Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        ciemny. Idzie na dół po kamieniach, a przed nim jakiesi światło,
 2  1,  12|       grób Chrystusowy. Tu, na kamieniach przedsionka, Fryderyk Barbarossa
 3  1,  17|    ułamków kręcił się długo na kamieniach ulicy. Gdy spoczął, książę,
 4  1,  17|        się wił coraz ciszej na kamieniach. Zmęczone ciało wzdrygnęło
 5  1,  17|   wejścia siedział na płaskich kamieniach człowiek jakiś i trzymał
 6  2,  1 |     umiał chodzić po miejskich kamieniach, wiedział o sobie, że jest
 7  2,  6 |        ku rzece błyszczącej na kamieniach, to znowu wspinała się na
 8  2,  6 |        i zawodzeniem rwącej po kamieniach. Łożysko jej, wysłane szeroko
 9  2,  9 |    sobie szmaty, tarzać się po kamieniach... Zaczął krzyczeć wniebogłosy,
10  2,  9 |    Spostrzegał krew zaschłą na kamieniach i trawie. Ale w pewnym miejscu
11  2,  17|       W porządku stanęli my na kamieniach portu. Rzędem czekały szalupy.
12  3,  2 |         w wodzie zlatującej po kamieniach i stopniach z szelestem.
13  3,  2 |       uczuć - było mu teraz na kamieniach odwiecznej posadzki zimno
14  3,  14|      szli wolno, zgrzytając po kamieniach podkutymi podeszwami. Poznał
15  3,  14|        sobą skoki po jęczących kamieniach. Żelazny drąg dosięgnął
16  3,  14|        zmagając tarzali się po kamieniach. Raz Krzysztof był na wierzchu,
17  3,  17| wertepach drogi, po wybojach i kamieniach, ostrożnie zjeżdżał zaprząg