Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        się po słotach, nie mieć dachu nad głową? Lepiej było poniewierać
 2  1,  2 |       okna, do połowy wielkiego dachu wystrzelały. Były tu pokoje
 3  1,  5 |  osypała go śniegiem dymiącym z dachu, całego od stóp do głowy.
 4  1,  5 |     zaspach, jak wiatr wydyma z dachu długie jego żagle, jak szeleszczą
 5  1,  5 |       którym spoczywała wystawa dachu. Czuł, że we drzwiach stoi
 6  2,  6 |      połamane linie góralskiego dachu z szerokim okapem oblane
 7  2,  11| siedlisku przyrody, na kalenicy dachu Europy. Jakże się to tutaj
 8  2,  24|       to samo. Nie ma już teraz dachu nad głową. Idzie przed siebie
 9  3,  3 |        między gzymsem a gzymsem dachu. Tego jeszcze zdobywcy napoleońscy
10  3,  6 |          zdradzał. Z domu, spod dachu, na deszcz i słotę wygnał.
11  3,  11|         Gorzycami wysiadywał na dachu kolegium jezuickiego w dymnikach,
12  3,  11|    ludzka. Potok ognia skakał z dachu na dach, przelewał się z
13  3,  11|    rozsypane koła po miedzianym dachu kościelnym, charczały i
14  3,  13| uniesienia. Blaszane rynny przy dachu, przyrząd tak niezwykły
15  3,  13|         tu spojrzę bez dziurę w dachu: -dym! Stodoły się palą,