Akt, Scena

  1  1     |           tonem półbłękitu obejmująca i sprzęty, i ludzi, którzy
  2  1     |      półbłękitu obejmująca i sprzęty, i ludzi, którzy się przez
  3  1     |              klarnet, hukania chłopów i bab i przygłuszający wszystką
  4  1     |        klarnet, hukania chłopów i bab i przygłuszający wszystką
  5  1     |             nutę jeden melodyjny szum i rumot tupotających tancerzy,
  6  1     |        ginącej we wrzawie piosenki...~I cała uwaga osób, które przez
  7  1     |           kierezyj, barwnych kaftanów i kabatów, nasza dzisiejsza
  8  1     |              gdzie łóżka gospodarstwa i kołyska, i pośpione na łóżkach
  9  1     |               gospodarstwa i kołyska, i pośpione na łóżkach dzieci,
 10  1     |               oknem sad, a na deszczu i słocie krzew, otulony w
 11  1     |            Matejkowskiego "Wernyhory" i litograficzne odbicie Matejkowskich "
 12  1     |           przy twarzy młodej w lokach i na ciemnej sukni.~U boku
 13  1     |              malowana w kwiatki pstre i pstre desenie; wytarta już
 14  1     |            pstre desenie; wytarta już i wyblakła. Pod oknem stary
 15  1     | Ostrobramskiej z jej sukienką srebrną i złotym otokiem promieni
 16  1     |         wzorzystej szacie, w koralach i koronie polskiej Królowej,
 17  1     |        wypisanym na nich Słowem Bożym i rokiem pobudowania.~RZECZ
 18  1,  1 |            rozumem trafi,~choćby było i daleko.~A i my tu cytomy
 19  1,  1 |               choćby było i daleko.~A i my tu cytomy gazety~i syćko
 20  1,  1 |               A i my tu cytomy gazety~i syćko wiemy.~DZIENNIKARZ~
 21  1,  1 |             szeroki.~CZEPIEC~A tu ano i u nas bywają,~co byli aże
 22  1,  2 |              nie komplement, to czuję~i tego bynajmniej nie tłumię.~
 23  1,  2 |             dziennika~przypatruje się i oczy przymyka~na mnie, jako
 24  1,  2 |          znawca osobliwy.~DZIENNIKARZ~I czemuż pani się gniewa?~
 25  1,  2 |               dla siebie nie będziem,~i po cóż tyle śpiewności?~
 26  1,  3 |          stoimy;~chcemy tańczyć także i my.~RADCZYNI~Może któryś
 27  1,  3 |            Oni się tam gniotą, tłoczą~i ni stąd, ni zowąd naraz~
 28  1,  7 |             sobie wyglądacie.~KLIMINA~I pani ta tyz nie marnie.~
 29  1,  8 |              nie zapominać.~KSIĄDZ~Są i tacy, co mną gardzą,~żem
 30  1,  8 |              Sami swoi, polska szopa,~i ja z chłopa, i wy z chłopa~
 31  1,  8 |          polska szopa,~i ja z chłopa, i wy z chłopa~PAN MŁODY~Ksiądz
 32  1,  8 |             pelerynkę - ?~KSIĄDZ~Może i należy mi się;~lecz pewnego
 33  1,  8 |         ciarachy tworde,~trza by stoć i walić w morde.~PAN MŁODY~
 34  1,  8 |             co inne.~KSIĄDZ~Naiwne to i niewinne.~
 35  1,  11|               Pan Bóg już w tę sprawę~i ten wszystko załagodzi;~
 36  1,  11|            ogromnie przypadków wiele,~i przypomnieć pożytecznie.~
 37  1,  13|              iść za serdecznym głosem~i nic pozwolić się kpać.~KSIĄDZ~
 38  1,  14|             chwycił wpół,~jak zawinął i obleciał w kółko,~tom w
 39  1,  15|            POETA~To nic złego.~MARYNA~I nic z tego.~POETA~To zagadka?~
 40  1,  15|             śpiącą chwale.~POETA~Zeus i Pan Bóg mieszka w niebie,~
 41  1,  15|             komu etykieta~przylepiona i przypięta.~MARYNA~Szkoda,
 42  1,  16|             ta muzyka gra tak skoczno~i pewno serce tobie skacze.~
 43  1,  16|              żebym się jemu też udała~i byśmy równo na to przyśli.~
 44  1,  16|         Widzisz, takiego bym kochała,~i to tak bardzo, bardzo, bardzo.~
 45  1,  17|            jak są tacy, co skubią,~to i są tacy, co się boczą.~ŻYD~
 46  1,  17|          zamiast snu~woli widok panów i wesele -~wykształcona.~PAN
 47  1,  17|               książki są, to czyta,~a i ciasto gniecie wałkiem,~
 48  1,  17|             to rzecz drażniąca wielce~i nieraz jestem w rozterce:~
 49  1,  18|              na kształt czarów łodzi,~i przyszłam - - tate pozwoli...?~
 50  1,  19|              w niej słowiki dźwięczą,~i te stroje ukąpane tęczą,~
 51  1,  19|              to czuję, tak to słyszę:~i ten spokój, i tę ciszę,~
 52  1,  19|              to słyszę:~i ten spokój, i tę ciszę,~sady, strzechy,
 53  1,  19|               młode;~teraz patrzę się i patrzę~w ten lud krasy,
 54  1,  21|      interesuje.~RACHEL~Ja się patrzę i miarkuję.~POETA~Tak od pierwszego
 55  1,  21|             rzuca się na pastwę oślep~i woła:~i zapalę, i zniszczę.~
 56  1,  21|               na pastwę oślep~i woła:~i zapalę, i zniszczę.~POETA~
 57  1,  21|               oślep~i woła:~i zapalę, i zniszczę.~POETA~Bellerofon
 58  1,  21|               to czuję,~więc...~POETA~I czegóż pani życzy?~RACHEL~
 59  1,  21|              miłości, roznamiętnienia~i szczęścia.~POETA~A miłość
 60  1,  22|         jestem wtedy wszystkim bratem~i wszystko jest moim swatem~
 61  1,  23|            widzi, że patrzę~na piękno i szczęście cudze,~że nie
 62  1,  23|               książce, komplet serca,~i te wszystkie spotkania najpierwsze,~
 63  1,  23|      wszystkie spotkania najpierwsze,~i te wszystkie rozmowy u pola,~
 64  1,  23|             wszystkie rozmowy u pola,~i w ogródku, i we dworze,~
 65  1,  23|          rozmowy u pola,~i w ogródku, i we dworze,~w sieni, na przysionku,
 66  1,  23|         przetapia się na dźwięk, rymy~i że potem z tego idą dymy~
 67  1,  23|               swoim zapachu się lotni~i przychodzą różni markotni~
 68  1,  23|          gdyby tak ustroić się w róże~I wejść na ogromny stos~drzewa,~
 69  1,  23|               na ogromny stos~drzewa,~i pokazać: jak śpiewa~człowiek,
 70  1,  24|         polonez; gdzieś z kazamat~jęk i zgrzyt, i wichrów świsty.-~
 71  1,  24|               z kazamat~jęk i zgrzyt, i wichrów świsty.-~Marzę przy
 72  1,  24|                zaklęty, u źródła stoi~i do mętów studni patrzy,~
 73  1,  24|               do mętów studni patrzy,~i przegląda się we studni.~
 74  1,  24|      osmętniały,~a zamek opustoszały,~i ten lud nasz, taki prosty,~
 75  1,  24|             stóp zamku, u stóp dworu,~i ten pan, pełen poloru,~i
 76  1,  24|              i ten pan, pełen poloru,~i ten lud prosty, rubaszny,~
 77  1,  24|             ten lud prosty, rubaszny,~i ten hart rycerski, śmiały,~
 78  1,  24|            ten hart rycerski, śmiały,~i gniew boski gromki, straszny.~
 79  1,  24|               się w każdym poniewiera~i chciałby się wydrzeć, skoczyć,~
 80  1,  24|              raz wielkość się wyłania~i raz w raz grąży się w cieniu.~
 81  1,  24|               rok w każdym pokoleniu,~i raz w raz przepada, gaśnie,~
 82  1,  24|          Piasta!~GOSPODARZ~A bo chłop i ma coś z Piasta,~coś z tych
 83  1,  24|             Piasta;~chłop potęgą jest i basta.~
 84  1,  25|            nie powi,~bo jo orze grunt i basta.~Znom, co kruk, a
 85  1,  25|             pędraki,~bo jo orze grunt i basta.~GOSPODARZ~Brat mój
 86  1,  25|             wola,~swoje trocha, dobre i to.~POETA~Mnie to tak coś
 87  1,  25|               leczyć, ani~ustrzec się i zażyć hartu;~człowiek się
 88  1,  26|             Piekne pany, szumne pany,~i cóż wy na to mówicie,~że
 89  1,  26|             Nawet była krew, rzezańce~i splamiła krew sukmany.~OJCIEC~
 90  1,  26|               pewnie swoje robi~Czart i ogień wiekuisty.~Nie wódź
 91  1,  26|               oczy,~jak topniał śnieg i krew spłukiwał,~a potem
 92  1,  26|            wielką czarną chustą wieje~i Śmierć sieje...~OJCIEC~Strasno
 93  1,  26|          jakby znaczone,~plamy czarne i plamy czerwone.~Dopust Boski -
 94  1,  26|              czerwone.~Dopust Boski - i rzeź dopust.~Odbywało się
 95  1,  28|              mocną głowe.~ŻYD~Może mu i nic nie zrobił,~może rozbił
 96  1,  30|              w rok idziem po kolędzie~i szukamy, i patrzymy,~czy
 97  1,  30|         idziem po kolędzie~i szukamy, i patrzymy,~czy co kiedy z
 98  1,  34|              SCENA 34.~JASIEK.~JASIEK~I ~Zdobyłem se pawich piór,~
 99  1,  35|              rozbiją się, jak o rafę,~i najbardziej zakochani; -~
100  1,  36|                co?~Wyzysk, handel, ja i on - ?~POETA~Wszystko się
101  1,  36|            poezji topi~u pani, ojciec i chłopi.~RACHEL~Ogromnie
102  1,  36|              żywą zaklętą,~tę świętą,~i tym jestem szczęśliwa:~że
103  1,  36|          jestem szczęśliwa:~że święta i dla mnie żywa.~POETA~Ze
104  1,  36|              pannie serce żądzą gorze~i wolałaby gdzie w komorze~
105  1,  36|               odejdę w pokorze~do dom~i będę sobie wyobrażać pana~
106  1,  36|         zakochana,~przyszlę panu list i klucz.~POETA~A włócz się,
107  1,  36|          który krzew,~to jej tęsknota i żal~udzieli się przyciętej
108  1,  36|             słomie,~a z krzaka smutek i cień~udzieli się nieświadomie~
109  1,  36|         serduszko się drużbą pocieszy~i zgrzeszy.~RACHEL~A tak,
110  1,  36|           mroczny sad,~niby zakochaną i błędną,~pół dziewicą, pół
111  1,  36|                a na wiosnę go odwiążą~i sam odkwitnie.~POETA~To
112  1,  36|             Chcę poetyczności~dla was i chcę ją rozdmuchać;~zaproście
113  1,  36|           brzęczenia, śpiewy...~POETA~I chochoła!~RACHEL~Już pan
114  1,  37|            zawołanie?~POETA~Na prośbę i rozkaz twój:~żeś to dzisiaj
115  1,  37|             jak jagoda...~PANNA MŁODA~I o cóz się to rozchodzi,~
116  1,  37|    wyzwoleństwa się rwie.~PANNA MŁODA~I po cóż te z Piekła duchy?~
117  1,  38|             Słuchaj, przecie ty poeta~i ty dzisiaj sprawiasz Gody!~
118  1,  38|               MŁODA~Jest na tyle jeść i pić,~mozes sobie z nami
119  2,  2 |               zaświecają małe łojówki i z płonącymi świeczkami w
120  2,  2 |            sama bawi się rozkręcaniem i przykręcaniem lampki i patrzy
121  2,  2 |   rozkręcaniem i przykręcaniem lampki i patrzy we światło. Północ
122  2,  3 |                ISIA, CHOCHOŁ.~CHOCHOŁ~I ~Kto mnie wołał~czego chciał ?~
123  2,  4 |         Odpocznijze haw, Wojtecku,~bo i jo tańcem zmęcona.~WOJTEK~
124  2,  4 |      zamrocyło,~inom ku muzyce wszed,~i tak mi sie uwidziło,~że
125  2,  4 |              tylko alkierz oświetlony i od weselnych drzwi smuga
126  2,  5 |              Miałam ci być poślubiona~i mój ślubny ty.~WIDMO~Maryś,
127  2,  5 |             czekałam cie długo, długo~i nie doczekałam sie.~Kaś
128  2,  6 |               MARYSIA~Uchyliłam drzwi i stamtąd powiała~jakaś zawieja -
129  2,  7 |           rzeczy się dzieją,~śmiechem i szyderstwem biegu~obudzić,
130  2,  7 |               Usypiam duszę mą biedną~i usypiam brata mego;~wszystko
131  2,  7 |            trumny się kładło,~siostry i rodzinę całą;~ksiądz pokropił
132  2,  7 |         rodzinę całą;~ksiądz pokropił i poświęcił,~grabarze gruz
133  2,  7 |            skrwawione u wrót świątyni~i jeszcze w męce okrutnej,~
134  2,  7 |       zbrodnie, brudy, grzechy, plamy~i za swojego bliskiego~uczynić
135  2,  7 |                kto te pozakładał pęta~i że ręka, co przeklęta,~była
136  2,  7 |            się trupy odświeżą~strojem i nową odzieżą -~a ty z trupami
137  2,  7 |          będziesz szedł na Ucztę-mękę~i jako potrawy żuł,~czym się
138  2,  7 |            kto truł;~wsączał w siebie i pił,~czym tylko kto gdzie
139  2,  7 |          strop się chmurzy,~ale burza i orkan daleko~Tylko głuchość
140  2,  7 |           orkan daleko~Tylko głuchość i pustka bezmierna -~a tu
141  2,  7 |            pragną, nie pragną powrotu~i wiedzą, że tam, gdzie dążą,~
142  2,  7 |   przekleństwu swojemu wierne,~lecą - i nie śmieją ustać,~aż krew
143  2,  7 |           kiedy, z wieży~jak dźwięczy i śpiewa On?~DZIENNIKARZ~Zygmunt,
144  2,  7 |       królewski za mną dwór:~synaczek i kilka cór,~Włoszka - a wielki
145  2,  7 |       wschodził -~zawisnął u szczytów~i z wyżyn się rozdzwonił:~
146  2,  7 |                  Nad przepaścią stoję~i nie znam, gdzie drogi moje.~
147  2,  7 |        próżność, nadczłowieczeństwo _~i przy tym to maleństwo:~serce
148  2,  7 |               się raz wszystko spali,~i te nasze polskie posty~dusz
149  2,  7 |            dusz do polskich świętych,~i te nasze tęczowe mosty~czułości
150  2,  7 |           Częstochowskie~w koronach - i wszystkie Wiary! -~Nieszczęścia
151  2,  7 |               opętałeś duszę mdłością~i w tej momentu palączce~oślep
152  2,  7 |                zamurują się otchłanie~i krzyk, i jęk, i wołanie~
153  2,  7 |       zamurują się otchłanie~i krzyk, i jęk, i wołanie~zda ci się
154  2,  7 |             otchłanie~i krzyk, i jęk, i wołanie~zda ci się błazeństwem
155  2,  8 |        człowieka;~może minie palączka i głód;~ot, kaleka ja, ot,
156  2,  8 |          cieśni,~oplatają mnie grzyby i pleśni;~o Młodości, jakożeś
157  2,  8 |              goryczy pełen wielkoluda~i ostawił mi laseczkę kaduczą.~
158  2,  8 |        wszystko, ze serca szczerego -~i nie zdołam rozerwać obroży,~
159  2,  8 |              wstrętów coraz się mnoży~i cokolwiek słyszę, to mnie
160  2,  8 |           Szczerość, a widzę tu gości~i muzyki słyszę swoje, polskie,
161  2,  8 |         słyszę swoje, polskie, nasze,~i po ścianach złożone pałasze,~
162  2,  8 |              narodowe.~To mnie draźni i męczy, i boli:~Czy my mamy
163  2,  8 |               To mnie draźni i męczy, i boli:~Czy my mamy prawo
164  2,  8 |              prawo żyć...?~My, motyle i świerszcze w niewoli,~puchnąć
165  2,  8 |            niewoli,~puchnąć poczniemy i tyć~z trucizny, którą nas
166  2,  8 |            trucizny, którą nas leczą.~I tę naszą dolę kaleczą~widzieć
167  2,  8 |            naszą dolę kaleczą~widzieć i trupem gnić...~POETA~Rozżaliłeś
168  2,  8 |             to się koło widzeń zamyka~i działa na nerwy.~DZIENNIKARZ~
169  2,  8 |             moja dusza~ze mnie wyszła i koło mnie świeci.~POETA~
170  2,  8 |          szumem, gwarnością, zawrotem~i nawet mi jest wstrętny ból.~
171  2,  9 |           zbrojach cięło,~a wichr wył i dął, i wiał;~stosy trupów,
172  2,  9 |             cięło,~a wichr wył i dął, i wiał;~stosy trupów, stosy
173  2,  9 |       zbrojowni zbroje,~kopije, miecz i szczyt~i stać tam wśród
174  2,  9 |                kopije, miecz i szczyt~i stać tam wśród krwi,~aż
175  2,  9 |               wstaną,~a zbroje wzejdą~i pochwycą kopije, i przejdą!!!~
176  2,  9 |             wzejdą~i pochwycą kopije, i przejdą!!!~Spiesz, tam leżą
177  2,  10|          naraz się koło mnie zapaliło~i gorę - i piersi się palą;~
178  2,  10|           koło mnie zapaliło~i gorę - i piersi się palą;~zdaje mi
179  2,  10|            górą,~jak skały sie padają~i w otchłań z łoskotem się
180  2,  10|              tarczy, jako ideę, godło~i orle skrzydła przyprawić,~
181  2,  10|              Może ja to myślę goręcej~i w tej chwili to jeszcze
182  2,  12|          hetmanie,~chocia byłeś łotr,~i sam król był tobie kmotr;~
183  2,  18|            KASIA, NOS.~NOS~(z flaszką i kieliszkiem)~W twoje ręce.~
184  2,  18|            Kasiu, dziwcze, co za dąs,~i on, i ja gołowąs;~chcesz
185  2,  18|             dziwcze, co za dąs,~i on, i ja gołowąs;~chcesz go, to
186  2,  19|           MŁODA~Pokiel starcy piecywa i kołocy,~hulać, hulać w kółecko,
187  2,  19|            nuci)~"A jak będzie słońce i pogoda,~słońce i pogoda..."~
188  2,  19|               słońce i pogoda,~słońce i pogoda..."~PANNA MŁODA~(
189  2,  20|                w kółko...~DZIENNIKARZ~I cóż? chłopy pani nie brzydną?~
190  2,  20|         serduszko budzi.~ZOSIA~Patrzę i usypiam serce;~to ładne -
191  2,  20|              poniewierce~rzeczy górne i piękne, i czułe,~to mnie
192  2,  20|    poniewierce~rzeczy górne i piękne, i czułe,~to mnie boli.~DZIENNIKARZ~
193  2,  20|      DZIENNIKARZ~Ja się patrzę, lubię i nie wierzę,~za to wierzę
194  2,  21|           Byłam w ten szal owita cała~i w świetle ode drzwi, ot
195  2,  21|           huragan zrywa,~jak świszczy i drzewa szamoce -~POETA~Zatrząsł
196  2,  21|               lecieli~na lep poezji - i teraz~dwór się od poezji
197  2,  21|           gęsie,~wnet ujrzymy husarię i króla;~zatrzęsło się tu
198  2,  24|             tak niespodziewanie~w noc i na to weselisko~zechcieli
199  2,  24|               daleka, a miałem blisko~i wybrałem Weselisko,~boście
200  2,  24|             boście som tu jakoś wraz,~i wybrałem Ichmość Mości~dom,
201  2,  24|              Przypominasz krwawe łuny~i jęk dzwonów, i pioruny,~
202  2,  24|            krwawe łuny~i jęk dzwonów, i pioruny,~i rzeź krwawą,
203  2,  24|               jęk dzwonów, i pioruny,~i rzeź krwawą, krwawe rzeki - - ?~
204  2,  24|                wytężam słuch -~choćby i największy zuch,~jak to,
205  2,  24|             żeś na mnie użył sposobów~i co we mnie tajemnicą,~ty
206  2,  24|             chrzęszczą wielkie drzewa~i jako trzaskają kuszcze:~
207  2,  24|               do Warszawy~z chorągwią i hufcem sprawy,~z ryngrafem
208  2,  24|            Waść mi takie dziwa prawi,~i to jako rzecz prawdziwą.~
209  2,  24|            wybrałem twój dom, zagrodę~i wybrałem Weselisko:~Waszmość
210  2,  25|               to ci mówię po kryjomu,~i on był tu w tajemnicy.~GOSPODYNI~
211  2,  25|                moja flinta, pistolety~i te szable wezmę obie - - !~
212  2,  25|          jechał, miał blisko -~koniec i początek Sprawy.~Kazał. -
213  2,  26|                GOSPODARZ~Dobędzie się i pałasza:~JASIEK~Ze pon wojak -
214  2,  26|           Czar!~Owiń se o szyję sznur~i dzierż mocno cięgiem róg.~
215  2,  27|            pistolców dwoje.~GOSPODARZ~I lira przez siodło zwisła.~
216  2,  27|            oba sie chycili~uzdek - aż i dosiadł Stary.~GOSPODARZ~
217  2,  27|           naroz bez płot cisnął,~mnie i Kubie pysk osmalił.~GOSPODARZ~
218  2,  30|               gdzieś tam, tęgie pyski~i do szabli, i do miski;~kiedyś,
219  2,  30|              tęgie pyski~i do szabli, i do miski;~kiedyś, gdzieś
220  3,  1 |                GOSPODARZ.~(Chodzi tam i sam; zatrzaskując zamyka
221  3,  2 |              powinien mieć polski łeb~i do szabli, i do szklanki~-
222  3,  2 |               polski łeb~i do szabli, i do szklanki~- a tymczasem
223  3,  2 |           usnął kiep.~NOS~Do szklanki i do kochanki -~- chociaż
224  3,  2 |           stróż;~ino mi się widzi las~i te drzewa lecą precz:~wszystko
225  3,  2 |            nic niewarte:~kult Bachusa i Astarte.~Ha! trza znosić
226  3,  2 |       GOSPODARZ~(mrucząc)~...A jednak i to... męczeństwo:~żyć z
227  3,  2 |           poczeka tam;...~długa droga i daleka,~jedzie drogą wielki
228  3,  2 |             się marzy - - -~GOSPODARZ~I ja śpiący:~GOSPODYNI~(do
229  3,  2 |            flaszka mi się przechyliła~i czuję, że wino kapie;~szkoda
230  3,  2 |               że wypiłem flaszkę całą~i... musiałem wypić włos!~
231  3,  2 |                  musiałem wypić włos!~i to mnie tak rozmarzyło,~
232  3,  2 |                chcę całować drugi raz~i tutaj nowy ambaras,~bom
233  3,  2 |            sofie, Gospodarz na fotelu i krzesłach i tak już śpiący
234  3,  2 |       Gospodarz na fotelu i krzesłach i tak już śpiący obaj pozostają).~
235  3,  6 |          oddana;~a że to tak przemija~i ani się pan coraz zbliża,~
236  3,  6 |               POETA~Pani by tam stała i stała~na tym wichrze...~
237  3,  6 |               cichsze,~coraz dalsze - i ta muzyka bliska;~i te wszystkie
238  3,  6 |          dalsze - i ta muzyka bliska;~i te wszystkie na sadzie zjawiska,~
239  3,  6 |               jest, pan mnie zapomni,~i jak się Rachel oprzytomni,~
240  3,  6 |          oprzytomni,~to będzie marzyć~i może będzie smutna.~POETA~
241  3,  6 |             struny się jakie rozpękną~i zacznie grać ten żal.~POETA~
242  3,  6 |          POETA~Wtedy pani weźmie szal~i przystanie jak Polymnia
243  3,  6 |              jak Polymnia w ogrodzie,~i pomyśli - - jaki krój jest
244  3,  6 |               a cóż ten serdeczny żal~i ta na moim czole chmura -?~
245  3,  7 |       kółeczko, tak w kółeczko,~takem i chciała pocałować~drużbę.~
246  3,  8 |            pan już upoetyzował chwilę~i dom cały, wesele i gości.~
247  3,  8 |             chwilę~i dom cały, wesele i gości.~POETA~Tak - już wszelakie
248  3,  8 |         zimaginowałem żywy.~MARYNA~No i stał się pan szczęśliwy,~
249  3,  8 |              lokaj trzaśnie~z bicza - i wszystko...~POETA~Jak z
250  3,  8 |                mówili o Polsce chłopi~i mówili wcale rozsądnie i
251  3,  8 |              i mówili wcale rozsądnie i szczerze:~że tego, tamtego
252  3,  8 |            dłużej tak nie może trwać,~i, wie pan - jakoś temu wierzę,~
253  3,  8 |          wierzę,~że to było rozsądnie i szczerze.~POETA~Że jakby
254  3,  8 |           MARYNA~Jak kto! -~POETA~Oni i my - my i oni,~na wyścigi -
255  3,  8 |            kto! -~POETA~Oni i my - my i oni,~na wyścigi - kto kogo
256  3,  8 |               POETA~Ach, wierz, pani, i ja też przemieniony,~a jeszcze
257  3,  8 |              jeszcze sobie nie wierzę~i choć wszystko pani mówię
258  3,  8 |              sobą prawdę własną kryję~i we mgle jakowejś żyję.~Tyle
259  3,  8 |               żyję.~Tyle się podłości i głupoty~koło mnie wlokło
260  3,  8 |               ten ustrój poetyczności~i wszystko we mnie tańcuje:~
261  3,  8 |        wszystko we mnie tańcuje:~mgły i smutek, i podłości -~i na
262  3,  8 |               tańcuje:~mgły i smutek, i podłości -~i na skrzydłach
263  3,  8 |           mgły i smutek, i podłości -~i na skrzydłach mi cięży~ciężar
264  3,  8 |              cudzych łez:~ktoś płacze~i łzy się do mojej duszy~czepiły -
265  3,  8 |               gdzie drzewa ogromnieją~i ponurość się rodzi straszliwa~
266  3,  8 |            rodzi straszliwa~z krzewów i pni, i liści - co rdzewieją~
267  3,  8 |           straszliwa~z krzewów i pni, i liści - co rdzewieją~w ciemni,
268  3,  8 |                co mnie wiąże do roli,~i ktoś, co mnie od roli odrywa;~
269  3,  8 |               co mi skrzydła rozwija,~i ktoś, co mi skrzydła pęta;~
270  3,  8 |             ktoś, co mi oczy zakrywa,~i ktoś, co światło ciska;~
271  3,  8 |                jest jakaś ręka święta~i jest dłoń inna, przeklęta;~
272  3,  8 |        Szczęście, co się ze mną mija,~i Nieszczęście, które mnie
273  3,  9 |               sami.~KUBA~A jo coś wim i pedziołbym,~żebyście się
274  3,  9 |              Jasiek zaraz konia spion~i zakrzyknął: bić Moskali!~
275  3,  9 |             Staskiem stali.~Jesce wam i to powtórze,~jak oni tu
276  3,  9 |       odskocyli~ze Staskiem ode drzwi~i niby to, że trzymomy siwka.~
277  3,  9 |              był podkuty;~oddarła sie i jo naloz.~CZEPIEC~Gdzie
278  3,  11|             dookoła.~CZEPIEC~Mówił co i ciekawego?~GOSPODYNI~A kto
279  3,  12|               młyn zamiele,~że bywam, i bywam wiele;~wist, partyjka,
280  3,  12|                przyjechałem na wesele~i choć mi niejedno wspak,~
281  3,  14|           Jakeś do pola ganiała~krasą i siemieniatke;~jageś jesce
282  3,  14|   siemieniatke;~jageś jesce była mała~i ty, i Hanusia, i ja,~byłyśmy
283  3,  14|           jageś jesce była mała~i ty, i Hanusia, i ja,~byłyśmy razem
284  3,  14|            była mała~i ty, i Hanusia, i ja,~byłyśmy razem doma;~
285  3,  14|           kole niej wyrosła zwycajnie~i bez cały ty wsioski roboty,~
286  3,  14|               a tam ci bedzie samotno~i bez to ci bedzie markotno,~
287  3,  14|            bez to ci bedzie markotno,~i bez to ci bedzie żal.~PANNA
288  3,  14|               chwal,~rumień się teraz i pal;~ale tutok dusza sie
289  3,  14|               tutok dusza sie ostanie~i tutok twoje kochanie,~a
290  3,  14|               a tam ci bedzie samotno~i bez to ci bedzie markotno,~
291  3,  14|            bez to ci bedzie markotno,~i bez to ci bedzie żal.~
292  3,  15|             sie przez Wojtka swatała,~i swat ciebie wzioł.~MARYSIA~
293  3,  15|          dzisiok, jak sie Jaga wydała~i ja sobie moje przypomniała~
294  3,  15|          kiedy do mnie przyszły swaty~i od chłopa, i od pana,~a
295  3,  15|           przyszły swaty~i od chłopa, i od pana,~a ja byłam zakochana.~
296  3,  16|               ta pletło, baiło.~POETA~I od razu diabeł jak z procy,~
297  3,  16|              razu diabeł jak z procy,~i od razu kareta złota?~PANNA
298  3,  16|             można sobie powóz sprawić~i zestrojonego diabła,~i ogromnie
299  3,  16|        sprawić~i zestrojonego diabła,~i ogromnie wielu gapiów zabawić.~
300  3,  16|              się, że siedze w karecie~i pytam sie, bo mnie wiezą
301  3,  16|           szukać Polski, panno młoda,~i nigdzie jej nie najdziecie.~
302  3,  16|       najdziecie.~PANNA MŁODA~To może i szukać szkoda.~POETA~A jest
303  3,  16|               A tam puka?~PANNA MŁODA~I cóz za tako nauka?~Serce - ! - ?~
304  3,  17|       widziadeł - bo to są widziadła,~i tak mi fantazja zbladła,~
305  3,  17|               po skale stromej w górę~i wie - wie, że stanie tam!~
306  3,  17|               tę teraz mam!~PAN MŁODY~I to wszystko na żart - - ?~
307  3,  17|              mi się kwieciły jabłonie~i mlecze w puchów koronie,~
308  3,  17|              mlecze w puchów koronie,~i trawa schodziła zielona,~
309  3,  17|             Stanisławski~z jabłoniami i z bodiakiem~we złotawem
310  3,  17|             spokojnie,~a jeśli gwarno i rojnie,~to od brzęczących
311  3,  18|               że my sie nie rozumiewa~i na nic rozmowa nasa.~POETA~
312  3,  19|         CZEPIEC~(podszedł ku śpiącemu i szarpie go za ramię)~Hej,
313  3,  19|      GOSPODARZ~(rozbudzony)~(z fotelu i z krzeseł, na których leży)~
314  3,  19|           juzem sie wycniół ze spania~i jestem gotów, i czekam~dalszego
315  3,  19|             ze spania~i jestem gotów, i czekam~dalszego rozkazowania,~
316  3,  19|   rozkazowania,~a pon sie nie wycniół i śpi.~GOSPODARZ~A wam co
317  3,  19|           jakiś ważny, najważniejszy,~i papiry, czy tam co.~GOSPODARZ~
318  3,  19|           stoję,~bo mi próżno mitręga i wstyd.~Pon mają pójść razem
319  3,  19|              wsioscy już som~gotowi - i stoją tam!~Zbierają się
320  3,  19|              kole studnie z gościeńca~i przywalą się tu do dziedzieńca,~
321  3,  19|               brać,~na podwórze wyjść i stać;~tam już ludzie som,~
322  3,  19|      pójdziecie z nami~to my na was - i z kosami!~GOSPODARZ~Wy,
323  3,  19|             szaleje~ta majaka z chmur i mgły,~ta majaka, co sie
324  3,  19|               kosom, cepem, żelaziwem~i że to, to nie som sny.~POETA~
325  3,  19|            temat!~POETA~Chłopska krew~i ten jego pański gniew.~GOSPODARZ~
326  3,  19|              ścizka.~POETA~(wychodzi)~I stąd widzieć, bo to z bliska;~
327  3,  24|           MŁODA~(szarpła drzwi silnie i wchodząc odpycha Kaspra)~
328  3,  25|            pola, gdzieś z tych stron,~i z krakaniem wielkim goni;~
329  3,  25|           chmur się stawia jakby tron~i jakieś zjawiska skrzydeł~
330  3,  27|            POPRZEDNI, PRÓCZ GOSPODYNI I POETY.~PAN MŁODY~Cóż wy
331  3,  28|              coraz inną dmucha stronę~i co było już widome,~już,
332  3,  28|             się nagle znikome;~umilka i cichnie śpiew,~przestaje
333  3,  30|             strącił rosy gęsty deszcz~i posed - !~
334  3,  32|                WIELU CHŁOPÓW z kosami i różną bronią, poubieranych
335  3,  32|               wichrach biesi~śpiewają i pryszczą krew~na chmury - ?~
336  3,  33|             stoją równo w dwa szeregi~i dalekim łanem drzewców~godzą
337  3,  33|    Gospodarzowi przez gromadę chłopów i bab w natłoku zebraną na
338  3,  33|            miał objechać liczne dwory~i miał wrócić do tej pory.~
339  3,  33|           rana?!~GOSPODARZ~Tego rana.~I cóż rozkaz - -?!~GOSPODARZ~
340  3,  33|      trzymaliśmy uzdki w łapach;~mnie i Kubie pyski sprała;~co za
341  3,  33|        GOSPODYNI~(z drugiej izby)~Som i z Toń.~Cała pod Krakowem
342  3,  33|          stary Wernyhora!?!~GOSPODARZ~I przeżegna lirą niwy -~wtedy
343  3,  33|             potem siąść na koń.~POETA~I gonić!~GOSPODARZ~Nie wiem -
344  3,  33|       GOSPODYNI~(śród milczenia)~Może i słychać co - ?~POETA~(rękę
345  3,  33|   nasłuchiwaniu, pochyleni ku drzwiom i oknu - w ogromnej ciszy,
346  3,  33|             co przez cały kraj poleci~i tysiące obudzi i wznieci. -~
347  3,  33|               poleci~i tysiące obudzi i wznieci. -~Słuchajcie, serce
348  3,  33|     pochwycone; to znów jakieś flinty i pistolety w tym zasłuchaniu
349  3,  35|            wypełnia jakby Czarem izbę i gra kolorami na ludziach
350  3,  35|            drzwi w głębi wraca Jasiek i patrzy dokoła, i oczom nie
351  3,  35|               Jasiek i patrzy dokoła, i oczom nie wierzy, i coraz
352  3,  35|           dokoła, i oczom nie wierzy, i coraz się słania od grozy).~
353  3,  37|               malowaną się wygramolił i ze skrzyni tak do drużby
354  3,  37|          poczyna:)~CHOCHOŁ~To ich Lęk i Strach tak wzion,~posłyszeli
355  3,  37|               skałek postrzepuj proch~i ciś je w piwniczny loch.~
356  3,  37|           sobie jak grajek-skrzypak - i - słyszeć się daje jakby
357  3,  37|             swoja a pociągająca serce i duszę usypiająca, leniwa,
358  3,  37|         dźwięk z polskiej gleby bólem i rozkoszą wykołysany).~JASIEK~(
359  3,  37|              szeleszczą długie wstęgi i stroiki ze świecidełek podzwaniają -
360  3,  37|         zapiera Rozpacz, a przestrach i groza obejmują go martwotą;