Tom, Rozdzial

 1  1,  8 | nieznajomemu panu. Zapomniał oddać ukłon, a języka w gębie. Nie mógł
 2  1,  11|          na jego głęboki i pokorny ukłon. Pomimo jednak, że zdawała
 3  1,  13|           pozdrowienie wojskowe na ukłon podkomendnych. Wstępował
 4  2,  2 |            olbrzymiego dziecka. Na ukłon Rafała odpowiedział przyjaznym
 5  2,  3 |            kazał mu złożyć głęboki ukłon, o kilka kroków dalej zalecił,
 6  2,  12|        woli głową, odpowiadając na ukłon pracowitego wieśniaka. Tamci
 7  2,  12|          odpowiedzieli na ten niby ukłon w sposób niezdecydowany,
 8  2,  20|            Krzysztofowi oddając mu ukłon za ukłon. Rzekła:~- Rada
 9  2,  20|   Krzysztofowi oddając mu ukłon za ukłon. Rzekła:~- Rada jestem,
10  2,  21|            księżniczko!~Złożyła mu ukłon pełen wdzięku, dyg pełen
11  2,  21|         się przypatrują...~Głęboki ukłon.~Brak wzroku i tchu. Ocknął
12  2,  21|       sobie nawzajem oczyma. Każdy ukłon i każdy przegub ciała więcej
13  2,  21|          się ciebie...~- Kocham...~Ukłon i szept:~- Pójdź...~Znowu
14  3,  3 |            mówiąc słowa złożyła mu ukłon panieński, dyg salonowy.
15  3,  3 |             Możesz.~Cedro oddał mu ukłon wojskowy.~- Czekaj, przeprowadzę