Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |           zaskomlał jak małe dziecko. Usiadł na ziemi.~Kostniejącymi
 2  1,  4 |   iść do ręki jak pieszczone dziecko, ale umiała również wydrzeć
 3  1,  14|     go w samym sobie.~- Ach, dziecko!...~Książę Gintułt zmienił
 4  1,  16|      wodą, z których samotne dziecko pańszczyźnianego chałupnika
 5  2,  1 |     Żyje się w świecie, moje dziecko sandomierskie. Wiesz co?...
 6  2,  1 |      To magnacka gra!~- Moje dziecko... - uśmiechnął się Jarzymski -
 7  2,  21|    się! - rzekł zupełnie jak dziecko, gdy mu w żywe oczy zadają
 8  2,  21|   się cały i począł łkać jak dziecko. Głowa jego padła do nóg
 9  3,  6 |    to straszna rzecz przeżyć dziecko! Serce starca kurczy się,
10  3,  6 |     w płachtę na plecy jedno dziecko płaczące, drugie dźwiga
11  3,  6 | Ujrzał w drugiej chacie bose dziecko wyrzucone pode drzwi. Chore
12  3,  10|     w serce.~- Jużci ja...~- Dziecko mi zabrałeś! Zgubiłeś mi
13  3,  11|    Zdjął czapkę i gorzko jak dziecko wzdychał. Ale przecie ocknął
14  3,  12|     na piersi synowskiej jak dziecko...~Krzyk powstał w całym
15  3,  15|     i zaśmiał się w głos jak dziecko. Ale za chwilę był już sobą.~-
16  3,  17|   wyrastały, cieszył się jak dziecko. Nowe życie zakładał tu