Tom, Rozdzial

 1  1,  4 |  poczucie granicy między wpojoną wiarą w rzeczy dobre i złe. Znał
 2  1,  13|        toż wyszła w te kraje owa wiara?~Dąbrowski wdziewał z obojętnością
 3  1,  14|        Po prostu wygasła we mnie wiara w jej doniosłość.~- Czyż
 4  2,  2 |    nieśmiertelnymi za życia, jak wiara, co ich żywiła. Nic ich
 5  2,  4 |    nieśmiertelnymi za życia, jak wiara, co ich żywiła. Nic ich
 6  2,  9 |          nadzieja, wyrachowanie, wiara... Ale oto wydarte zostały
 7  2,  24|           śniegi a nocne mgły.~- Wiara, słyszyta! - mruknie, bywało,
 8  2,  24|       placu, nocną porą zakopała wiara w zmarzłą grudę. Kilkudziesięciu
 9  3,  1 |   zatrąbią wsiadanego: - Na koń! Wiara myślała, że w mieście gore
10  3,  1 |         wczasu-spokoju - i nasza wiara śpi. A skoro on na koń siada,
11  3,  1 |            Aż się ludowa wypełni wiara i spełni swoje...~Oto minęli
12  3,  2 |  trafiono na wioskę opustoszałą. Wiara była zgłodniała, konie zmordowane,
13  3,  6 | Pozwolono zjeść posiłek. Właśnie wiara siadła na ziemi i zabrała
14  3,  7 |    przynieść duszę swą i ciało z wiarą w skuteczność boju. Wtedy
15  3,  13|         w tłum. Jest głuchoniema wiara w tym tłumie, że w takiej