Tom, Rozdzial

 1  1,  5 | Generałowie, znając ważność czasu, nadaremnie rzucali się na czele kolumn
 2  1,  7 |    wysiłków było słowo: stało się. Nadaremnie otaczał się fosami, rowami
 3  1,  7 |      nieprzeniknioną noc, szukając nadaremnie widzianych przez chwilę
 4  1,  11| Unreclaimeda, że szarpie się z nim nadaremnie. Wtedy podwoił ciosy i w
 5  1,  11|          Słyszał, że Michcik wzywa nadaremnie brata, i to zdanie w strzępach
 6  1,  15|         zimę na porządku dziennym. Nadaremnie prorektor gimnazjalny Himonowski (
 7  1,  17|          jakimś porcie. Żeby czasu nadaremnie nie tracić, książę pomknął
 8  1,  17|       skrwawione szczątki. Chuchał nadaremnie w otwarte usta dech żywota
 9  3,  3 |           mur gryźć poczną zębami. Nadaremnie strzelali przez okienka
10  3,  6 |        oficerowie pędzili do boju. Nadaremnie z gołą szpadą w ręce parł
11  3,  11|           dumając sobie i zgadując nadaremnie, czyje też są. Któż bo mógł
12  3,  11|   zdobywczej kolumny austriackiej. Nadaremnie usiłowali przedostać się