Tom, Rozdzial

 1  1,  7 | wspomnienie, jakaś klęska znana i wiecznie, pomimo wszystko, żywa i
 2  1,  7 |          że ta chwila trwać winna wiecznie, że ona to jest wiecznością,
 3  1,  8 |   czarnych rokit, gęstym zastępem wiecznie posępniejących nad wartkim
 4  1,  8 |         sił i tchu, u stopy mojej wiecznie idące j, twarzą w proch
 5  1,  17|        dwu obusiów Czechowskiego, wiecznie miotających nawisowy ogień
 6  2,  2 |          do napoju i jadła - żyją wiecznie.~Oto w zwątpieniu stokrotnym,
 7  2,  11|           się lśniący łuk morski, wiecznie napięty. Promienista strzała
 8  3,  1 |     pieśni wiecznotrwałe i piękne wiecznie, czynów oplecionych przez
 9  3,  3 |      przedziwnych róż indyjskich, wiecznie kwitnących róż z Bengalu,
10  3,  6 |        siła i żądza. Nic nie trwa wiecznie. Ostatni jeszcze przyjdzie
11  3,  10|         dwór, gumno, chałupy...~- Wiecznie się strachasz o to, co być
12  3,  10|  strachasz o to, co być może...~- Wiecznie się stracham...~- Istne
13  3,  13|        narożnikach muru niby cień wiecznie obecny czyhają na białość
14  3,  17|           raz wreszcie jąć pracy. Wiecznie będę bąki zbijał? ~- Pracy