Tom, Rozdzial

 1  1,  7 |          Tam się rodziły pewniki, trwogi, nadzieje, decyzje, stanowiące
 2  1,  7 |     wściekłości. Dom cały drżał z trwogi. Przypomniano sobie straszny
 3  1,  10|           tego dworu nabawiało go trwogi i niepewności, a zarazem
 4  1,  14|       nocach niezrozumiała, pełna trwogi tęsknota do straszliwej,
 5  2,  2 |        uczuć zdumienia, skruchy i trwogi, jakich się tam doznaje.~-
 6  2,  9 |  bezmiarach niedoli, po ojczyźnie trwogi, wśród półmroku narodzin
 7  2,  9 |           stulają się ze wstydu a trwogi okrągłe barki, kształtne
 8  2,  17|    przecie jedna dusza, dusza bez trwogi... To Paulina Buonaparte,
 9  2,  21|           różanych wargach zęby z trwogi szczęka j ą:~- Będą tam
10  2,  24|         bokami. Zgrzany od ognia, trwogi ubiegu dymił się teraz kłębami
11  3,  2 | przytroczył wysoko - i dalej, bez trwogi! Płaszcz nasiąkł od dżdżu
12  3,  3 |    obezwładnieni. Wtedy znowu bez trwogi mógł spojrzeć na nią. Te
13  3,  6 |         twarde myśli odtrącają te trwogi. Wiatr wiosenny osuszył
14  3,  6 |            Ośmielił się wejść bez trwogi w Tatry, przebyć znane drogi,
15  3,  6 |           uspokoiło się i miejsce trwogi zajęło zdumienie. Ciekawość:
16  3,  8 |          dochodzącej aż do granic trwogi. Książę Poniatowski, wtłoczony
17  3,  11|        chodniki, podziemne miasto trwogi.~Była już blisko pierwsza