Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |    przedwiecznych, jako jęk bez nadziei, szło z samotni leśnych
 2  1,  5 |         z cudownym przebłyskiem nadziei mordu w duszy, która jak
 3  1,  13|        w starym zamku nie mieli nadziei. Jeść nic było co, amunicja
 4  1,  13|      układać... Nie było żadnej nadziei... Żądali, żeby my złożyli
 5  1,  13|     nasz ród takim uczynkiem. W nadziei, że pan generał mocą i władzą
 6  1,  14|      Campo-Formio! I to za tyle nadziei, po tylu przyrzeczeniach!~-
 7  2,  13| gromowładny Jowiszu, pozbaw mię nadziei otrzymania klucza szambelańskiego,
 8  2,  15|         i samo nasłuchiwało bez nadziei usłyszenia po wtóre, patrzało
 9  2,  17|        dłonie od samego płomyka nadziei, że lwia dzień, leda chwila
10  2,  17|        i opada. ostatni kwiatek nadziei. Tak jakoby spod onych bram
11  3,  6 |         drogę.~Wszyscy biegli w nadziei, że zobaczą pieszych pandurów
12  3,  12|     stało, że z oficera pełnego nadziei, stojącego u szczytu powodzenia,
13  3,  12|    kobieta, na pół ubrana, przy nadziei, w jakim ósmym miesiącu.~
14  3,  12|        starca.~Wszyscy wyszli w nadziei, że chory będzie spał. Chciano