Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       zadał zdechłemu zwierzęciu cios jeszcze jeden, ale już strzelec
 2  1,  3 | rozmyślań i spadał na piersi jak cios kamiennej kuli. Nareszcie
 3  1,  5 |     paszczy i zadał w owe ślepia cios zwiniętą pięścią. Ale prawa
 4  1,  8 |        też i było o co karku pod cios nadstawić. Ale ty, mospanku,
 5  1,  11|      zęby i zadała mu przez pysk cios szpicrutą tak niesłychany,
 6  1,  14|       czai się, waha, zsiada i w cios z wolna zmienia straszna
 7  1,  17|          go w dekę piersiową jak cios pięści. Oto z narożnego
 8  1,  17|          gorący ogień krwi. Nowy cios... Po rękojeść! Dłonie,
 9  2,  2 |       rodem ludzkim ten olbrzymi cios, to brzemię myśli,- tak
10  2,  3 |           straszliwy dreszcz jak cios zatrząsł całym ciałem Rafała,
11  2,  6 |   sczerniałą belkę, każdy w niej cios siekiery, każdą okrągłą
12  2,  17|    Żołnierz czuł w marszu jakoby cios od kuli. Nieraz przysięgały
13  3,  3 |         ku sobie. Chwilę gotował cios. Zadał go z dołu we wszystek
14  3,  4 |     prosto w płonący mózg zadają cios sukiennego spojrzenia i
15  3,  14|     tygrysim rzutem, chcąc zadać cios w piersi. Obadwaj runęli
16  3,  16|      napadł niespodzianie. Tu mu cios zadał. Tu go wlókł, żeby
17  3,  17|    twardzizny południowej, każdy cios topora widział, każdy sęk,