Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |   nabiegłej krwi, szedł jednak twardo aż do drogi bodzentyńskiej.
 2  1,  2 | ubijcie nam tu śnieg, a równo, twardo!...~- Żydy, mazura!~- Pejsate
 3  1,  2 |        Wkrótce śnieg ubity był twardo i zrównany niby najdoskonalsza
 4  1,  3 |      kłęby wodne. Dziób czółna twardo, z oporem, jakby orał w
 5  1,  3 |    niej, aż wreszcie tył łodzi twardo uderzył w coś nieruchomego.~-
 6  1,  8 |  długim milczeniu książę rzekł twardo i sucho:~- Jest to sztych
 7  1,  12|        Nogi półbose dzielnie i twardo wytrzymywały takt na tej
 8  1,  13| Zbliżył się do księcia i rzekł twardo:~- Waćpan do mnie w jakim
 9  2,  1 |   czołem, sklepionym tak jakoś twardo i niewzruszenie jak odłamy
10  2,  17| Sprawiedliwie mówisz... -rzekł twardo Trepka. -Niegodne były wasze
11  2,  22|     jego widok. Sękate garście twardo dzierżyły drzewca pik i
12  3,  1 |  rynsztunku, kuciem koni-spały twardo na siodle. Spali ludzie,
13  3,  1 |    fiołków - nie dawał młodemu twardo zasypiać. Nieskończone aleje
14  3,  5 |   oczyma z niewysokimi domami, twardo ubitymi z mułu i chrustu.
15  3,  8 |    obstoi takie słowo! - rzekł twardo Sokolnicki.~- Pójdziesz
16  3,  16|        szablę swą i koniec jej twardo zanurzył w głębokość rany