Tom, Rozdzial

 1  1,  5 |        na twarz w lotne zaspy, dźwigał się i znowu wstawał. Za
 2  1,  6 |  nogami dłuższymi od żerdzi...~Dźwigał wtedy bezsilną głowę z szeptem
 3  1,  7 |      ciężkie utrapienie ducha. Dźwigał bowiem w sobie wroga własnego
 4  1,  7 |     obory. Tam i sam nowy dwór dźwigał się między zwęglonymi lipami,
 5  1,  7 | wrótnię. Dziedziniec wciąż się dźwigał ku górze aż do dworu. Bez
 6  1,  11|     przez nich wykarczowane... Dźwigał rękę ciężką jak kamień.
 7  2,  6 |  zrodzone i nie chcące odejść. Dźwigał je po zboczach i garbach
 8  3,  2 |        rewolucji. Każdy z nich dźwigał olbrzymi gąsior z winem.~
 9  3,  3 |      takim bólem, że widok ich dźwigał z piersi przemocą westchnienie.~
10  3,  3 |  zawsze szemrzącej. Zapach ich dźwigał się z ciemności, powstawał
11  3,  6 |     tak jakby przeciągał się i dźwigał ze snu. Tu i owdzie otwierało
12  3,  6 |   sobie śmiertelne cierpienie, dźwigał w zamkniętych oczach widok
13  3,  11|     trwogę. Trzeba było wstać. Dźwigał się właśnie z łóżka, kiedy