Tom, Rozdzial

 1  2,  24|        mały, śpiczastonosy generał Fiszer albo raczej "Fiszerek",
 2  3,  1 |        położenia wybawi go generał Fiszer, którego konnica uderzyła
 3  3,  6 |      przybycia nowej osoby.~Był to Fiszer. Na jego widok książę wstał
 4  3,  6 |    człeczysko. Powiadał mi detale.~Fiszer zbliżył się o kilka kroków
 5  3,  6 |           na czterech! - powtórzył Fiszer. - Dziewiećdziesiąt cztery
 6  3,  6 |          patrzał w płomień świecy. Fiszer mówił zatopiony w sobie:~-
 7  3,  6 |          lecieć naprzód... - mówił Fiszer.~- A więc - decydował Poniatowski -
 8  3,  6 |            książę do szefa sztabu.~Fiszer wydobył z portfelu spisy
 9  3,  6 |           liczył na palcach, kiedy Fiszer wyczytywał z papieru.~-
10  3,  6 |          dać nie można... -mruczał Fiszer. -Gdybyście byli otoczeni
11  3,  6 |        obecnych. Za nim Pelletier. Fiszer zebrał swoje papiery, naciągnął
12  3,  6 |        śmiertelną i że go cnotliwy Fiszer zastąpił.~Nie wiedzieć kiedy,
13  3,  6 |      Sokolnicki, uwiadomiony, że i Fiszer z ranami wyniesiony został
14  3,  8 |       dalej Kamiński, Kamieniecki, Fiszer, Piotrowski, Hebdowski,
15  3,  8 | bombardowanie Warszawy... -wtrącił Fiszer pragnąc, widocznie, złagodzić
16  3,  8 |          to spokojnie. Blady z ran Fiszer rzekł dalej: - Dlaczego
17  3,  8 |          nie mamy prawa! - wtrącił Fiszer porywczo. - Cóż pomyśli