Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |        Głos zupełnie obcy, jakby duch jakiś postronny, szatan
 2  1,  5 |   unaszał się sam ponad sobą jak duch.~Klacz zdawała się wiedzieć,
 3  1,  5 |    przenikał aż do szpiku kości. Duch jego pracował wtedy, jakby
 4  1,  14| pustelnika, nieśmiertelnego jako duch i nieśmiertelnego jako ciało.
 5  1,  17|   szepnął mu do ucha jego własny duch. Myśl tę usłyszał tak wyraźnie
 6  2,  2 |       wiekuiście ta sama, wielki duch Budownika świata, nie objawia
 7  2,  2 |         tam, gdzie wykołysał się duch ludzkości, gdzie w bezgranicznym
 8  2,  2 |    liktora i wiekuiście zdeptany duch. Widzi, że wszystko, co
 9  2,  2 |     wojnę ciemnościom. Wywiedzie duch swój z bagna grzechów ludzkich,
10  2,  2 |          się z wolna, jak piękny duch, jak wzniosły a rozkoszny
11  2,  4 |          się z wolna, jak piękny duch, jak wzniosły a rozkoszny
12  2,  9 |          zwłok, w których płonie duch i oczy... Leciał w pustynię,
13  2,  11|         tu rosły. Ją wysławiają. Duch mój poznał...~Schylił się
14  2,  17|        już przeszło, już lepiej. Duch mężniejszy, oddech wolniejszy.
15  2,  24|      jako zwycięstwo. Toteż nowy duch wstąpił w wojsko polskie,
16  3,  7 |        gdy' zstępowała cicho jak duch. Prawdaż to, o mocny Boże,