Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       i chwileczkę drzemał. Ze zdumieniem też spostrzegł, że jest
 2  1,  10|    firmament, otwierały się ze zdumieniem, wlepiały bez ruchu w twarz
 3  1,  15|      est mea caffa?- spytał ze zdumieniem, zwracając się do audytorium.~
 4  1,  16| przekroczył. Udał się tam i ze zdumieniem zobaczył głęboko w ziemi
 5  2,  6 |       się wzajemnie z radosnym zdumieniem, a każde słowo, każdy dźwięk
 6  2,  13|       wyszeptała z najgłębszym zdumieniem, odgarniając loki i wlepiając
 7  2,  20|          Pani szambelanowo! ze zdumieniem słyszę o moich wiedeńskich
 8  2,  22|  otwierał oczy, wodził nimi ze zdumieniem po lesie i twarz jego miała
 9  3,  3 |     Cedro spojrzał na niego ze zdumieniem.~- Znam waści z widzenia,
10  3,  3 |     strumienia. Ze szczęśliwym zdumieniem westchnął wciągając nozdrzami
11  3,  6 |      okiem na swe spodnie i ze zdumieniem i złością zobaczył, że lewa
12  3,  13|          Klasztor! Z podziwem, zdumieniem i dawnym lękiem patrzał