Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         wieków... Może w tropach wiecznego jelenia, który między rogami
 2  1,  2 |       sam jeden w jakimś miejscu wiecznego potępienia. Widział głowy,
 3  1,  8 |      który w zupełnej głuszy coś wiecznego powiadał. Gospodarstwo prowadził
 4  1,  8 |         niechaj zazna serce moje wiecznego spokoju na Twoim sercu,
 5  1,  10|       drzewie, pot wysiłku i łzy wiecznego zawodu artystów, gnanych
 6  1,  12|       całuny uczuć, co je do snu wiecznego otuliły. Przywarł plecami
 7  2,  2 |       resztą ludzi kłonił do snu wiecznego i chętnie marzył o wypoczynku
 8  2,  7 |         trwożnym, tajemnicę bytu wiecznego, jakby niemowlątko poczęte
 9  2,  7 |     jakoby do początku szczęścia wiecznego, do granicy tamtego świata,
10  2,  8 | zawierającego w swej głębi bryłę wiecznego lodu. Śmieli się w głos
11  2,  20|        jakby cudza, tryskająca z wiecznego źródła rozkoszy. Wówczas
12  3,  1 |    Gaskonii na zachód, na zachód wiecznego słońca. Brną z ciemnych