Tom, Rozdzial

 1  1,  1 | wydobyte z nicości, jak płaczem cichym zdradzone wyznanie wzruszeń
 2  1,  5 |     sypały się puchy śniegowe z cichym szelestem, ale na to miejsce
 3  1,  5 |         wpiły się w jego usta z cichym, bolesnym szeptem... Cała
 4  1,  5 |        szło po grzbiecie. Wtedy cichym a ostrym głosem, przychylając
 5  1,  5 |        uderzenie dzwonu: klucz. Cichym, złodziejskim ruchem lewej
 6  1,  7 |       domowym, przerywali sobie cichym okrzykiem, jakimś ledwie
 7  1,  11|          pół litosnym, z jakimś cichym dumaniem, przez które łagodny
 8  1,  16|       rozwijały na rabatach pod cichym zgrzytem okiennicy. Nakazywał
 9  1,  17|       szańca krokiem żelaznym a cichym nie wbiegła, lecz zaiste
10  2,  2 |         Był oto nareszcie sam w cichym i poważnym miejscu. Co tchu
11  2,  2 |      zrażony mówił dalej głosem cichym, z niemiecka akcentując
12  2,  2 |      warg Rafała i dotknęły ich cichym, straszliwym muśnięciem
13  2,  3 |   począł mówić po polsku głosem cichym i łagodnym. Z długiej jego
14  2,  4 |      warg Rafała i dotknęły ich cichym, straszliwym muśnięciem
15  2,  6 |     niespodzianie i pochylały z cichym a złowieszczym sykiem. Łoskot
16  2,  21|    śnieżne skronie od płonących cichym zarzewiem rumieńców lica.
17  2,  21|        dosięgła, zawołał na nią cichym szeptem oszalałej rozpaczy,