Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |    wiatr poniosła duszę Rafała. Dłonie jego ścisnęły jak gdyby
 2  1,  3 |   chciał go chwycić rękoma, ale dłonie jego objęły próżną ciemność.
 3  1,  3 |       rzygała, trzymał obiedwie dłonie studenta. Pan Filip narzucił
 4  1,  4 |         aż do tych dni, położyć dłonie hańby, właśnie na te sprawy,
 5  1,  5 |      rękę, tylko zawołać... Ate dłonie rąk nie mogą już dosięgnąć.
 6  1,  5 |         nie mogą już dosięgnąć. Dłonie spuchłe są i twarde, z grubego
 7  1,  17|       Nowy cios... Po rękojeść! Dłonie, palce kurczowe chwytają
 8  1,  17|        dwu armii zdobyli, wiążą dłonie do lufy karabina, żeby puszczać
 9  2,  1 |        z boleścią, przyciskając dłonie do piersi.~- Mój przyjaciel.
10  2,  9 |   skrępowano na plecach, łącząc dłonie za pomocą spojenia wielkich
11  2,  17| żołnierze-wiara.~Oręż wrastał w dłonie od samego płomyka nadziei,
12  2,  19|        i ze spokojem na wielkie dłonie kładł czerwone rękawiczki.~
13  3,  2 |      krzyżem nabożnie złożywszy dłonie. Gdy podszedł bliżej, zatrząsł
14  3,  2 |        w tornistrze i mundurze. Dłonie miał związane w tył postronkiem,
15  3,  3 |         że korona upadła między dłonie splecione palcami.~Rzucił
16  3,  3 |      dziewczęce.~Białe, liliane dłonie trwożliwie a namiętnym ruchem
17  3,  3 |     ostre kolki, raniła miękkie dłonie...~Krzysztof na palcach