Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |   kilkakroć wytężyły się jeszcze. Patrzą. Coś je zamazało, zawlekło...~
 2  1,  1 |        wyrychtowali, żeby zatkać, patrzą, a tu z krzaków wyłazi dozorca
 3  1,  2 |          Rafał pewien był, że nie patrzą. Jakże czarodziejsko, jak
 4  1,  6 |     schylone kłęby dymu, a z nich patrzą twarze nieznane, mordy zwierząt,
 5  1,  7 |     jeziorek i drzew, które w nie patrzą przez lata, słyszał dźwięk,
 6  1,  17|          oczy widzą nie to, na co patrzą. Dalekie smugi wyrzuconej
 7  2,  21|     dzieciństwie. Alboż to, na co patrzą oczy, istnieje? Cóż to go
 8  3,  3 | straszliwe, oczy w niego z daleka patrzą. Cóż za oczy!~- Wyganowski... -
 9  3,  3 |        łachmanie! Oczy jego, oczy patrzą, wznosi się uschła ręka...
10  3,  6 |    złączona z drugą, z trzecią... Patrzą z ciemności tej izby modre
11  3,  6 |           przygasłe oczy. Oczy te patrzą weń, gdy rannego dowódcę
12  3,  6 |       blokhauzu niosą na tragach. Patrzą weń uważnie, patrzą z dołu
13  3,  6 |      tragach. Patrzą weń uważnie, patrzą z dołu do góry. Spokojne,
14  3,  8 |       myśl nie o tym wcale, na co patrzą.~- Mości książę! - rzekł
15  3,  12|     fałdach, oczy wypełzłe ledwie patrzą. Zofka! Ogromna kobieta,