Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       sobą i przed oczyma miał tęgie, powykręcane, obmarzłe gałęzie
 2  1,  1 |      dopiero będzie prawdziwie tęgie paliwo. To je dopiero tutiun!
 3  1,  3 |  występku, zła duma, głębokie, tęgie, młode szczęście, które
 4  1,  12|      wejściem do katedry stały tęgie słupy rusztowania, a na
 5  1,  13|       żart ze wszystkiego, owo tęgie oficerskie dufanie w siebie,
 6  2,  2 |   niego idzie w gruby śniat, w tęgie konary i w owe gibkie gałęzie,
 7  2,  11|        prętach żółte, okrągłe, tęgie gruzły niedojrzałych daktylów.
 8  2,  17|       dobra szlachta podlaska, tęgie męże, spaniałe żołnierze,
 9  2,  19| południa, przybyli do Krakowa. Tęgie konie cugowe zaprzężone
10  2,  22|    wykrzyknięto.~- W górę ich! Tęgie chłopy co się zowie!~- A
11  2,  24|        koniecznej na strawne - tęgie to było wojsko.~Cały Łowicz
12  3,  15|      kiedy niekiedy pociągając tęgie łyki z kubka, a właściwie