Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |          nikomu nie znane na wieki wieków... Może w tropach wiecznego
 2  1,  12|       siedlisko. W ciągu trzynastu wieków potomkowie tych, co tu przybyli,
 3  1,  12|      moście Rialto. Lud przez pięć wieków, od czasów doży Piotra Gradenigo,
 4  1,  12|       Jezus Chrystus...~- Na wieki wieków... - rzekł tamten z niekłamaną
 5  2,  7 |         gdy śpi, zelżywe tchnienie wieków...~Do dnia, w pogodne czasy,
 6  2,  9 | oczekiwanie, już szmer ów na wieki wieków utonął w milczeniu. Rafał
 7  2,  14|     przerznął i wygoił sapowatą od wieków niwę, więcej mi znaczy niż
 8  2,  21|      chwila czekania. Setki w niej wieków przepłynęły. Mówiła coś
 9  2,  21|    piękności, jak tony muzyczne od wieków leżące w milczeniu, które
10  3,  2 |         szeregi nóg, które w ciągu wieków deptały dumnego rycerza.
11  3,  6 |    dziedziny... Na wieki, na wieki wieków... Serce mu nie zabiło,
12  3,  8 |        Nasza to ziemia rodzona. Od wieków... Na głos twoich kroków,
13  3,  13|             tępienie przez szeregi wieków świętokrzyskiego zbójectwa,