Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       jedzie na dzikim koniu. Żelaznym wędzidłem rozdziera mu wargi
 2  1,  6 |      u pysków i szedł krokiem żelaznym. Rafał uczuł w rękw rzemień
 3  1,  14|    błyszczącą cyną! Tak pewno żelaznym legiom Cezara ukazywały
 4  1,  17|    wąską szyję szańca krokiem żelaznym a cichym nie wbiegła, lecz
 5  2,  9 |      spojenia wielkich palców żelaznym pierścieniem. Gdy mu nogi
 6  2,  10|     ruszył ku niemu i kluczem żelaznym odemknął obręcz, która w
 7  2,  17|    znak na trwogę. Ptactwo na żelaznym niebie z piskiem się chyba.
 8  2,  20|     pomyślał z postanowieniem żelaznym: "Zaduszę tego chłystka!"
 9  3,  3 |       Rozjuszony, ślepy gniew żelaznym kańczugiem gnał do biegu.
10  3,  3 | przecie, że się w pamięci pud żelaznym jej wiekiem palą wszystkie
11  3,  3 |          wrzasnęli jak jeden, żelaznym krokiem wychodząc w ludzki
12  3,  3 |        Rozwarto bramę. Wojsko żelaznym krokiem weszło w ulicę Engracia.~
13  3,  6 |     Powiódł po ludziach okiem żelaznym.~- Naprzód!~- Marsz, marsz!~