Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |   przygasała jak od zachwytu, co dech zapiera, i tylko z jakiejś
 2  1,  3 |     Otwarli drzwi, uczuli ciepły dech zimowego mieszkania i niby
 3  1,  4 |    bezdrożami, w nocy, aż obojgu dech zamierał i serce stawało.
 4  1,  6 |      budowlę. Za chwilę ciągnący dech wysysał go szczelinami. "
 5  1,  7 |    szarej roli pióra jęczmienia. Dech wielkiej przestrzeni wiał
 6  1,  17|        nadaremnie w otwarte usta dech żywota czy może przyjmował
 7  2,  11|        chmury chichotem drgający dech.~Serca biły przyśpieszonym
 8  2,  17|     biednej myśli. Nigdzie ulgi. Dech pędzi, jakoby ci Murzyn
 9  3,  3 |    rozpadły się chwytając szybki dech. Jakieś dźwięki w wiotkich
10  3,  3 |    kocham... - szepnął chwytając dech w piersi. W tej samej chwili,
11  3,  4 |      starodrzewnym boru-lesie...~Dech zamiera. Serce się zrywa
12  3,  4 |         soplów, lekkie jak zimny dech. Gdzie stanie, tam przeraźliwy
13  3,  6 |           Toż oficerowie. Wielki dech w piersi...~Świsnęły oficerskie
14  3,  6 | osadziwszy konia. Koń ów chwytał dech ze świstem, a oficer był
15  3,  13|   powłóczyste smugi chmur jakoby dech żywy, idący w niebo ze świętych