Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |     straszliwe od echa każdego kroku w tej ruinie kościoła! Co
 2  1,  1 |      Nardzewski dotrzymywał mu kroku, choć się zataczał w prawo
 3  1,  3 |        szelest jego pierwszego kroku i pewny siebie głos:~- Chodź,
 4  1,  8 |        ale nie ma siły wytężyć kroku, i ci wreszcie, ostatni,
 5  1,  10| zastępowała tu drogę na każdym kroku. Rafał czuł bolesną, aż
 6  2,  1 |       krajowcy dotrzymywali im kroku. Po drugiej stronie stołu
 7  3,  1 |    Długo ich odwodzono od tego kroku, wynikły różne korowody
 8  3,  2 |        z cicha, przyśpieszając kroku. Skutkował taki okrzyk przez
 9  3,  3 |     nieprzyjemna cisza. Łoskot kroku rozbijał się jak gdyby w
10  3,  3 |        jej w biegu dotrzymywać kroku. Czy może do kokoszek? Co?
11  3,  3 | pójdzie. Ale nie postąpiła ani kroku. Znieruchomiała na miejscu.~
12  3,  9 |       Olbromski dotrzymywał mu kroku. Wpadli po ciemku w przedrów,
13  3,  12|        wierny aż do ostatniego kroku...~Wtem poza domem rozległ