Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      Rafał, plecami oparty o pień grubego buka, stał bez ruchu
 2  1,  1 |  przed wiatrem jego gałęzie, pień się nie schyla. Rozłożysty,
 3  1,  1 | ociera się kudłatym ciałem o pień starego buka; coraz rzadziej
 4  1,  5 |    przypadł do drzewa. Objął pień rękoma, obłapił go jak chłop
 5  1,  5 | piersi wyrasta jarząb. Gruby pień wrósł w nie wszystkimi korzeniami,
 6  1,  5 |  rany głęboko porozdzierane. Pień rozwidla się w górze na
 7  1,  8 |      stał ramieniem oparty o pień lipy, zbliżył się do swego
 8  1,  17|   Jeszcze, zdawało się, drży pień... Raz w raz waliła w ten
 9  2,  8 |   ślepymi rzuty, trzaskała w pień smereka, a oczy wywracały
10  2,  21|     leży mi w poczekalni jak pień olszowy, konie czekają...
11  2,  21| pniem starej wierzby, której pień wisiał nad nurtem, łódeczkę.
12  2,  21|    sam okręcił łańcuch jej o pień wierzby. Wtedy zdjął czapkę,
13  2,  22|    wtedy załoga co do nogi w pień wycięta. Nie myślę, powiada,
14  3,  1 |   pod Malgą załoga została w pień wycięta. Ludzie zerwali