Tom, Rozdzial

 1  1,  4 |  wydrzeć ze siebie samą naturę ludzką. Brzydził się nią jak starym,
 2  1,  8 |   jałowiec ma korzeń długi jak ludzka bieda. Nie. Nie miał siły.
 3  1,  11|      jakieś knieje, gdzie noga ludzka nie postała, gdzie tylko
 4  1,  14|     Antoniusza, i już ich mowa ludzka nie zażegna. Przechadzamy
 5  1,  17| rodzaju splątanych przez pracę ludzką, pękały w powietrzu, około
 6  1,  17|     były pełne wojska, że noga ludzka wcisnąć by się tam już nie
 7  2,  2 |       dokąd chodzi najchętniej ludzka niedola, żeby się wśród
 8  2,  7 |   szeregi wiosen, których myśl ludzka nie obejmie, minęły już,
 9  2,  7 |   Strudzenie wydzierało z ciał ludzką namiętność. Wtargnąwszy
10  2,  9 |     nie płynie już zdrowa krew ludzka, lecz że błyskają i trzeszczą
11  2,  10|    usłyszał w tym miejscu mowę ludzką. Milczał.~- Cóżeś jest za
12  2,  14|    tylko... Ale ja znam naturę ludzką. Ta natura - to jest szelma
13  2,  16|       wywalała się zwarta masa ludzka połyskując tysiącem kolorów. .~-
14  2,  21|   pójdzie w zapomnienie. Rzecz ludzka. Ci sami, którzy będą wytykali
15  3,  11|  nagłej i równie strasznej jak ludzka. Potok ognia skakał z dachu