Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        rozciągnąć na kobiercu i własną swą senatorską ręką wyliczył
 2  1,  1 |     kresach ranami zdobyty. Sam własną ręką, wyszorowaną w ciągu
 3  1,  3 |    życie każdego wychowańca jak własną kieszeń.~W pewnej chwili
 4  1,  7 |     Stojąc tak długo, kąsał się własną wściekłością, smagał każdym
 5  1,  8 |         przychodził na nowinę i własną ręką darł jałowce. Ale pan
 6  1,  17|       się w chwilach wolnych na własną rękę urządzaniem żarn i
 7  1,  17|     czyjeś włosy... Nowy blask! Własna szpada cała jak piorun!
 8  2,  11| wstrętem na kulach niedoli, swą własną drogą, jak żebrak idący
 9  2,  12|         jeszcze posłyszeć swoją własną, sandomierską gwarę, swój
10  2,  14| pochwalić się przed Rafałem swą własną chudobą i uwolnić go od
11  2,  20|         do głów znajdował swoją własną drogę, torował dla duszy
12  3,  1 |         go tak samo rozumie jak własną duszę. Nasze go ręce pchają
13  3,  1 |     Turpina, które się śmiercią własną wyważa z nicości, czynów,
14  3,  3 |       stawiano pod murem i jego własna podkomendna gromada kulami
15  3,  3 |        innych ciałach... Pchnąć własną duszę, umierając, w te usta...