Tom, Rozdzial

 1  1,  1 | odwieczerza wysokie drzewa dymów. Wyniosłe góry dwoma pasmami spływały
 2  1,  3 |           Sandomierz piętrzył się wyniośle. Błyskały już światła na
 3  1,  7 |         samym, a było razem obce, wyniosłe, dostojne.~Piotr powtórzył
 4  1,  8 |           wybuchały gęsto czarne, wyniosłe jego kępy o piórach szerokich,
 5  1,  9 |      drzewom. Ogarnął spojrzeniem wyniosłe gałęzie... Pnie zielone
 6  1,  10|       Uczuł tę instynktowną dumę, wyniosłe, obojętne spojrzenie i,
 7  1,  11|          i z martwą grzecznością, wyniośle, oddawała mu dalekie skinienie
 8  1,  14|         portiera i ze swą zwykłą, wyniośle grzeczną postawą zażądał
 9  2,  9 |       Nikłe ich włókna oplątywały wyniosłe badyle trzcin, o suche szypuły
10  2,  9 |           Jak kozica wdarł się na wyniosłe pasmo. Stanąwszy na przełęczy
11  2,  21|        kapela zagrała polskiego i wyniosłe, wspaniałe dźwięki porwały
12  3,  1 |     zwolnią zdyszanymi piersiami. Wyniosłe czuby i grzebienie ich łbów,
13  3,  2 |            Cedro spojrzał na nich wyniośle i odszedł z głową zadartą
14  3,  3 |     przypuszczać? - zapytał Cedro wyniośle i z lodowatym uśmiechem
15  3,  10|  Spojrzenie, zarazem pobłażliwe i wyniosłe, padało na gości z pańskich