Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |            Ale sen uciekł od jego powiek za dziesiątą granicę. Noc
 2  1,  7 |  przycisnął usta do policzków, do powiek mokrych i słonych od całonocnych
 3  1,  7 |         śledził go spod nawisłych powiek.~Szeptał do niego jak do
 4  1,  8 |       kapitan dał znak schyleniem powiek, bo Michcik wsunął pod niego
 5  2,  7 |       nazwy, pewnym ruchem brwi i powiek, pewnym uśmiechem wiadomym
 6  2,  12| pobłażania i mrużeniem ironicznym powiek zwierzali sobie nawzajem
 7  2,  13|      Stary pan nie mógł udźwignąć powiek ani rozerwać uśmiechu leżącego
 8  2,  17|         od wichru. Spod nawisłych powiek surowe, zamyślone źrenice
 9  2,  20|           oderwać wzroku od łuków powiek ocienionych błękitnawym
10  2,  20|        jął śledzić spod nawisłych powiek, z zasadzki rzęs, powab
11  3,  6 |          oczy, obwieszone torbami powiek, patrzały z pogardą i rozumem.
12  3,  6 |        Spokojnie spod nasuniętych powiek patrzały kamienne oczy.
13  3,  7 |        oczy skryły się pod osłoną powiek. Zęby powypadały, a ostatni
14  3,  10|      skrzyżowane nogi, tylko spod powiek zaczęły kapać na kolana