Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |  iskrzył się w nich jak gdyby gniew, drżały jakieś pragnienia,
 2  1,  8 | pokory brata wściekły w sobie gniew i taki poryw dumy, jak nigdy
 3  1,  13|     szły na usta, ale wprędce gniew wczorajszy jął go przypiekać.
 4  1,  13|   Ludzie z prizonów i zbiegi. Gniew w tobie kipi na samą myśl,
 5  2,  1 |    ściskając dłońmi ciemność. Gniew ukropem kipiał w nim i gnał
 6  2,  9 |      krokiem, krokiem-czynem. Gniew spalił w nim wszystko prócz
 7  2,  10|       głowę towarzysza kaźni. Gniew osobniczy wilka skupiał
 8  2,  12|  Wzbierał w nim bezprzykładny gniew i bunt. Z całej duszy i
 9  3,  3 |    naprzód. Rozjuszony, ślepy gniew żelaznym kańczugiem gnał
10  3,  6 | budził w nim zimny, niezłomny gniew. Żeby się odczepić od błagalnych
11  3,  10|      przeszył do szpiku kości gniew. Teraz poczuł, jak innym
12  3,  11|      żal, że biec musi... Ale gniew nie dał mu stanąć. Zwalany
13  3,  12|     Przez chwilę czuł w sobie gniew, gniew najbardziej ludzki,
14  3,  12|    chwilę czuł w sobie gniew, gniew najbardziej ludzki, na widok
15  3,  14|  zbliżać w jego stronę. Wtedy gniew go dźwignął z ziemi. W nieprzejrzanym
16  3,  16|       zgłodzony i straszliwy. Gniew pognał krew. Ale z wolna
17  3,  18| zostały widzieć jeno radość i gniew, były w tej chwili nijakie,