Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |            ją. Skrwawionymi rękoma wyrywał dymiące jeszcze wnętrzności
 2  1,  8 |             Dopiero głód pospolity wyrywał go z marzeń i pędził ku
 3  1,  10|        wyraz, dźwięk cichego słowa wyrywał nową kaskadę, nowy, jeszcze
 4  1,  11|       przeraźliwy okrzyk z ust jej wyrywał i słyszał go z upojeniem,
 5  2,  10|         ostatnią pociechę, jakobym wyrywał ślepcowi kij z ręki, gdy
 6  2,  14|     zabawili w Olszynie. Krzysztof wyrywał się do swoich Stokłosów,
 7  2,  24|  świtaniach ostatnich dni stycznia wyrywał ich z legowisk gniewliwy
 8  3,  6 |           brudu święte obrazy, jak wyrywał rozpaczliwie ze ściany zabitą
 9  3,  6 |      Trzaskający łoskot karabinowy wyrywał się spomiędzy grzmotu armat;
10  3,  6 |            z raszyńskiego wzgórka, wyrywał istne jaskinie w zwartych
11  3,  8 | dochodzącej do najwyższych granic, wyrywał się z tych oczu. Wyraz dumy
12  3,  12|            ruchem, jakby ze siebie wyrywał wnętrzności. Wołał:~- Wałacha
13  3,  14|    Ratowała go zwinność i młodość. Wyrywał się co chwila, wyślizgał