Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |      Rafała i jakoby oczywiste prawdy zatrzęsły nim aż do samej
 2  1,  2 |    czułej, jakby potwierdzenie prawdy nieomylnej, a długo zamącanej
 3  1,  7 |  budził się do tej straszliwej prawdy, że tego wszystkiego wcale
 4  1,  10| ostatni, najdobitniejszy efekt prawdy, a jego już nie ma. Już
 5  1,  15|        uzmysłowienia filozofom prawdy dowodzeń. Ucieszony tak
 6  1,  17| zamknięte są światy samoistne, prawdy nam tylko samym wiadome
 7  2,  5 |  ustach i od szukania po ziemi prawdy ze zmarszczkami na czole!
 8  2,  9 |     dla. odszukania najgorszej prawdy. A gdy powrócił w to samo
 9  2,  9 |     odszukać potwierdzenia tej prawdy w zdeptanych szuwarach,
10  2,  11|     symboliczny, znak-zwiastun prawdy, pierwszy raz spadającej
11  2,  14|        że szydząc sobie lekce, prawdy samej dotykasz. Tyłem się
12  2,  20|          Więcej w tym famy niż prawdy, a co do cesarza, to uwielbiam
13  2,  20| znajdowały się wobec niezbitej prawdy, że piękność ta nie zmniejszyła