańskiej lutni nawiązawszy
 6  2|         w parze 3,~Tak więc, jak on, na wiejskiej wygrywaj fujarze.~
 7  3|      Jeżeli zręcznie udany, wart on u mnie tyle;~Czy śmiejąc
 8  3|        ludzi~Zabawić na teatrze, on jeszcze ich strudzi.~Lecz
 9  3| przystojny strój przybrał osoby,~On wymyślił na twarzy maski
10  3|         twarzy maski dla ozdoby,~On z drzew teatr ułożył, dał
11  3|        ułożył, dał na nogi obów,~On na scenę rycerzów wyprowadził
12  3|          bierze farby od natury!~On wyda żal - pochyły, a smutek -
13  3| dziedzictwem w nagrodę za cnotę.~On sam panem wszystkiego, On
14  3|        On sam panem wszystkiego, On karze, nagradza,~Jego nieokreślona
15  3|         wszystkim rządzi władza,~On pełni w czasie swoje wieczne
16  3|         nim więc sobie smakujmy, on naszym jest wzorem,~Kto
17  3|   dziełem język ubogaci!~Zaiste, on korzyści prac swoich nie
18  3|          prac swoich nie straci,~On sobie wieniec chwały niezwiędły
19  3|       każdego potrafi grać rolę.~On wszystkim stanom własne
20  3|          własne nada charaktery,~On ludzkich obyczajów obraz
21  3|       jedynym starań jego celem,~On prawdziwym ludzkiego rodu
22  4|       pisaniem się trudzi,~Nigdy on nie pozyska szacunku u ludzi.~
23  4|        kazał je oddzielać. A gdy on to sprawił~Z ochotą i pewnej